PODCAST

Zo rond een uur of half tien 's avonds krijgen we bio-ritmisch gezien dezelfde impuls. We gaan erbij zitten, op de bank, zetten de lap-top op de koffietafel voor ons en scrollen net zo lang tot we er eentje vinden. Als snel komen we tot een democratisch tot stand gekomen keuze. 'Ja, die wordt het.'

Edifier wordt geactiveerd, lichtjes worden gedempt en kussentjes opgeschud. Schoenen gaan uit. De twee dekentjes, de een okergeel, de ander pistache-groen, uit de mand geplukt. De man gaat op zijn zij liggen, kussentjes onder zijn hoofd,  het groene kleedje over zijn benen gedrapeerd. 'Lig je goed?' 'Yup, kom maar.' Eerst klik ik op 'play' en dan vlij ook ik mij neder. Zelfde zij als de man, de linker, mijn benen opgekruld, okergele kleedje over mijn benen, een kussentje tussen de heup van de man en mijn hoofd. Mijn armen om zijn benen.

Het kan beginnen. We gaan luisteren. Oogjes toe, maar niet te veel toe, want we mogen niet in slaap vallen. Als spinnende poesjes liggen we daar, op de bank, de kamer verlicht door een enkel schemerlampje. Na een half uurtje is het voorbij. Maar we kunnen kiezen: 'het vervolg? Of iets anders opzoeken?' Even zitten, activeren van het vervolg of iets anders en daar gaan we weer. De man op de linkerzij, ik erbovenop, op zijn heup. Kussentjes herschikken. Kleedjes opnieuw draperen. En luisteren maar. 

Een enkele keer luisteren we na 2 afleveringen nog naar een derde Maar dan vallen de oogjes meestal echt toe en krijgt de mooie spreekstem een uitgesproken zen-werking. Ik hoor het meestal aan de ademhaling van de man. 'Slaap je? ' 'Huh, nee hoor, nou, misschien eventjes.' 'Je luistert helemaal niet meer, he? Zullen we maar naar bed gaan?' 'Is goed.'  Kleedjes worden opgevouwen, kussentjes opgeschud en weer netjes gedrapeerd op de bank. Lap-top uit. We gaan naar bed. 

'Kun jij nog goede dingen bedenken die Corona nog meer heeft gebracht, behalve dat we allemaal heel veel geld overhouden omdat we minder consumeren en niet meer reizen', vroeg een vriendin tijdens corona-walk nummer zoveel. Ik moest er even over nadenken, maar toen zei ik: 'jazeker, sinds het voorjaar hebben we de Podcast ontdekt. Ik kan het iedereen aanraden. Al is het maar om van je Netflix-verslaving af te komen.' 

Van Q3 naar Q4

'Gefeliciteerd, Venus. Maak er een mooie dag van op je zestigste verjaardag.' Verbaasd open ik de mail en lees verder. Van Samsung is 'ie, de leverancier van mijn telefoontje. Blijkbaar is mijn geboortedatum niet goed ingevoerd. Want zestig, mensenlief, dat word ik nog lang niet. Gelukkig. 

Dat duurt nog zeker acht maanden. In die acht maanden moeten we het als mensheid nog maar zien hoe het ons vergaat. Overleven we de strijd? Of gaan we eraan ten onder? En ik, ga ik het overleven? Wat kan ik doen om te voorkomen dat ik mijn zestigste verjaardag niet haal? Doorgaan zoals ik nu doe of me nog meer opsluiten in huis? Nog minder mensen zien en knuffelen? Als ik straks - hopelijk - weer een nieuwe interimopdracht vind - want ik blijf toch maar even werken, geen vroegpensioen -  ga ik die ook volledig thuis boven op zolder, achter mijn schermpje met de Samsung bij de hand, vervullen? Mijn best doende om niet nog zwaarder te worden door het gebrek aan beweging, om mijn nek en rug soepel te houden door te dansen, online pilates-lessen te volgen en door elke dag een stuk te wandelen? 

De afgelopen tien jaar was mijn leven zo vol van ... van leven. Ik bezocht China, Thailand en Hongkong om daar mijn zoons te ontmoeten. Sardinie, Spanje, Portugal, ik kwam er zo vaak dat ik de tel ben kwijt geraakt. Maar ook Antwerpen en Vlaanderen bezocht ik regelmatig, omdat mijn oudste zoon naar die hoek was verhuisd. 

Ik had bijna voortdurend opdrachten en werkte op heel veel plekken in heel veel organisaties. Ik deed een coachopleiding en volg al een tijdlang zang- en gitaarles. Richtte samen met mijn man Moondance, onze band op en trad daar mee op. 

Mijn huis knapte ik op - of liet ik opknappen - van alle goed verdiende interimcentjes, ook als investering 'voor later' en ik begon met beleggen. Suze, mijn Altootje die ik op mijn vijftigste 'cadeau kreeg'  (deels van mezelf ;-) ) ruilde ik in voor een bijna nieuwe Mazda. Mijn oude moederfietsje voor een flitsende Koga (nee, nog geen E-bike, dat vond ik heel lang iets voor oude mensen ;-) ).  

Sommige vriendschappen verwaterden, maar er kwamen nieuwe voor terug en met een aantal vrienden verdiepte de band zich en werd het hechter. 

Ik had mijn eerste, echte schoondochter uit Hongkong, mijn zoon leefde daar met haar samen, maar de verkering ging na een paar jaar uit. Vervolgens kwam er een Japanse schoondochter. Ook die relatie ging over en inmiddels is de zoon getrouwd met schoondochter nr. 3 uit Beijing, waarmee hij weer in Hongkong woont.  Hij heeft  mooi werk en bewoont een naar Hongkonese maatstaven, ruim en luxe appartement. 

De oudste zoon kwam thuis na zes jaar solistisch reizen door spiritueel Azie, was ongelukkig thuis, voelde zich onbegrepen, vertrok met de Noorderzon en gelukkig is het contact na jaren van verdriet en ongerustheid nu weer een heel klein beetje hersteld. 

Ik verloor mijn schoonvader, mijn schoonmoedertje verhuisde naar een verzorgingshuis, is daar gelukkig en wordt maar ouder en ouder, gezond en wel. Mijn eigen ouders kregen kwaaltjes, werden toch echt een dagje ouder maar ze hebben elkaar nog, ook veel contacten met vrienden en familie en ze maken dankbaar gebruik van de uitmuntende medische voorzieningen in ons landje. 

Eigenlijk dacht ik deze tijd van mijn leven het werken zo'n beetje af te kunnen sluiten - ik werk al vanaf mijn 18de - en veel te gaan reizen, mijn zoons regelmatig te bezoeken, nog eens met mijn paps en mams op vakantie te gaan, vaker op te gaan treden met mijn band en me te gaan richten op eindelijk eens die dingen waar ik eigenlijk echt goed in ben - artistieke dingen zoals schrijven en tekenen bijvoorbeeld. Creatieve cursussen te volgen. Werken okay, misschien nog een opdrachtje op zijn tijd, maar kortdurend en niet meer dan drie dagen in de week,  maar eerst reizen voordat ik daar fysiek niet meer zo goed in staat zou zijn En onderwijl, zou ik als een slang vervellen, mijn oude huid loslaten om daarvoor in de plaats een nieuw, wat rimpeliger velletje te krijgen. 

In plaats daarvan is het leven min of meer tot een soort van stilstand gekomen. En doe ik net alsof het toch gewoon doorgaat, net als iedereen. Een ongewenste, stagnerende stilte is het en het wordt steeds meer voelbaar. Tussen nu en mijn zestigste verjaardag wordt het vast alleen maar stiller. Maar ik heb goede hoop: 21 augustus, Samsung, dan is het zover, pas het even aan in je systemen, op 21 augustus stap ik over van Q3 naar Q4. Ik ga ervoor!