'Ik wil eruit! Dit wil ik niet! Ik vind dit eng! Laat me eruit!! Ik krijg een paniekaanval zo!'
Angstig kijk ik om me heen, voorzover dat gaat. Grote, warme lijven tegen me aangedrukt. Kan me amper nog bewegen. 'Kunnen we niet doorlopen naar het gangpad?!' 'Nee', wordt er om mij heen gemompeld. Een enkeling draait met zijn hoofd naar het overvolle gangpad om aan te duiden hoe het daar zit. De deur ernaar toe blijkt gebarricadeerd door de opeen gedrukte mensenmassa op het balkon. Geen mogelijkheid om die kant op te bewegen. Mijn angst neemt toe!
Een grote dikke man duwt zich nu naar binnen, terwijl dat niet meer mogelijk is. Ik word nog meer platgedrukt. 'Laat me eruit! Ik wil dit niet! Ik vind dit doodeng!!' 'Laat die mevrouw eruit, ze krijgt een paniekaanval', roept iemand. Om mij heen draaien mijn medereizigers hun hoofd weg. Geen zin in mijn angstige geroep. Veel te blij dat ze na drie kwartier wachten en drie niet verschenen Sprinters, eindelijk in kunnen stappen.
Angst geeft me de kracht om me door de opeen gedrukte mensenmassa naar de deuropening te persen. Met een grote sprong beland ik op het perron. Net op tijd! De deuren sluiten achter mij. Als ik om kijk, zie ik mensen tegen de raampjes gedrukt staan in de wegrijdende Sprinter.
Ik heb aan den lijve mogen ervaren waarom men dit (Uitgeest - Amsterdam) tegenwoordig de Horror-lijn noemt.
Ik zou waarschijnlijk geen paniekaanval krijgen maar het lijkt mij meer dan verschrikkelijk.
BeantwoordenVerwijderende trein waar ik uiteindelijk wel in meereed, stopte 'voor uw veiligheid' niet meer bij de navolgende stationnetjes. Alleen nog maar bij het eindpunt. Ook weer een verhaal op zich, Henriëtte.
BeantwoordenVerwijderen