Terwijl we kijken naar die docu over de verderfelijke invloed van social media - je bent 'n product als gebruiker, een product dat de hele dag wordt gemeten op basis van algoritmes, je wordt een soort van gehersenspoeld en verslaafd gemaakt aan al die bliepjes en berichtjes - hoor ik achter mijn huis de pakketbezorger inparkeren.
'Weet je', zeg ik tegen mijn man, 'dat geluid van die pakketbezorgbussen is inmiddels net zo verslavend als de bliepjes uit je phone. Zit ik op de bank en hoor ik zo'n busje aan komen rijden, dan strek ik mijn nek om te kijken of hij bij ons achter stopt. Omdat ik denk: 'Misschien zit er wel een pakje voor ons tussen. 'Terwijl dat negen van de tien keer helemaal niet het geval is. We zijn nog net niet gehersenspoeld door die pakket-bezorgdiensten, of eigenlijk de bol punt com's en consorten, maar het begint er aardig op te lijken, toch? '
Mijn man humt en kijkt stug door naar de docu. Ik hoor iets in de voortuin. Voetstappen. Gerommel aan mijn schuurdeur. Yes!! Het langverwachte Kerstcadeau wordt bezorgd. Ik had uit voorzorg al een briefje opgehangen aan de brievenbus: 'Beste pakketbezorger, het pakje mag je in de schuur leggen, groetjes, Venus.' Dus dat doet hij natuurlijk, nu. Dit scheelt tijd, zowel bij de bezorger die - zoals ik laatst hoorde per dag zo'n 130 adressen langsgaat - als bij mij, want vaak zit ik net op de wc of op zolder en dan hoor ik de bel. Of ik hoor de bel juist niet omdat die altijd stuk is. Maar dan hoor ik wel - net te laat - die voetstappen en het gerommel in mijn voortuin. Voordat ik dan mijn billen heb geveegd, heb doorgetrokken etc etc en/of naar beneden ben gespoed, is de bezorger alweer vertrokken. Met achterlating van het pakket.
Want, ja, tegenwoordig laten de bezorgers het pakket gewoon in de voortuin liggen als je niet snel genoeg open doet. Vorige maand, toen we een lang weekend weg waren, is er een heel groot pakket - een broodbakmachine - bezorgd en omdat we niet thuis waren, heeft de bezorger het pakket in de tuin laten staan. Weliswaar ietsje verscholen achter een grote plantenbak, maar toch. Het heeft drie dagen in de regen en mist gestaan. Gelukkig is het niet gepikt of aangetast: we hebben inmiddels al vier zelfgebakken broden verorberd.
Anyway, mijn langverwachte Kerstcadeau voor de man is bezorgd en ligt netjes in de schuur. Ik breng het snel naar boven en schuil het daar op. Beneden gekomen ga ik naast de man zitten om weer verder te kijken naar die docu over verslaving aan social media. Ineens hoor ik een zwaar grommend geluid in mijn voortuin. Ik buig iets naar voren en zie een groot wit vlak zo'n beetje schuinsweg in mijn tuintje staan. Ik sta op en doe een stap naar voren en zie dat het een grote, hoge witte bus is. 'Het is de pakketbezorger, moet je eens kijken, joh. Hij staat gewoon half in onze voortuin!!' Mijn man staat nu naast mij. Samen lopen we naar het aanrecht voor het raam en hangen naar voren om het gedoe te aanschouwen.
We zien de bus alle kanten op schudden. Wat is er gaande? Ik kan het niet helemaal direct bedenken: hij schiet een stukje naar voren, staat stil met ronkende motor, grote grijze uitlaatdampen verspreidend in mijn tuintje, dan schiet hij met een ruk naar achteren en rijdt daarbij ietsje omhoog, over iets heen. 'Verdomme, joh, hij zit klem met die kar en rijdt zo dwars over ons rotstuintje heen! Moet je zien, wat een zak tabak!!' Alsof hij mij heeft horen schelden, geeft de pakketbezorger nu echt volgas, rijdt nog een keer over mijn rotstuintje heen en schiet dan links en rechts wiegend met die hoge grote bus, over de horizontale wegversperring langs de stoep de straat op. 'Tjeeeeeezus, wat een aso!! Mijn tuintje!!!' Ik vlieg naar buiten en bekijk de schade. Raap de rotsjes die de pakketbezorger in zijn vlucht mee nam op en leg ze weer terug daar waar ze horen. Tussen de tijm, de nog bloeiende Magrietjes en de vetplantjes.
'Ik ga meteen een klacht indienen, wat een gedrag, zeg!' Ik klik het 'Uw pakket is bezorgd om 22.10 uur'- mailtje open en zoek naar een linkje naar de klachtenafdeling. Vind 'm niet. 'Joh', zegt mijn man, 'moet dat nou? Moet je kijken, die arme stakker is na tien uur 's avonds nog aan het bezorgen. Dat is toch zielig? Wie weet werkt hij vandaag al 15 uur achter elkaar!' 'Ja, dat is waar, eigenlijk zou hij voor acht uur komen, wat al laat is, maar hij had het waarschijnlijk zo idioot druk, nu, met al die kerstpakjes. Toen werd het later en later. En hij wil natuurlijk ook gewoon nog een klein beetje op tijd thuis zijn, bij zijn gezin. Arme stakker. ' Ja', zegt de man, 'die wil natuurlijk Kerstavond vieren met zijn vrouw en kindertjes.'
Beschaamd klik ik de mail weer dicht, schuif tegen mijn mannetje aan en samen kijken we weer verder naar die docu over verslaving aan social media.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten