zondag 18 maart 2018

A.I. EIGENSCHAPPEN

Nog een dag te gaan en dan is het over. Een jaar lang werkte ik er. Wat is het snel gegaan dit keer. Wat is er veel gebeurd. En wat ik heb er weer veel geleerd. Over de organisatie, de manier van werken, de samenwerking, de cultuur van deze plek, de mores in deze tent zeg maar. Die weer zo heel anders was dan die van de vorige tijdelijke werkplekken. 
'Toch best knap hoe ik daar steeds mijn weg in vind en ook nog eens een zinvolle bijdrage lever', dacht ik laatst niet geheel onbescheiden.  'Hoe flik ik het toch telkens weer? En al die andere interimmers, hoe doen wij dit toch eigenlijk; wij, interim-volkje? We moeten toch bepaalde eigenschappen hebben die anderen blijkbaar niet of in mindere mate bezitten?' Want lang niet iedereen kan dat: ergens binnen komen, alles snel oppakken en dan ook nog een meer dan zinvolle bijdrage leveren; klussen oppakken die anderen lieten liggen bijvoorbeeld. En dan wel doorpakken! 
Na enig online speurwerk naar onderzoek naar de ideale interimmer,  vond ik die eigenschappen en ja, heel verrassend, die zijn mij op het lijf geschreven. Interimmers blijken extraverter, minder mild en minder ordelijk te zijn. Ook communicatieve vaardigheden en een analytische kijk op de zaak blijken de rode draad te vormen. 
Een interimmer heeft ook een bepaalde afstand, vanwege de tijdelijke status. Hierdoor kan en moet hij of zij als het nodig blijkt, steviger optreden. 
Daarom moeten ze een interimmer nooit vragen om te blijven. En ja, heel vaak vragen ze dat wel omdat ze zo tevreden zijn en je niet willen laten gaan.
Een keer ben ik gezwicht en dat voelde helemaal niet goed. Ik miste de distantie. Binnen een paar maanden heb ik dat dienstverband maar weer snel opgezegd. Vertel dat maar eens aan al die mensen die smachten naar een vaste baan. Dat heb ik dan ook maar niet gedaan.  
Morgen dus mijn laatste dagje. Nog even buffelen, een overdrachtsdocument schrijven, een paar uurtjes extra werken en dan laat ik alles met liefde weer los. Op naar de volgende opdracht! 



zaterdag 10 maart 2018

ORDENINGSNEED


Elk jaar weer kom ik mezelf tegen. Wat ben ik toch een chaoot! Want waarom in Godsnaam schrijf ik mijn facturen onder zulke rare namen weg? De factuur over mijn gewerkte uren mei 2017 heet bij mij maartfactuurmei2017.
Ja, ik snap het wel: gewoon geen erg in gehad bij het wegschrijven. Even snel van: 'Hup, gegevens invoeren.  Maand erbij typen. PDF-je van maken. En... verstuur!'
Zo kan ik dus nooit simpelweg alles in een mail hangen en doorsturen naar Jaap, mijn boekhouder. Voor de jaaropgave. Want Jaap snapt daar natuurlijk geen jota van, van al die facturen met die niet kloppende namen. Dus  moet ik elke factuur die ik toevoeg, eerst openen om te  kijken over welke maand 'ie ook alweer ging. En een toelichting schrijven: 'De factuur van mei lijkt die van maart, maar is toch echt die van mei'.
Nog zoiets. Op mijn laptop staat een handig mapje: 'Facturen Venus'. Vorig jaar - na wederom veel facturen-leed - gemaakt door mijn man. 'Da's handig, Venus. Dan sla je elke maand je factuur hier in op, he, en hoef je ze er alleen maar uit te halen, voor de jaaropgave. Een druk op de knop en klaar.' Maar na twee maanden sloeg ik mijn facturen al niet meer in dit mapje op. Wat zeg ik, ik heb er eigenlijk nooit iets in opgeslagen. Er zit welgeteld een factuur in: alleen diegene die mijn man er in heeft opgeslagen. De rest staat her en der verspreid, op mijn PC van het werk of op mijn laptopje thuis. En ze hangen ook nog eens in mails, maar dan ook weer vanuit verschillende mailadressen verstuurd.
Het rare is dat ik elk jaar weer denk,  dat ik het voorgaand jaar alles echt keurig heb geadministreerd. Want mijn opdrachtgever betaalde elke maand netjes uit, dus ergens deed ik toch iets goed. Maar als ik alles uit de digitale schoenendoos moet plukken voor Jaap, blijkt het toch weer een grote onontwarbare bende te zijn.
Ooit deed ik eens een IQ-test. Lang geleden, ik was 25 jaar geloof ik. Een van de dingen die daaruit voortkwam, was dat ik een extreem lage ordeningsneed had. Betekent dat ik weinig tot geen behoefte had aan orde. Staat voor mensen met een hoge creatieve intelligentie. Er stond bij dat de ordeningsneed gewoonlijk gedurende een mensenleven hoger wordt. 'Vast omdat je er zo'n last van hebt, als je steeds maar weer alles moet zoeken en uitzoeken. Dus dan ga ik mezelf hierin vast verbeteren,' dacht ik opgelucht.
Gelukkig heb ik nog een heel leven voor me.

