DUIFJE

Alleen, helemaal alleen zit ze daar. Op die tak van de Japanse Kers. Die tak waar ze eergisteren nog samen met haar liefje op zat.
Ze scharrelt wat van links naar rechts en fladdert naar beneden, neemt plaats op de rand van de schutting en kijkt mijn tuin in. Zo zat ze daar al die jaren met haar liefje. Nu zit ze er alleen.
Mijn hart breekt als ik haar zo zie. Gisterochtend kwam er een einde aan hun samenzijn. Of misschien wel de nacht ervoor. Het fijne weet ik er niet van. Wel dat er gisterochtend honderden fijne veertjes in mijn voortuin lagen. En een half opgevreten vleugel. En nog iets dat deed denken aan een vleugel. Of... ik kon het niet goed zien. Was het een stukje romp? Terwijl ik de veertjes en de restanten in de kliko gooide, zag ik nog een lichaamsdeel liggen. Van hem. Van haar liefje. De andere vleugel. Ook die pakte ik voorzichtig op en gooide ik weg.
Ze fladdert nu naar de Berk in de tuin hiernaast. Onwennig neemt ze plaats, in die hoge boom waar ze voorheen nooit zat. Ik hoop dat ze snel een nieuw liefje vindt.