NAARGEESTIG

Haastig spoed ik me door de verlaten, donkere winkelstraat. Op bijna elke hoek staat wel een groep jongens en jongemannen. Schreeuwerig, stoer of juist stilletjes, de koppen dicht bij elkaar. 'Ik vind het hier niet leuk', denk ik. 'Waarom in Godsnaam doe ik dit? Half rennend 's avonds laat door dit naargeestige gat,  me zo te haasten naar zangles? Word ik hier niet een beetje te oud voor?'
Van schrik blijf ik bijna staan. 'Wat denk ik daar nu? Word ik nier niet een beetje te oud voor?' 'Ja', ga ik de dialoog met mezelf aan. 'Halverwege de 50, Venus, en jij loopt nog als een jonge meid door die spookstad te rennen op weg naar je zangles. Waarom toch? Waarom blijf je niet lekker thuis, op de bank. Kop thee erbij? Koekje. Stukje chocolade, met caramel en zeezout?'
Terwijl ik afsla bij de shoarmatent  - ook hier groepjes mannen in het donker - overvalt de gedachte me nogmaals. Ik reken uit hoe oud mijn ouders zijn. Ja, tja, vief zijn ze nog maar wel al een eindje in de zeventig. En dan mijn schoonmoedertje.  Negentig inmiddels! En ik zelf. 55. En mijn man, eind 50. Pfoei. Wat worden we oud.'
Nog een klein stukje, dan ben ik er. Trappetje af langs De Griek. De herfstbladeren fladderen nat en motterig om mijn benen. Ik rits mijn kraag dicht en duw 'm hoog op. Ben bij de muziektent aan de Zaan. Om de tent kastanjebomen met oranje verlichte grote, natte bladeren. 'Mooie foto', denk ik, 'jammer dat ik geen tijd heb om even 'n kiekje te maken. Jerney wacht.' Gelukkig maar, het is alweer over, de gedachten van zojuist waaiden weg met de wind. Hopla, zo de Zaan in.
Ik ben er, druk op het belletje. 'Mnjeeeeeng!!' De deur floept open. Binnen is het warm en gezellig.