zaterdag 3 maart 2018

DE VLAG

Wachten op de bank, in mijn badjas. Slippers aan mijn voeten. Geen tijdschriften bij de hand, dus noodgedwongen kijk ik om me heen. Zie haar lopen, met haar gespierde armen, zo gespierd, dat ze helemaal een beetje krom staan. Net als haar benen, ook een beetje krom! 'Naaaah', denk ik, 'naaaaah... dat is vast niet mijn masseuse. Zo'n gespierde bonk.'
'Venus', roept ze en kijkt vragend rond. 'Ja! Hier! Dat ben ik,' piep ik terwijl ik opspring. 'OMG' denk ik, 'ik word zo gemasseerd door de vrouwelijke versie van Popey! Nee! Van Atilla de Hun.'
Ik hang mijn badjas aan het knaapje, schop mijn slippertjes uit en ga op de massagetafel liggen.  'Ja, goed zo, hier je hoofd. Een sportmassage had je gevraagd he?' 'Ja, klopt, ja, maar ik hoef niet zo'n heel stevige hoor, ha ha. Kuch.' 'Mmmm mmmm, want je had een paar stressvolle weekjes achter de rug, toch?' 'Ja, ha ha, zo had ik het wel doorgegeven aan de receptioniste. Ja.'
Voordat ik heb kunnen bedenken dat ik nu nog de sportmassage kan ruilen voor een ontspannende, heeft ze al een spier in mijn linkeronderbeen te pakken. Gotver! Vuur! Fikken! 'Tsjeessss', sis ik. Maar ze praat direct aan een stuk door, zonder ademhalen. Over dat ze op paaldansen zit en meedoet aan het NK.  'Niet erotisch paaldansen hoor, dat is niks voor mij. Je ziet, ik lul gewoon lekker door, he,' grapt ze terwijl ze nu iets met mijn hamstring doet. Gewoonweg niet te verdragen, zo pijnlijk. Ik sis nog steeds tussen mijn tanden. 'En toen deed ik net De Vlag, komt die van de gemeente binnen, hang ik daar in dat roze pakje.'  'Huh huh', kreun ik. 'De Vlag', denk ik onderwijl, 'De Vlag? Gotsamme! Ik zie het voor me. Atilla, zich vastklemmend met die twee sterke handen aan die paal, de rest van haar body horizontaal gestrekt, als een roze vlag,  strak geblazen door een straffe Poolwind. Zo moet het eruit zien: De Vlag.
Dan is mijn onderrug aan de beurt en de massagetafel onder mij buigt helemaal een beetje door, zo'n pressie.
Daarna zijn mijn armen aan zet. Daar zit blijkbaar eenzelfde soort spieren in als in je benen. Maar dan nog gevoeliger! Een en al vuur en fik en vlammen. Ik sis door.
De verhalen onderwijl gaan ook door. Nu weer over het sportzaaltje waar ze oefent. Dat gaat over twee weken dicht. Probleem: ze zitten net voor het NK. ' Dan gaan we gewoon bij mij in de stal oefenen op de boerderij. Zet ik een paar palen in de grond, goed vastmaken natuurlijk he.'   'Gosh...' kan ik alleen maar denken. 'Zet ze zo ff een paar van die palen in de grond?!'
'En draai je maar om.'  Lijdzaam ga ik op mijn rug liggen. 'Nu gaat er nog meer pijn komen, maar dan aan de voorkant,' denk ik.  'Nee, joh, gekkie.  Sta maar op. Je bent klaar. Het uur is voorbij.' Ik spring van de tafel.
'Lekker ontspannen nu, he?' grijnst ze terwijl ik mijn badjas aantrek. 'Ja, heerlijk', grijns ik terug en dans een komisch dansje. 'Alle stress is weg. He-le-maal'  Ze schudt me de hand. Stevig, uiteraard. Ik wens haar veel succes met de kampioenschappen en loop terug naar het buitenzwembad alwaar mijn man rond dobbert. 'Aha,' denk ik, 'ik ga hem vragen of hij weet wat dat is: De Vlag!'