zaterdag 30 mei 2015

VERGISSING

Schielijk heeft ze haar vriendschapsvoorstel ingetrokken, zie ik op het schermpje van mijn mobiel. Een paar minuten nadat ze het stuurde, heeft ze het alweer geannuleerd. En mij direct geblokt, zodat ik haar profiel niet meer kan zien.
Ze heeft duidelijk naar hem gezocht op internet - net zoals ik dat vaak doe - en vond mij, omdat ik sinds kort online dezelfde achternaam gebruik als hij. 'He, familie,' zal ze ze gedacht hebben. Enthousiast stuurde ze een vriendschapsvoorstel  maar trok dat net zo snel weer in. Omdat ze ineens zag dat ik het was.  Zijn moeder! De moeder van haar vriend. Van de zoon die ging. Van de vriend die ging. Wat zal ze geschrokken zijn dat ze zich zo vergist had.
Ik wis de melding van mijn scherm.

vrijdag 22 mei 2015

TSUNAMI

Net als ik 'Imagine' inzet, begint het onder in het gebouw te dreunen. DONG. DONG. DONG! 'Drums!' Klooing! Kloing! 'Met dubbele hi-hets', zegt de docent.
Ik ben zijn laatste leerling voor vandaag. Als ik klaar ben met mijn les, pakken we onze instrumenten in en vertrekken. Lopen door de donkere krochten van het gebouw naar de trappen. Beneden ons vallen de gitaren in. Voelt als een tsunami, een vloedgolf van geluid die elke vezel en molecuul in het gebouw vult.
Als we de deur boven de zaal openen staan we er ineens middenin. We lopen naar beneden.
Geluidstechnici schuiven aan de knoppen, intens gefocust op de band. Op het podium zie ik vijf mannen met lang zwart haar tot op hun kont, zwarte broeken, hoge zwarte laarzen, zwarte leren jassen. De zanger drukt zijn mond tegen de microfoon: 'WGAAAAAAAAH. GWAAAAAAH. GWUUUUUUUUH!!'
Wanneer ik de voordeur uitstap, passeert er een Turks bruidje in een zalmroze suikerspinnenjurk.

donderdag 21 mei 2015

HONDENOGEN

Voordat ik weet te bedenken wie het precies is, merk ik op: 'He, daar loopt een hoogwaardigheidsbekleder.' Zijn lange, slanke, bijna magere lijf in een lichtgrijs pak gestoken. In zijn smalle gezicht die kenmerkende hondenogen. Echt zo'n mens waar je toch net even langer naar kijkt vanwege zoiets als charisma.
Voor mij lopen twee echtparen op leeftijd die een dagje Amsterdam doen. Ze praten met een sappig Zuid-Nederlands accent, inclusief een oor-strelende zachte g. Ze hebben 'm ook gezien. 'Hij is in het echt veel dunner, he?' merken de vrouwen op. 'Ja, tv maakt dik, dat zie je maar weer.' 'Precies.' De mannen maken opgewonden grappen. Ze vinden het merkbaar plezant dat zij de lange, dunne man opvallend onopvallend uit de City-hall zagen vertrekken.
Voorbij het cafe om de hoek sla ik rechtsaf. De twee echtparen achter mij latend.

donderdag 14 mei 2015

BB

De oude man op het podium speelt 'n intro op zijn Gibson. De bandleden achter hem kijken elkaar aan. De drummer stopt. De man kijkt schuinsweg naar achteren: waarom speelt de band niet mee? Dan verschijnt er een smile op zijn face. Hij trekt zijn schouders op, duikt gespeeld beschaamd weg en kijkt naar het publiek. Ik begrijp wat er gebeurt: het nummer dat hij inzette, was niet het nummer dat hij aangekondigd had te gaan spelen.
' Geeft niks hoor, begin gewoon maar opnieuw, we houden van je, ouwe reus' 'denkt' de zaal. De informeel bandleider lacht liefdevol en legt zijn hand op de schouder van de oude zwarte man in zijn mooie pak. Daarna draait hij zich om, telt af. Opluchting is voelbaar. De band speelt het intro, spetterende blazers zetten in bij tel 1 van het eerste couplet.
BB ontspant, keert zich in zichzelf en speelt de blues. Zijn blues, op zijn Lucille.
#GentJazz2011 #MrBBKing

GRIMAS

Een paar meter naast hem staan een paar tanige junks tegen de muur geleund. Ze slaan geen acht op de grote negerman die daar ligt. Aanvankelijk spurt ik er ook zomaar langs; ik zie de man wel liggen maar ach...  Toch prikkelt iets mij: hij ligt er wel erg stil bij. En dan die linkerarm zo raar geknakt. Die hand zo slapjes. 'Zou hij.... zou hij dood zijn? '
Achterwaarts stappend ga ik naar hem toe. Houd mij vast aan een spijl van het hekje bovenaan het stenen trappetje waar hij op ligt en buig iets door mijn knieën. Ik speur tussen de spijlen door. Wat ligt hij daar stil! 'Ademt hij nu  wel of niet....'
Dan trekken zijn mondhoeken heel licht omhoog: zijn gezicht vertoont een gelukzalige grimas. 'He is still alive', roep ik naar een echtpaar dat net als ik de wandeling had onderbroken. 'Oooh, okay, thank you', zegt de man van het stel. En we vervolgen elk ons weegs.

zaterdag 9 mei 2015

PIOENROZEN

Steeds als ik er voorbij loop denk ik: 'Wooooh, te gek man! Je kunt er hier gewoon tegen leunen, tegen de lucht. Het bezoek bestaat voornamelijk uit toeristen. Jongemannen met petjes, T-shirts met opdruk, openhangende jacks, hippe schoenen. Na het roken staren ze wat voor zich uit, leunend tegen de pui of binnen op de banken. Rustig volkje wel.
Heel wat anders dan het volkje om de hoek. Marktlui. Wat kunnen die een ruzie maken. Om een metertje ruimte of om scooters die in de weg staan. In plat Amsterdams.
Of anders wel die gastjes op hun scooters die expres heel hard gas geven als ze weer een paar van die slome duikelaars het fietspad op zien lopen. Ze van achteren met een grote boog inhalen, toeterend en scheldend in het Amsterdams-Marokkaans.
'Pfoeh', denk ik terwijl ik een leeg bordeel inkijk - het is nog te vroeg voor de dames om de hoge barkrukken achter het raam te bestijgen -  'hoe zal het in mijn tuintje zijn? Zouden de Pioenrozen al bloeien?'

vrijdag 1 mei 2015

BETEKENIS

Je draagt een crème-kleurig gewaad en een hoofddeksel als was je een tovenaar. Tenger ben je. Op je gezicht een ondoorgrondelijke uitdrukking. Je zweeft, je vliegt. Omhoog. Kantelend naar links. Bijna uit beeld.
'Niet van me weg vliegen. Blijf hier, dicht bij mij.'
Ik zie je overal en nu ook al op deze muur. Het is geen toeval dat mijn achternaam naast je staat geschreven. Dit betekent iets. Jij bent het!
'He! Mam',  riep je naar me toen ik net aan kwam lopen. Ik hoorde het in mijn hart.
Ik doe een paar stappen achteruit en zet je op de foto. Loop naar de overkant en neem van daaruit nog een paar foto's.
'Dag, tot morgen. Dan zie ik je weer.'  Dan loop ik verder naar het station.