TJAK

'Zal ik je eens een vreselijk verhaal vertellen? Echt horror hoor. Veertig jaar geleden kreeg ik van die oorbelletjes voor mijn verjaardag waar je gaatjes voor in je oren moest hebben. En die had ik niet, gaatjes bedoel ik. Vreselijk jammer vond ik dat, want ik vond die oorbelletjes zo mooi! Fijn zilverwerk met zachtroze steentjes, ik zie ze nog zo voor me. Wat een schatjes.'
'Weet je wat, Venus', zei de oom, die ze cadeau had gegeven samen met mijn tante, 'ik prik die gaatjes wel. Dat doen we in Spanje ook altijd zelf. Alle meisjes daar krijgen, als ze nog heel klein zijn, gaatjes in hun oren. We prikken met een verhitte naald, een dikke naald.' Daarbij keek hij vragend naar mijn moeder. 'Heb ik niet, sorry, wel een grote veiligheidsspeld, is dat wat?' 'Prima, en een aansteker. Ook iets van aftershave. En een kurk. Dan verhit ik de speld, houd ik een kurk achter haar oorlel en prik zo het gaatje. Gaat snel. Doet geen pijn.'
De verkoopster kijkt mij meewarig aan. 'Zo, wat een verhaal, maar zo gaat het nu niet meer hoor. Ik doe het met een soort chirurgische niet-tang, doet geen centje pijn. Grietjes van vijf jaar kijken me lachend aan als ik gaatjes bij ze prik.' 'Echt waar?' 'Echt waar!' Zweet druppelt over mijn rug en niet alleen door het warme weer. Stress!  'Ik twijfel enorm hoor, want het verhaal is nog niet klaar. Ik heb je nog niet alles verteld. Dat prikken ging helemaal niet goed. Het moest tig keer over en het deed hartstikke zeer. Mijn hele familie eromheen met de handen voor de mond en grote schrikogen. Ik ertussen in met bloedende oorlellen. En mijn oom maar stug doorgaan met die verhitte veiligheidsspeld. En het ergste moet nog komen...' 'Ja, het ging vreselijk zweren zeker', vult de verkoopster alvast in. 'Klopt, weken lang liep ik rond met etterende oorlelletjes. Oeh, man, wat een pijn, ik werd 'r ziek van. Ik heb de oorbelletjes eruit gewroet en de gaatjes dicht laten groeien.'
'Nee hoor, ik zweer je, zo gaat het echt niet, ben je gek zeg. ' En ze haalt alvast die prachtige oorbelletjes uit de vitrine. Die knopjes die zo mooi bij mijn ring en halsketting passen, het cadeau van mijn man. Terwijl ik de oorbelletjes oppak en bewonder, haalt de verkoopster alvast de chirurgische niettang. Voordat ik er erg in heb, heeft ze mijn linker oorlel te pakken. En... 'tjak.' 'Ooooh', zeg ik. 'Geen centje pijn.'  Ze prikt direct erna een gaatje in mijn rechter oorlel: 'tjak' en steekt er meteen van die piepkleine prikkertjes in. Om te oefenen. 'Goed schoonhouden met dit spulletje.'
En zo ga ik even later de deur uit. Een halsketting, ring, oorbellen en twee gaatjes in mijn oren rijker. Maar het belangrijkste: ik heb zo juist een jeugd-trauma overwonnen.