GENE

Kordaat en onzeker tegelijk loopt ze op me af. Jazeker, dat kan, kordaat en onzeker tegelijk. Ze is een kordate vrouw, dat zie ik meteen, maar ze loopt onzeker. Haar stappen gaan zowel richting mij als richting het trappetje naar de parkeerplaats.  Een beetje zigzaggend.
Ze steekt haar hand op en roept me. 'Mevrouw'. Ik loop naar haar toe. Naar de bejaarde vrouw met het grijsblonde haar dat ze mooi heeft opgestoken. Met haar keurige regenjas. Haar voeten gestoken in makkelijke stappers. Wel mooie makkelijke stappers, Ecco's schat ik in, in een hippe kleur. Aquamarijn. Als ik vlak voor haar sta, zie ik vertwijfeling in haar ogen. Of gene. Of allebei. Ze vindt het duidelijk vervelend dat ze niet goed weet wat te doen, hier, op het perron van het station.
'Hoe kom ik nou in het dorp? Moet ik er hier af of daar?' En ze wijst eerst naar de parkeerplaats en daarna naar de trap richting troittoir en fietspad. Ik vraag waar ze precies naar toe moet. Naar het verzorgingshuis, blijkt. Ik ben op mijn hoede. Misschien is ze wel vergeetachtig en verdwaald...
'Ik loop wel een stukje met u mee, mevrouw. U moet eerst de trap af en dan rechtsaf, daarna is het simpel: steeds rechtdoor.' Temporiserend aan haar langzame tred daal ik de trap af. Beneden wacht ik haar op, ze moet nog drie treden. 'Ik ben niet meer zo snel hoor.'
We lopen samen een stukje op. Of ze op visite gaat. 'Nee, ik woon in het verzorgingshuis. 'Oeps', denk ik wederom gealarmeerd, 'dan kan ik beter het hele eind meelopen.' Ze voegt er echter snel aan toe dat ze in een aanleunwoning woont en vervolgt: 'Zeg mevrouw, ik weet nu wel hoe het verder moet, hoor. Ik zie waar ik nu naar toe moet. Gaat u maar, u loopt zo'n stuk sneller dan ik.' 'Echt waar?' 'Ja hoor, gaat u maar.' Weer die gene in haar ogen. 'Okay, fijne dag mevrouw.' Ze groet terug en ik versnel mijn pas. Op naar huis. Als ik een paar honderd meter verder oversteek, zie ik haar lopen. Best nog wel kwiek voor een oude dame.