In mezelf gekeerd stap ik uit de trein. Op m'n slaperige kop 'n muziekje. Om me heen dromt het van de mensen, allemaal op weg naar school, werk of naar iets anders in de stad.
Links word ik ingehaald door een man. Hij draagt bijzondere schoenen zie ik. Op maat gemaakte schoenen, hoog aan de wreef en naar ik schat maat 50. Groter nog? Maat 55 misschien?
Ik realiseer me ineens dat het een reusachtig grote man is. Mensenlief! Als ik omhoog kijk komt er geen eind aan. Hij moet zeker twee meter vijf en twintig zijn. Hij loopt moeizaam, houdt zich vast aan de railing boven de trap. Stapt heel voorzichtig, trede voor trede, naar beneden. Die traptredes zijn veel te klein voor hem! Hoe zou dat zijn, vraag ik me af, zo groot te zijn. Zo bovenmaats! Alles is altijd maar te klein in je leven! Te krap! Te kort! Te laag!
In de hal loopt hij langzaam, met wankele tred voor me uit. Gebogen passeert hij de uitgang van het stationsgebouw en loopt richting de entree van de metro.
Het is heerlijk fris lenteweer, blauwe lucht en zonneschijn! Ik besluit van CS naar mijn werk te wandelen en zet parmantig mijn beste beentjes voort. Hophop chopchop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten