BIJBAANTJE

Buiten is het al bijna dertig graden, binnen is het niet veel koeler. Treinuitval hiervoor en de trein die wel komt, is veel te klein voor al die mensen op het perron.  Wat betekent: proppen en doorschuiven bij elke stop.
Zweet druppelt over mijn rug en kringelt zo mijn slip in. Ik sta inmiddels op het gangpad in de eerste klasse, naast een groepje van vier jonge mensen, niet ouder dan achttien, schat ik zo in, dat royaal zit en niet van zins is voor anderen op te staan. Wie 't eerst haalt, die 't eerst maalt.
Een van hen - een jongen met een snelle babbel - heeft de lachers op zijn hand. Hij vertelt over zijn theorie-examen waarvoor hij zakte. Geeft hilarische voorbeelden van vragen. Dan gaat hij over op zijn nieuwe bijbaantje. Hij is drager van lijkkisten bij uitvaart-diensten. 'Van de drie uur ben je eigenlijk maar tien minuutjes actief. ' 'Oh ja, hoe werkt dat dan?'  'Nou, je tilt alleen even de kist uit de auto en draagt 'm naar de zaal. Zet je de kist neer. Dan maakt iemand van de aula de kist even open en kijkt effe naar dat lijk en uhm...' ' Oooh jasses', gruwt het enige meisje in het gezelschap. 'Waarom is dat? Naar het lijk kijken?' 'Uhm, weet ik niet eigenlijk. Ik denk om effe te checken of het wel het goeie lijk is.' Een van de andere jongens valt 'm bij. 'Tuurlijk, ze moeten toch weten of dit echt de goeie is? Stel je voor dat de verkeerde er ligt, dan zit de verkeerde familie in de zaal. Zoiets.'  De vier knikken: dat moet de reden wel zijn. 'Ik heb nog nooit een lijk gezien', zegt het meisje. Nog nooit een dode meegemaakt.' De snelle babbel blijkt de enige van het viertal die wel dode mensen heeft gezien, maar dan uitsluitend om bedrijfsmatige redenen.
Als ze uitgestapt zijn, ga ik op de plaats van het meisje zitten en bedenk me dat dit iets is waarvan ik nog niet bewust was dat 't bestond: werkstudentjes die kisten-drager zijn bij uitvaarten. Dat deden toch altijd de kraaien van 't dorp? Gepensioneerde mannen? Ik moet er helemaal over nadenken merk ik en denk aan zo'n uitvaartdienst. Ben je intens verdrietig omdat je een naaste begraaft, wordt zijn of haar kist gedragen door een knul van achttien, een student die er zo openlijk over praat in de trein op weg naar college. Dat hij het een te gek bijbaantje vindt want: 'je hoeft maar tien minuten actief te zijn van de drie uur waarvoor je betaald krijgt.'
Zal me niks verbazen als ze in de tijd dat ze moeten wachten, tijdens de dienst, met hun studieboeken voor hun neus in de keuken wachten. Tussen de koffie met cake.