BlondBlankVrouw

'Allemaal eruit! Jullie zijn tweedeklassers en dit is de Eerste Klas! Alleen mensen met een eerste klas kaartje blijven zitten!'
Zonder pardon worden we de coupe uitgedreven. Als schaapjes in het hok staan we daar, op het balkon. Bijeen gedreven. Waarom het ineens niet meer mag, vraag ik beleefd. 'We mogen toch Eerste Klas zitten omdat er steeds tekort materiaal is?' Geen antwoord. Ook niet op de vragen van anderen. 'Jullie hadden ergens anders in moeten stappen. Daar!'  En hij wijst naar rechts. 'Waarom?' 'Omdat daar nog genoeg plaats in de tweede klasse is.' 'Waar dan?' Waar we ook kijken: nada! Alles bezet. Er staan zelfs best veel mensen in het gangpad.
'Wat een idioot', denk ik. 'Hebben we eerst voor Jan Doedel met zijn allen in de snijdende wind op een Sprinter staan wachten die weer eens niet kwam opdagen ... 'Dames en heren.... de trein van acht uur zeventien vertrekt over ongeveer 10 minuten' ('Jaja, hij komt dus niet'). De trein daarna kwam tien minuten te laat. Hadden we dan ook nog een stuk moeten gaan lopen op zoek naar een vrij plekje in de Tweede Klasse in een treinstel dertig meter verderop? Geen denken aan. Ik verdien het om Eerste Klas te zitten na deze ontberingen.'
'Ik heb rugklachten', begint een vrouw. 'Ik mag helemaal niet staan hier, zo lang.' De conducteur haalt zijn schouders op. Even valt er een stilte. Sip kijken we met zijn allen de lege Eerste Klasse coupe in. Er zit maar 1 heertje, duidelijk een Eerste Klasser, met zijn dure jas en dure tas. Met zijn dure laptop op schoot.
'We gaan gewoon weer Eerste Klas zitten zodra U weg bent', zegt een Rastaman. Hij lacht zijn prachtige tanden bloot. 'Jaaaaah haha',  giechelen we als kleine kinderen: 'Hihihi. Ja, we gaan er straks gewoon weer zitten, hoor.'
Snuivend loopt de conducteur verder, het lange treinstel in, kaartjes controleren. Zodra hij een paar meter verwijderd is, duiken we de Eerste Klasse coupe in. Gniffelend nestelen we ons, zuchtend van genot, op de rode zachte stoelen. 'Aaaaah.' Strekken onze benen nog eens extra uit - heerlijk, die beenruimte - en hervatten onze gesprekjes.
Onderweg stapt er eens iemand uit en weer eens iemand in. Voorzichtig schuifelen een paar andere Tweede Klassers de coupe in en nog voorzichtiger nemen zij plaats. Alsof hun kontjes vlam kunnen vatten aan de rode stoeltjes. Nauwlettend houden zij de mogelijke komst van een conducteur in de gaten.
Plotseling staan er een paar mensen op en schieten de coupe uit,  met de staart tussen de benen. Snel wegwezen! Daar is ie weer!  'Ja, allemaal eruit! Wat heb ik nou gezegd!' Nog een paar Tweede Klassers schieten schichtig richting balkon. 'Nee', schudt de rastaman zijn hoofd. Honderd dreadlocks schuiven over zijn jack. 'Nee. Ik. Ga. Er. Niet. Uit.' 'Jawel! Jij! Gaat! Er! Uit! Nu!' Tot mijn verbazing staat de rastaman toch op en verlaat de coupe.
Ik blijf zitten. Als enige. Ik pak mijn mobiel en app naar mijn baas: 'Treinuitval. Ben wat later. CU.'  De conducteur gaat tegenover mij zitten en kijkt naar buiten. Ik activeer Spotify. Oordopjes in. Kijk ook naar buiten. Zie mezelf weerspiegeld in de ruit. Blond. Blank. Vrouw.