To be or not to be.... an interimmer. En ja, ik ben er een, een interimmer. Zo iemand die tijdelijk een klus klaart en dan weer gaat.
Deze week kreeg ik een nieuwe opdracht en dat betekent dat ik mijn lopende opdracht af moet ronden. Voor het oog benader ik dat rustig en zakelijk. Ik stem af met mijn huidige opdrachtgever en maak afspraken in de tijd. Bouw bij de een af en bij de ander op.
Maar vorige week, aan de vooravond van de overstap naar de nieuwe opdracht, voor de deal, zeg maar, voelde ik iets van weemoed. Ik nam 'n middagje vrij - 'de agenda laat het toe, dus ik ga even lekker chillen hoor' - en doorkruiste de stad. Keek met andere ogen om mij heen. Als iemand die gedag gaat zeggen, die afscheid neemt. Ik liet me oppakken door de omgeving, maakte heel veel foto's en genoot. Genoot van de drukte van de grote stad. Van de fietsers, de kindjes in de bakfiets met hun blozende wangetjes en wapperende haartjes, van de enthousiaste toeristen met gebreide ijsmutsen met pompoentje d'r op. Ik genoot van het lekkere voorjaarsweer, de mooie wolken. Ik bezag de oude grachtenpanden met intensere blik en liep door prachtige straatjes die ik eerder nog niet had gezien. Ik kiekte er op los en vergat de tijd.
Vermoeid door het wandelen, bereikte ik na enkele uren het station. Liet ook daar de drukte, de bedrijvigheid tot mij doordringen. Snoof de heerlijke geur van croissants op, de prikkelende geur van verse koffie. Kwam bijna in de verleiding een pasta'tje te verschalken bij Julia's. Even 'n boek te kopen, of een tijdschrift.... Gelukkig kwam de trein snel, dus kon ik alle verleidingen achter mij laten.
Mijn nieuwe job is ook weer op 'n heel mooie locatie. Dorps, dat wel, maar met veel groen en water en prachtige oude pandjes en fietsers en toeristen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten