GEKANTELDE ZEE

Tijd om te gaan. Tijd om Villasimius te verlaten. Om Sardinië te verlaten. Op naar het vliegveld van Cagliari.
Half acht sharp zitten we al in onze huurauto en rijden door het oogstrelende landschap. We laten de glinsterende Middellandse Zee achter ons en rijden de bergen in. Genieten van alles wat we zien onderweg. Bossen. Glooiende weilanden. Prachtige, schilderachtige huisjes. Blatende schapen en mekkerende geiten met bellen om. Stoere, kloeke caramelkleurige koeien.
Een beetje stilletjes zijn we. Weemoedig ook, want wat was het weer mooi, Sardinië. En wat jammer dat de vakantie alweer voorbij is.
'Over 100  meter alvast links aanhouden. Daarna, op de rotonde, de derde afslag nemen', zegt Tom in zijn keurige ABN. 'Richting Cagliari.' We lachen om zijn uitspraak. Wat maakt 'ie er nu toch van? Kak-lia? Maar goed, we moeten dus linksaf zometeen. De weg daalt. Ineens zie ik rechts van mij de zee weer opdoemen,  in de verte, tussen de bergen door. Ik schrik want er klopt iets niet aan dit beeld. Ik kijk nog een keer. En nog eens. Word helemaal een beetje onrustig. Angstig. De zee, een kleine kilometer ten Oosten van ons, ligt hoger dan waar we nu rijden. De zee lijkt ook wel een beetje gekanteld. De horizon is hoger. De vloedlijn lager. Het lijkt net of er een vloedgolf aankomt. Eng, vind ik en wend mijn blik snel af. 'Het zal wel aan mij liggen', denk ik.
We rijden naar links en de gekantelde zee verdwijnt uit beeld.
Nog voordat ik mijn gedachten uit heb kunnen spreken, begint mijn man er over. 'Zag je dat, Venus? Wat een gek gezicht he? De zee boven ons.' 'Ja, dat kan toch helemaal niet. Dat je de zee boven je ziet liggen? Alsof het gekanteld was, dat stuk rechts van ons. Of waren wij gekanteld? Reden we scheef? Zagen we het daarom zo raar?'
We komen er niet uit. Er is vast een naam voor dit verschijnsel, maar welke? En waar vind ik die naam? Wie het weet mag het zeggen.