DOZEN

Onderling gefluister. Ritselende tasjes. Schuifelende slippers over de natte vloer. Schurende krukjes. De deur die op een kier blijft staan. 'Verdomme. Dozen,'  denk ik, sta op en duw de deur helemaal dicht. 'Zo.' En ga weer zitten. Gedaan met de rust, wedden? En ja hoor. Het gefluister houdt aan. Een kwartier lang. Mijn man en ik kijken elkaar aan. Slaan onze ogen ten hemel. 'In Godesnaam, wat valt er allemaal te bespreken hier in deze stilteruimte. Zo belangrijk dat je de wensen van andere aanwezigen aan je laars lapt.' We staan op. Dat was de infra-rood. Op naar het floaten.
We belanden in een kakafonie van kletsende wijven. Hun stemmen weerkaatsen drie, vier keer in deze ronde, stenen ruimte. Zelfs als ik drijf met mijn oren onder water, hoor ik het gekakel dwars door de esotherisch onder-water-muziek. De loyli-dame komt langs met haar karretje, houdt halt en spreekt de garde toe. Best wel streng. '... Even uw aandacht... Dit is een stilteruimte. Als je niet stil bent kun je de muziek niet horen... Graag rekening met elkaar houden... Dank u.' Zodra ze weg is begint het weer, eerst zachtjes, na twee minuten is het weer een ware kakafonie. Dat was het floaten. Op naar de meditatie- annex rustruimte.
Heerlijk, we zijn de enige twee bezoekers. Tientallen bedden in een aangenaam warme, donkere ruimte. Ook hier heel zachte asian chill music maar verder is het hier muis- en muisstil. Ik nestel me onder een dekentje.  Net als ik bijna in slaap val, zwiept de deur open. Weer die tasjes. Slippers schuifelen over het hoogpolig tapijt en holy christ, weer dat gefluister. Ik tel vier damesstemmen. 'Bla die bla die bla.... Nou, relax lekker he. Ik ga nog even naar de bubbelbaden. Zie je zo, he.' Knal. Deur dicht. Twee ladies blijven achter, vinden fluisterend hun weg naar twee bedden vlakbij, gaan liggen en....
Dat was de rustruimte. We gaan ook maar even naar de bubbel.