JOS

'Hallo, goedemorgen. Ik ben Jos.' 'Hoi, ik ben Venus. Ga zitten, ik kom eraan. Koffie? Koekje erbij?'
Jos zit al, terwijl ik koffie inschenk en hem een koek offreer. Mijn man schuift ook aan. Ook hij krijgt koffie, geen koek.
'Zo, ja, haha, voor ons geen koek, we zijn aan het lijnen', lachen we. Jos neemt een slokje van zijn koffie en breekt vervolgens zijn gevulde koek in tien stukjes, stopt een stukje in zijn mond, kauwt erop en neemt weer een slok koffie. We raken aan de praat, met deze schilder annex stukadoor.  In onvervalst Noordwijks vertelt hij over zichzelf.  Eerst over zijn werk, elke dag weer een andere klus op een andere locatie want ja, hij werkt in opdracht van het tussenbedrijf van de verzekering. Die zet handige mannen als Jos aan het werk als verzekerden als wij schade hebben aan schilder- en stucwerk. Al snel zitten mijn man en ik in de luisterstand om tafel want Jos, hij praat wel en hij is erg openhartig. We hummen, knikken en stellen van die vragen waardoor Jos zich vrijer en vrijer gaat voelen. Over zijn ex-vrouw gaat het inmiddels, die hem 10 jaar geleden zomaar verliet. Daar zat hij dan, met drie jonge kinderen. Hij heeft 't helemaal alleen gerooid. Moeders was 200 kilometer verderop gaan wonen. 'Tjees, wat erg, wat vonden je kinderen ervan?' Jos vertelt en vertelt verder. 'Dus ja', eindigt hij, 'maar ja, alleen is maar alleen. Drie jaar geleden vond ik gelukkig weer een nieuwe vriendin. Ze was tien jaar jonger, halverwege de veertig, had twee dochters en net als ik, een ex. We waren echt gek op elkaar.' 'Waren?' 'Ja, want...' en zijn ogen vullen zich met tranen... 'Ze had borstkanker. Ze heeft het me meteen verteld, hoor,  maar het schrok mij niet af. Nog anderhalf jaar hebben we het mooi gehad samen, toen werd ze ineens heel erg ziek. In minder dan een maand was het over.' Stilte. Jos kijkt voor zich uit. Als hij mij aankijkt, zie ik weer die verdrietige ogen. Ik neem een slok van mijn koffie. Jos neemt nog een stukje koek. 'Hoe lang geleden... ' 'Juli, in juli vorig jaar is ze overleden.' 'Tjeetje, man, Jos, dat is nog kort geleden. Je bent nog enorm in de rouw, man.' 'Ja', zegt Jos, 'dat klopt maar ik ga door, hoor. Zo verwerk ik het, door gewoon weer te werken en van alles te doen. Ik heb er wel een prachtig contact met haar dochters aan overgehouden. Eigenlijk heb ik nu vijf kinderen. We zijn heel close. En ik ben lid geworden van een wandelvereniging. Komend weekend ga ik weer wandelen. Heerlijk. Zo leer ik ook weer nieuwe mensen kennen. Maar he, ik zit hier al veel te lang te ouwehoeren, mensen. Bedankt voor de koffie.' En daar gaat Jos weer, naar boven. De waterschade verhelpen. Al snel vult ons huis zich met de geur van verf. Mijn man gaat boodschappen doen, ik ruim de koffietafel af.

#schoonaandehaak

'Nee! Zo kan 't niet langer. Dit is toch geen gezicht! Die benen! Die reet. Die bolle kop en dikke nek. Zo stijf in de heupen. Wat een ouwe doos.' 'Nee. Ik dan. Ik zie er uit als een ouwe dikke kerel. Met een dik hoofd, met zo'n brilletje op mijn neus. Moet je kijken hoe ik erbij zit! Getver. We moeten d'r wat aan doen.' 'Yeah, we moeten d'r wat aan doen.'
Aanvankelijk blij en trots maar allengs kritieser bekeken we de foto's en filmpjes die de gastvrouw ons had toegestuurd. Opnames van ons optreden, met onze band, bij haar thuis. Wat een heerlijke middag was het geweest. We speelden als een zonnetje en er was lief en leuk publiek.
Fijne oppepper voor ons als band; we hadden zo hard geoefend! Maar toen, de dagen daarna, kwam die keiharde confrontatie! Met onszelf. De keiharde realiteit. 'OMG, ben ik dat?! '
Het overschaduwde onze blijheid helemaal een beetje. Het kwam binnen!
Van weeromstuit ging de man elke avond filmpjes kijken op You-tube. Over mensen met zwaar overgewicht die heel snel, heel veel afgevallen waren. Ik liet 'm maar en las mijn boeken, beneden, op de bank. Ineens: 'Venus, kom, moet je kijken! Snel. Kom!'  Eenmaal boven gekomen moest ik gaan zitten. Hij 'spoelde' het filmpje terug. 'Woooooh! Wat vreselijk!' Een man was 60 kilo afgevallen in een half jaar tijd. Maaaarrrr, het vel van zijn eens zo dikke buik was niet geslonken. Nee, het was een grote vlees- met vel-zak geworden. Een zak die tot op zijn knie hing. De hele dag moest hij dat bungelende ding meetorsen. Hij deed 'm maar in zijn linker broekspijp. Gelukkig was daar de knappe chirurg die de zak van 12 kilo eraf sneed. Hup, in de verbrandingsoven ermee.
'Bleeeeh, gatver. Zullen we naar wat leukers gaan kijken, man?'  Over naar Netflix. Kijk aan! Ook iets over afvallen. Een Australische serie over veel te dikke mensen die door vrienden en familie stiekem opgegeven waren voor het tv-programma 'Get your Sexyness back.'  Slim in elkaar gezet, dat  programma want: knappe en sympathieke deelnemers, jong, in elk geval nog jong genoeg om snel af te kunnen vallen, met een hechte groep van hulpvaardige vrienden en familie om zich heen. En met elk een tranen-trekkend mooi doel voor na de gestelde 3 maanden afvallen. De een ging zijn meisje ten huwelijk vragen; de ander opende met haar dochter - bij ontstentenis van een vader - het bal.
Successtory op successtory. Maar,  tja, ja, niet helemaal eerlijk, want als je zo heel erg te zwaar bent, en je krijgt een - goodlooking-  coach voor het sporten en elke dag wordt alles wat je doet gefilmd, dan vliegen de eerste maandjes de kilo's er heel snel af.... We vroegen ons af hoe dat na die drie maanden verder zou gaan.
Maar goed, we waren toch helemaal enthousiast: 'Gaan we ook zo doen, Venus! Elke dag sporten, dieet houden, veel bewegen en we nemen ook zo'n coach.' De volgende ochtend waren we alweer ontnuchterd. 'Niks voor ons; drie keer per week naar de sportschool, een coach... nee, weggegooid geld.' 'Hey, we hebben toch zelf van die cardio apparaten in huis, man. We gaan gewoon thuis beginnen. We stoppen met snoepen,  met al dat brood met roomboter. We wandelen en fietsen naar ons werk en weer naar huis. Dan moeten we toch wel afvallen. En we zetten onszelf - op een leuke manier - onder druk door ons proces op Instagram te zetten. Ook ons gewicht!'
De man was enthousiast en bedacht een naam: Schoon aan de haak. 'Venus, we doen het samen, dat stimuleert. We zijn elkaars coach. En onze volgers zijn ons publiek!' Ik rekende uit hoeveel we samen schoon aan de haak zouden wegen (180 kilo), maakte een Instagram account aan en  #schoonaandehaak was een feit.
Ik moet 10 kilo afvallen in drie maanden, de man 15. Morgen ons tweede weegmoment. Griezelt u met ons mee?

ZO IS HET GOED

Rond half 12 arriveren we. Vijf auto's afgeladen vol. Met versterkers, boxen, koffers vol snoeren en microfoons, standaards, een mengpaneel, monitors, een keyboard, gitaar, basgitaar, drumstel, percussieset en last but not least, een perzisch tapijtje voor de drummer, En oh ja, mijn tassen vol mappen, een extra setje kleding plus schoenen, een reserve panty en een toilettas vol make-up. En mijn flesjes water: een gele dopper en een fles met een rubberen rietje waarmee ik tussendoor kan bubbelen om mijn stembanden te masseren.
De gastheer - en vrouw weten niet wat ze meemaken. 'Jeetje, Venus! Wat een spullen! Wat een werk is het om alles klaar te zetten en aan te sluiten.' 'Ja', zeg ik, 'daar zijn we snel een uurtje mee bezig. Het is echt veel werk. En na het optreden moeten we ook alles weer opruimen. Zijn we zo weer een uur verder. En straks, als alles staat, gaan we eerst soundchecken.'
De gastvrouw gaat maar koffie zetten, voor het publiek dat zodadelijk komt. Vrienden, familie en hopelijk ook nog mensen uit de buurt. We spelen tenslotte voor Gluren bij de Buren en de bedoeling daarvan is, dat buurtgenoten bij elkaar over de vloer komen om te genieten van een optreden van een bandje zoals wij. Of van een zanger of een fagot-trio of nog veel meer mogelijkheden.
'Hey, wat gezellig, daar zijn de eerste gasten al.' Een beetje onwennig stapt een aantal echte buurtgenoten naar binnen, samen met familie en vrienden die hier duidelijk vaker over de vloer komen. In deze royale bungalow in dit kleine dorpje. Terwijl wij inzetten met het nummer The Thrill is gone, zitten er al mensen op de stoeltjes voor ons. Ze zitten stil en aandachtig te luisteren, wat een mooi gezicht is dat. Halverwege het nummer stoppen we. 'Okay, het geluid is prima in orde.' We krijgen meteen een warm applaus. 'Nou, dat klonk nu al goed en dat was nog maar de soundcheck. '
We kijken elkaar aan op dat geïmproviseerde podium in de serre. 'Zullen we meteen maar doorgaan? Het is ook eigenlijk wel tijd.' De gastheer wil nog even een woordje doen voor de microfoon. Hij heet iedereen welkom en kondigt ons aan. 'Dames en heren, Moondance the band!'  De drummer tikt af. En we spelen de sterretjes van de hemel. 'Wat gaaf dit' denk ik. 'Zo leuk, dat lieve aandachtige publiek.'
We spelen, verdeeld over de middag 3 sets voor steeds weer een ander publiek. Na elke set lieve mensen die even komen kletsen en heel enthousiast over ons zijn. We worden er verlegen van. Of we daar ook willen komen optreden en op het Kaageiland en op een feestje hier en een party daar. Wie onze PR doet, of ze een kaartje van ons mogen en waar we op internet te vinden zijn. ' Uhm....' Ongeloof over dat we 'maar'. amateurs zijn. 'Ja, echt hoor, we zijn een vriendengroepje dat weliswaar elke vrijdag vlijtig oefent, maar verder geen hoge ambities heeft. Af en toe een gezellig optreden zoals dit, zo is het goed.'  Neeeeh, jullie zijn professioneel hoor, echt geen amateurs!' Even word ik er onrustig van. Moeten we meer optreden? Doen we iets niet goed?' 'Nee', bedenk ik me. 'Zo is het goed. Zo is het goed.'  En ik ga naar de mannen van de band om ze te helpen al die spullen weer af te bouwen en op te ruimen. Daarna drinken we een wijntje met de gastheer en - vrouw en hun vrienden en familie.