MASSAGES

De 75 minuten durende sportmassage ter afsluiting van een weekendje wellness, loopt ten einde. Als twee bulldozers zijn ze over ons heengegaan, de masseurs. Heerlijk. Alles is los en warm in onze lijven. Nu de onderbenen nog eventjes.
Mijn man wordt door een kleine praatgrage oost-europese man - tevens acupuncturist - gemasseerd, ik door een rustige jonge baardmans, student fysiotherapie. Ze willen toch nog wel even weten hoe dat zit, bij mij, dat met die kraker. Want daar had ik bij de aanvang van de massage over verteld. Ik vertel over zijn aanpak: elke week kraken, steeds ben ik binnen 15 minuutjes klaar. 'En het helpt prima', eindig ik blij.
'Dat mag helemaal niet! Elke week! Dat is heel erg slecht voor je ligamenten. Hij kraakt alleen, maar helpt je geen steek verder.' 'Oh, oh jee.' 'En wat vraagt hij ervoor? Wat! Zoveel! Die vent moet wel miljonair zijn!' Hoofdschuddend masseert de kleine man de onderbenen van mijn man. Ook mijn baardmans schudt zijn hoofd en masseert ondertussen de weerstand in mijn kuiten weg.
Ik onderwijl realiseer me dat ik door de bomen het bos niet meer zie: wat is nu eigenlijk wel goed voor mij?
'Zeg', opper ik, 'ik voel er wel voor om naar een Chinese masseur te gaan. Daar heb ik heel goede ervaringen mee in China zelf. Wat vinden jullie daarvan?' ' Nou, daar zou ik maar mee uitkijken! Iedereen denkt: dat is een Chinees, die kan masseren en weet alles over accupunctuur. Maar weet je, ze doen vaak maar wat, zijn ze hier overdag masseur en 's avonds... ' ' Ja, ja, werken ze in de bediening van een Chinees restaurant, zeker', schamper ik. Maar dat laatste ontgaat de kleine man.
Daarna leggen beide mannen me wel haarfijn uit wat er nou precies met mijn rug aan de hand is. Een kwestie van hormonen, blijkt, door de overgang. Die hormonen zorgen voor verweking van spierbanden in mijn bekken. 'Eigenlijk wat je ook tijdens je zwangerschap hebt.' ' 'Ja', knik ik, 'dat herken ik! Bij de zwangerschappen had ik precies dezelfde klachten.' 'Gaat dus vanzelf over, mevrouw.' 'Oooh, gelukkig maar.'  'Maar daarna, daarna,  mevrouw, na de overgang, wordt alles om de botten stijf. Het enige dat helpt is blijven bewegen. En dingen als dit blijven doen, he. Lekker zo af en toe een sportmassage nemen.' Geen slecht advies, vind ik, heel geen slecht advies. Maar of het beter voor mijn portemonnee is....

SAMMIE

Vanmorgen vroeg had ik Sam nog.
Kwart voor zeven werd ik wakker; Sam gepakt en wat gescrold en geliked op Instagram en Pinterest. Een Wordfeudje gelegd. Daarna gedoucht en daarna... kleren aangetrokken. Naar zolder gerend omdat daar mijn schone shirtje nog aan het droogrek hing. Meteen maar een wasje uit de machine gehaald en opgehangen en er eentje in gedaan. En daarna....? Verder aangekleed, tanden gepoetst, opgetut, haren geborsteld. Naar beneden voor 'n ontbijtje waar ik nog ruimschoots, echt ruimschoots de tijd voor had: drie minuten. Bij het ontbijt was ik Sam blijkbaar al kwijt want ik heb het Wordfeuden onbewust voortgezet op de Ipad. Daarna deed ik mijn jas aan, gaf Snorro een knuf, pakte mijn tas en toen merkte ik het: Sam is weg! Nog een rondje gerend van beneden naar boven en vice versa, op zoek naar Sam. Een zoektocht waar ik nog nog net 1 minuut voor had maar: noppes!
'Ach, komt vanavond wel weer, als ik thuis kom na mijn werk.'
En zover is het nu en inmiddels heb ik al mijn gangen van vanochtend vroeg nog eens nagegaan. Stap stap stap door het huis. Met een oud Nokia'tje Sam gebeld en gebeld en gebeld. Silence. Stilte. Stiller dan stil. Doodstil.
'Sam! Sam! Sammie! Sammie toch? Waar ben je, Sam?'

