Hij valt me direct op bij binnenkomst, de vader van het gezin in de wachtkamer. Hij heeft een hoofd als van een oude hond - zo'n bokser - en zijn brede, korte armen tjokvol tattoos steken uit de mouwtjes van zijn strakgespannen t-shirt met opdruk. Naast hem zijn twee puberzoons, ze lijken precies op hem maar dan zonder tattoos. Ik neem plaats naast de moeder. Ze vertelt me desgevraagd dat zij om 11.00 uur moeten. Ik raak even in verwarring, sla mijn agenda open. 'Ach, wat stom, ik ben pas om elf uur twintig aan de beurt. Helemaal niet om elf uur. En daarna moet ik meteen door naar de mondhygieniste. Om half twaalf, zie ik.' 'Daar ga ik niet heen', zegt de man. 'Ik ga naar een andere mondhygieniste.' 'Waarom?' 'Omdat deze een lampenkap op heeft.' 'Ach, ja, ja, je bedoelt, ze draagt een hoofddoekje. Tja. Weet de tandarts dat je uit principe niet naar zijn mondhygieniste gaat?' Dat blijkt niet het geval. Moeder schudt haar hoofd en zegt dat zij er geen moeite mee heeft, met de mondhygieniste met de hoofddoek. 'Ze oefent een respectabel beroep uit.' Als haar man daarna over Turkije wil beginnen, snoert ze hem de mond.
Er komt iemand binnen, een jonge vrouw. Ze komt voor de mondhygieniste, blijkt. Als ze voorbij loopt ruist haar lange jurk. Vanonder haar hoofddoek lacht ze ons vriendelijk toe. Tegelijkertijd begint het journaal. Hoog aan de muur van de wachtruimte, hangt een kleine tv. Aanslagen in Duitsland en Florida dit keer. Daarna gaat het over Turkije. De deur van de praktijkruimte zoeft open. De assistente roept het gezin op. Vader gaat als eerste. Schuchter stapt hij over de drempel en begroet de tandarts. 'De deur', roept zijn vrouw maar hij hoort haar niet. Ik sta op om de deur te sluiten. 'Vergeet 'ie helemaal', zeg ik tegen zijn vrouw. Hij hoorde je niet, hij is vast een beetje bang.' Samen grinniken we om vader de man. Daarna kletsen we verder, dit keer over ditjes en datjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten