Daar gingen we weer. Weer te laat weg en weer niet goed voorbereid. 'Ach, allemaal leermomentjes', dacht ik gelaten. Thuis kwamen we er niet goed uit welke wandeling het dit keer zou moeten worden. De man opteerde voor weer iets 'van beeldschoon dorpje naar beeldschoon dorpje door beeldschoon poldergebied', ik had veel meer zin in het bos, de duinen maar vooral in de zee. Ik kreeg mijn zin: we zouden naar Schoorl gaan.
In onze degelijke wandeloutfit - de hippe sneakers, wufte winterjas met bontrand en de koket blauw-geruite pet bleven thuis - zaten we een beetje te kibbelen in de auto. De man voorvoelde namelijk dat Schoorl 't niet zou worden want: zondagmiddag, best lekker weer, begin van de middag dus de bezoekjes aan de opa's & oma's zijn achter de rug, tijd voor lekker even uitwaaien met trossen kinders in de duinen en het bos van Schoorl. Ergo: een gekkenhuis en nergens parkeerplek. En had hij even gelijk! Gestresst deed hij zijn best om ergens een parkeerplek te vinden en dat mislukte jammerlijk. Van ergernis ging hij zelfs in tegengestelde richting rijden op een parkeerplaats. Boze blikken vielen ons ten deel.
'Laten we doorrijden naar Camperduin, daar had Sjors het gisteren over, dat het daar zo mooi is opgeknapt. Gaan we gewoon een strandwandeling maken, dan maar geen 20 kilometer vandaag.' Daar had ik geen enkel probleem mee. We reden verder, van Schoorl naar Groet en vandaaruit naar Camperduin maar, zoals wij zijn kregen we toch weer een invalletje en sloegen af richting Hargen aan Zee. Want daar waren we ooit al eens eerder geweest en dat hadden we toen erg mooi gevonden. De weg door een haast mediterraan bos van sparren en dennen - we konden ons voorstellen hoe heerlijk het daar zou ruiken in de zomer - was veelbelovend in elk geval.
Parkeerplaats te over, daar in Hargen aan Zee, maar wat liep iedereen er winters gekleed bij. Al die andere bezoekers op de parkeerplaats, buiten de warme auto, maakten de indruk dat het hufterig koud was, ondanks de warme jas, sjaal, muts en handschoenen. 'Wat is iedereen warm aangekleed! Komen wij aan met onze flinterdunne ademende jasjes. Met daaronder alleen een t-shirtje.' En ja: het was koud! Verdomde koud. Maar we deden net of dat niet zo was. Zo doe je dat, als aankomende lange afstand-wandelaar. Je zegt gewoon tegen elkaar: 'We gaan ons straks lekker warm lopen. Let maar op, die kou voel je al heel snel niet meer.' Alles in het kader van onze training, onze ontwikkeling naar gestaalde lange afstandswandelaars.
Na de aanschaf van een parkeerkaartje - we moesten enorm lang wachten op een ouder stel dat niks begreep van de automaat en gingen maar geheel tegen de corona-maatregelen in pal naast ze staan om een kaartje te halen uit de andere automaat - togen we richting het strand. 'Weet je, ik moet eerst echt even piesen hoor, anders red ik het niet. Ik heb vanmorgen zoveel gedronken, mijn blaas staat op knappen. Ik ga zo wel even plassen in die strandtent, weet je wel. Je mag nu toch weer op het terras zitten en naar de w.c. gaan, dus...'
Voor de ingang van de strandtent echter stond een lange rij. Een heel lange rij. Allemaal mensen die weer eens ouderwets gezellig op het terras wilden gaan zitten. 'OMG', dacht ik, 'nu moet ik de hele wandeling mijn plas ophouden en het is ook nog eens berenkoud. Dat werkt enorm op mijn blaas die kou, natuurlijk. Dit ga ik niet redden!' Om de moed erin te houden zette ik mijn capuchon op, dat scheelde weer iets in de koude-beleving. Maar toen ik na enkele honderden meters even elegant over een kreekje wilde springen, plaste ik van weeromstuit een klein beetje in mijn broek. Een klein beetje maar hoor. 'Dat gaat dus niet meer he, op mijn leeftijd, met een overvolle blaas over kreekjes springen.' De man stelde geschrokken voor om dan maar naar huis te gaan, maar... 'hoho, no way, ik ga wel even in de duinen piesen'. En zo geschiedde. Gelukkig is het strand van Hargen aan Zee giga groot en zijn er in de duinen van die pannetjes die gemaakt lijken te zijn voor een steels plasje door een dame op leeftijd. Anyway, zit ik net met mijn blote billen parmantig achteruit, heerlijk te plassen, scheert er zo'n sportvliegtuigje heel erg laag over de duinen. De piloot moet een machtig mooi uitzicht gehad hebben.
Als herboren hervatte ik mijn wandeling. Echt, wat scheelt dat als die hoge nood eraf is. Blij als een klein kind, licht als een veertje voelde ik me weer. We liepen lekker door, in pittig tempo. Ondertussen waaiden de grijze troggen het land in en kwam er blauwe lucht met witte wolkjes en licht, heel veel licht voor in de plaats. Het werd zelfs een paar graden warmer en door het stevige wandeltempo kregen wij het nog een paar graadjes warmer. 'Kijk die wolken eens naar Schoorl trekken en zich daar lekker ontladen', zeiden we onderwijl tegen elkaar. 'Maar goed dat we hierheen zijn gegaan. '
Na een kilometer of wat hadden we het grote brede strand voor ons alleen. Kloek stapten we nog verder voort en spraken af helemaal tot aan Bergen aan Zee door te lopen. Binnen anderhalf uur waren we daar. De wandeling was tot dan toe verrukkelijk geweest, maar we waren wel een beetje moe en toe aan een pauze. In Bergen aan Zee bij de strandingang aan de Patinweg gingen we lekker even in het zonnetje zitten, nee, niet op het terras van Zilt of een ander eethuis, maar op een muurtje. Beetje kijken naar de mensen en de hondjes, terwijl we onze krentenbollen oppeuzelden. Na een klein half uurtje gingen we weer terug. Aanvankelijk hadden we bedacht dat we - vanwege de kou - beter door de duinen terug konden lopen. Maar het weer was zo opgeklaard en het was zo heerlijk op het strand: we liepen dezelfde weg weer terug. Weer langs de strekdammetjes overdekt met spinaziegroen zeewier en mosselen, waar de meeuwen heerlijk van pikten. En langs de rijen palen die de golven moeten breken.
Ook de wandeling terug was heerlijk, we waren weer superblij met onze nieuwe wandelschoenen en hadden geen centje last meer van de koude wind. Waren goed doorgewarmd geraakt. Toen we uiteindelijk Hargen aan Zee weer bereikten, bleken we toch mooi weer zo'n 15 kilometer weggewandeld te hebben. Dat was weer goed voor een high five en een zoen!!
Wat zaten we weer heerlijk in de warme auto, terug door Groet en Schoorl, langs Alkmaar. We luisterden ondertussen naar onze eigen muziekjes, de opnames van de repetitie van afgelopen vrijdag en analyseerden er op los. 'Wat een mooie gitaarsolo, tjeetje en moet je de percussie hier eens horen, tof', 'Is dit tempo nu niet te langzaam of is het juist heel mooi, zo ..', 'Volgende keer moet ik dit iets expressiever zingen' etc. etc. Buiten was het ondanks de koude wind, in de loop van de dag steeds meer lente geworden, eindelijk liepen de bomen een beetje uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten