Na bijna twee uur schuilen in het pannenkoekenhuis - geen straf, de cappuccino en slagroomtaart smaakten ons prima - durven we het aan. We gaan wandelen. Het regent niet meer.
We zijn nog geen twee minuten op pad of daar zien we 'm liggen. De Kauw. Op zijn buik, vleugels half uitgespreid, zijn kop angstig weggedoken. Hij ligt op de strook aarde tussen het fietspad en de autoweg. 'Aaaah, hij is gewond.' Voorzichtig lopen we om het beestje heen. Nerveus draait zijn koppie mee. Zijn zwarte kraalogen strak op ons gericht. 'Wat moeten we doen? We kunnen 'm hier toch zo niet acherlaten? Straks wordt 'ie door een hond gepakt en dood gebeten.' We weifelen en twijfelen. 'Hij is nog hartstikke levendig, kan alleen niet meer opstaan en wegvliegen. Vast 'n tik van een auto gehad ofzo.'
Ik bel de dierenambulance. Leg uit dat er een Kauwtje opgehaald moet worden. 'Hij ligt op zo'n tien meter van de ingang naar de camping.' Of we 'm niet naar het pannenkoekenrestaurant kunnen brengen, vraagt de telefoniste. Ik vind het een beetje eng, zo'n grote vogel op tillen. Mijn vriendin vindt het geen probleem en pakt het zenuwachtig pikkende beestje voorzichtig op.
Dan gebeurt er iets prachtigs! Vanuit de hoge bomen boven ons barst een kakafonie aan gekras van opgewonden Kauwtjes los. Boos en angstig schreeuwen ze ons toe vanuit de kruinen. Het moeten er tien of meer zijn. Hun gekras weerkaatst in het bos. 'Wauw', zeggen we tegen elkaar. 'Wat gaaf, dit! Ze hebben al die tijd naar ons zitten kijken van boven af. Maken zich vast enorme zorgen over hun maatje. Wat lief!'
Pas als we oversteken om het beestje naar het restaurant te brengen, keert de rust weer terug in het bos. De Kauw leggen we netjes in een grote doos. Briefje erop voor de ambulance medewerkers. Wij gaan toch maar weer wandelen. Bij terugkeer zien we dat de doos is verdwenen. De Kauw is opgehaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten