TEGEN EENZAAMHEID

Ze is prachtig. Met haar chocoladebruine huid, knappe gezicht en mooie figuurtje. Een beetje bedeesd vraagt ze of ze even met me mag praten, ze heeft een vraag namelijk.
We gaan apart zitten, in een klein kamertje met glazen wanden dat geluiddicht is.
Haar vraag gaat over een nevenfunctie, dat is op zich niet zo bijzonder, want daar vragen wel meer mensen naar. Of hun bedrijfje naast hun gewone baan wel kan. Of het elkaar niet bijt.
Ze vertelt wat ze doet. Ze heeft een app ontwikkeld. Tegen eenzaamheid, lacht ze nog steeds een beetje schuchter. 'He, wat interessant. Wat is het precies? Ik bedoel, hoe werkt het?' Ze legt het uit. Slim concept, vind ik en ik vertel nog niet verder hoe het in elkaar steekt, want ze moet het nog op de markt brengen.
'Hoe ben je er toe gekomen', vraag ik. 'Wat maakte dat je deze app wilde gaan maken?' 'Nou', zegt ze, 'juist door alle social media. Iedereen heeft ik weet niet hoeveel vrienden op Facebook, twitter-contacten en zit de hele dag te appen. En dan appen ze naar hun vrienden: Hey, hoe gaat het? En dan antwoordt de ander dat het goed gaat. En eigenlijk is de conversatie daarmee voorbij. En zo kun je nog tien mensen appen. Daar zit je dan alleen 's avonds op de bank met de hele wereld te appen, of te facebooken of twitteren en even heb je het gevoel dat je vrienden hebt. Totdat je de laptop uit doet of smartphone weglegt. Dan ben je weer helemaal alleen.'
Ik vraag nog even door, getriggerd door het beeld dat ze schetst. Blijkt dat ze zelf een periode eenzaam was. Openhartig vertelt ze erover. Ik luister een beetje verbaasd maar spreek me er niet over uit maar: hoe kan zo'n mooie, lieve, slimme, leuke jonge vrouw eenzaam zijn?
We praten verder over het gebruik van social media. 'Ik ben er best wel enthousiast over', vertel ik,  'maar dat komt, tien jaar geleden begon ik ermee en toe was alles nog zo leuk en nieuw. Ik ging twitteren en twitterde me rot: raakte in contact met heel veel mensen die dezelfde interesses en voorkeuren hadden als ik. En ik gebruikte twitter juist om feesten te organiseren voor al die leuke mensen. 'Ik leg uit hoe ik dat deed. 'Maar op een gegeven moment was ik wel uitgetwitterd. Als ik het nu zie, is het vooral iets geworden voor VIP's en politici.'
Daarna richten we ons weer op haar plannen. Binnen de organisatie is ze al opgemerkt; ze mag er een presentatie over geven bij een directie die een programma tegen eenzaamheid draait. 'Wauw', zeg ik. 'Wat geweldig.  Dat sluit fantastisch op elkaar aan natuurlijk, jouw app en hun programma. Maar ook hoe het balletje is gaan rollen: van een idee dat je kreeg, thuis, alleen op de bank, tot deze app. Alleen al het onder de aandacht brengen van je app zorgt dat je veel onder de mensen bent.'
Ik wens haar alle succes van de wereld. Met een prachtige lach neemt ze afscheid.

BLUEZZ

'Tjezus, mijn panty zakt af! Even snel naar binnen hier, mijn panty ophijsen. ' Ik storm Bluezz binnen, een zaakje dat vol hangt met betaalbare dameskleding. Mijn man gaat naar de overkant, maakt van de gelegenheid gebruik om even te snuffelen in de muziekzaak.
Voor de vorm trek ik een jasje uit een rek, een zwart colbertje met rozerode rozen, een excuus om een pashokje in te kunnen duiken. 'Nog een leuk ding ook', denk ik, terwijl ik een van de drie pashokjes inschiet. Daar hijs ik het broekje van mijn panty omhoog. Dat had echt geen seconde later moeten gebeuren; als ik door was blijven lopen had ik met een panty rond gelopen die afgezakt was tot op kniehoogte.
Maar goed, dit is eigenlijk helemaal niet waar ik het over wil hebben. Nee, ik wil het hebben over de vrouw die voor mijn pashokje staat. Ze wacht op haar twee tienerdochters die samen in een hokje kleren passen en af en toe aan haar vragen of het wel leuk staat. Ik onderwijl pas toch maar even dat gebloemde jasje. 'Staat me goed, ik ga 'm kopen', besluit ik. Op naar de kassa.
Dan slaakt de moeder een kreet. 'Oh nee! Nee! Ooooh, wat erruuug!!' Ze kleurt tot in haar hals, zweetdruppeltjes op haar bovenlip. Ze haalt haar hand door haar haar. 'Wat is er', vraagt de verkoopster. 'Oh! Wat erg!' stamelt de vrouw, oooooh... dit is echt erg!'  Dan komt het verhaal eruit. 'Ik was erg boos op mijn schoonouders. Over iets. Uhm.. En ik had er een appje overgestuurd aan mijn man en vroeg me af... ooooh, ik schaam me zo. Ik wilde met hem appen waarom hij niet had gereageerd, tenminste, ik typte mijn berichtje in en toen zag ik dat ik het helemaal niet aan hem had gestuurd.  Dus toen keek ik nog eens goed en toen zag ik... Dat ik het aan mijn schoonouders zelf had gestuurd. Oooooh, wat erg!' De verkoopster slaat haar hand voor haar mond: 'Oh. Kind! Wat erg voor je. Oh joh, wat rot!'
De dochters onderwijl rommelen nog steeds in de paskamer. Ik loop maar naar de verkoopster en vraag of ik kan afrekenen. De moeder loopt bellend met haar man naar buiten.
'Hopelijk begrijpen die schoonouders het', zeg ik tegen de verkoopster. Soms kan zo'n blunder juist een opening zijn. Ze heeft iets op haar lever en durft het die mensen niet te zeggen. Als ze het treft, begrijpen ze het en zijn ze mild. ' 'Tja', zegt de verkoopster. 'Of niet. Juist niet. '
Als ik Bluezz verlaat, staat de moeder nog druk te bellen. Haar gezicht is nog steeds framboos-kleurig.