STOET

Het is elke doordeweekse dag werkelijk waar een machtig gezicht, die honderden scholieren twee aan twee op de fiets in een stoet van - naar ik schat - een kleine vijfhonderd meter.
Maar steeds als ik over moet steken - precies daar waar zij rechtsaf slaan - gebeurt er iets wonderbaarlijks. Ze stoppen niet. Die pubers. Ze fietsen gewoon door. Ze zien me helemaal niet. Ik ben lucht voor ze. En ik begrijp het ook wel, want stoppen kan eigenlijk niet, want dan stagneert de voortbewegende stoet en ontstaat er een kettingbotsing.
Toch moet ik over en voel me alsof ik in China een drukke weg over moet steken. Er zijn daar geen oversteekplaatsen voor voetgangers. Ik doe hier wat ik daar ook deed: gaan met die banaan. Klein verschilletje is dat de chinezen toch allemaal een heel klein stukje voor je op zij gaan zodat je  je in een mini-pul van omringende leegte temidden van het drukke verkeer toch heel aardig naar de overkant kunt bewegen.
Ik werp mijn lichaam ondanks de immer voortbewegende stoet naar voren. Zoals meestal valt er een puber van zijn fiets. Hinkelend strompelt hij verder met zijn fiets tussen zijn benen. Dat liever dan dat hij afstapt.
En dan nu op weg naar de volgende hindernis. Die is bij een afslag over een olifantenpad dwars over het trottoir en een grasstrook.  Hier slaat een deel van de stoet alvast rechts af: dan zijn ze sneller op school. Ook hier pas ik de Nederlandse variant op de Chinese methode toe.
Als ik hindernis 2 heb genomen, wacht mij daar die plek onder het viaduct waar tientallen jongens dicht bij elkaar staan te praten. Ik manoeuvreer me omzichtig om de groep heen, als een acrobaat wiebel ik op mijn tenen over de trottoirband. Armen in de lucht zodat ik in balans blijf. Pffff, weer gelukt! Weer net niet in de stoet op het fietspad beland, weer net niet verpletterd onder die honderden fietswielen.
Dan wacht mij nog 1 hindernis: de kluft, zoals we dat hier noemen. De roetsjbaan naar beneden, een afdaling van 35 - 40% schuinte. Links van mij schieten pubers op de fiets met een noodvaart het trottoir op: die plek is tevens oversteekplaats voor voetgangers als ik. Ze stoppen niet. Zou ik ook niet doen als ik met zo'n hoge snelheid naar beneden zou rijden en dan ook meteen naar rechts zou moeten draaien. Ik hink-stap-sprong. Gelukt! Jippie, ik ga mijn trein van kwart over acht toch redden!
Op het perron en in de trein wachten mij andere hindernissen. Daarover een andere keer maar weer.

PORTRETFOTO

'Waarom heb je het aan je man laten lezen, Venus?' 'Nou, kijk, tja, nou...' 'Ja ja, zeker om te zien hoe jaloers hij keek?' 'Ja, ook wel 'n beetje, haha.' Ik doe overdreven na hoe hij met een van jaloezie vertrokken gezicht de uitnodiging voor een date - aan mij gericht -  leest. Met zijn leesbrilletje op het puntje van zijn neus. Mijn collega's lachen en ik voel me geroepen om er nog snel aan toe te voegen: 'Neeeee, jaaaah, kijk, het zit zo: hij had mooie portretfoto's van me gemaakt, mijn man, en 1 daarvan heb ik gebruikt voor mijn profiel op LinkedIn. Dus ik zei: nou man, je hebt snel resultaat geboekt hoor, met die foto! Meteen de eerste dag al een uitnodiging voor een afspraakje.'
'Toch wel een beetje raar he, dat LinkedIn tegenwoordig ook al gebruikt wordt als een verkapte datingsite', meutel ik wat na. Maar in schijnheilig gemoraliseer zijn mijn collega's niet geïnteresseerd.

KRAKKRAK

In het midden van de praktijkruimte staat een tafel die bestaat uit allerlei onderling verbonden elementen. Hij staat rechtop als een opgeklapte strijkplank. Ik moet er tegen aan gaan staan - voeten op 't treeplankje -  en hoplaaaa, daar duikel ik voorover in ligstand. De kraker onderzoekt met zijn sterke handen mijn rug en duwt op mijn onderste ruggenwervels. Zet er zijn gewicht op. Het lukt niet direct. 'Je moet al heel lang klachten hebben, het is erg stijf'. 'Yup, klopt als 'n bus.'
De tafel wordt razendsnel in sta-stand terug gedraaid. Ik word naar de sofa gebracht. Op mijn rechterzij moet ik liggen, de benen iets opgeschoven. De kraker - hij heeft 'n body-builder-postuur -leunt met zijn knie op mijn heup, zet er zijn volle gewicht op, draait aan mijn arm mijn bovenlichaam opzij en ....:  'Krak'. 'Mooi, omdraaien graag.' Weer een krak.
Tevreden kijkend loodst hij me weer terug naar de tafel en word ik in minder dan 2 seconden in ligstand gebracht. Nu lukt het kraken beter. Zowel onderin als bovenin. 'Phuuugh' doe ik bij elke krak en ben verbaasd over mijn overgave. Geen tijd voor weerstand, blijkbaar.
'Nu op de stoel zitten, hoofd een beetje schuin houden, ja zo,' en.... weer 'n krak. Rechts het zelfde laken 'n pak. 'Krak.'
'Dat ging goed, Venus.' We schudden elkaar de hand. 'Dankjewel. Tot de volgende week!' 'You'r welcome. Tot de volgende week!'