PIXELSVERSCHUIVINGSRESOLUTIE

Al dagenlang, nee weken lang, staarde hij naar het beeldscherm van de Mac. Elke keer als hij er eventjes niet achter zat en ik snel mijn mailtjes wilde checken, zag ik waar hij naar had zitten staren: Websites vol camera's en lenzen. Allemaal van Pentax.
Jawel, een nieuwe Pentax moest er komen. Enkele maanden geleden was hij bestolen, mijn man. Na een dagje fotograferen even de spulletjes in de auto gelegd, een hapje eten et voilà, weg spulletjes. Autoraampje kapot geslagen, Pentax eruit. Lenzen weg. En misschien nog wel het ergste: alle mooie foto's van die dag verdwenen. Forever!
Aangeslagen kwam hij thuis, heel laat, want politie en Carglass en daarna volgde een soort van rouw-proces. Zes jaar lang was hij een geweest met zijn Pentax, de mooiste plaatjes had hij ermee geschoten. Hij en zijn Pentax, een voor altijd. En dan ineens: niks meer. Een leegte in zijn bestaan.
Maar niet voor lang. Er werd creatief gedacht over oplossingen. Daar was ik mede debet aan, moet ik zeggen. Ik houd van creatief denken en oplossingen verzinnen. Na dit oplossingsgerichte denkproces volgde een periode van afspreken, regelen, wachten en alvast keuzes maken. Veel geklik en gestaar dus, vanachter de Mac.
En toen was hij er: de nieuwe Pentax! Gisteren bezorgd! Samen met een paar super-lenzen.
De aandacht van mijn man heeft zich nu verlegd van het schermpje van de Mac naar alle toeters en bellen van zijn nieuwe speleding. Ingespannen leest hij de Manual en hij mompelt wat af: 'Aaaaah, da's mooi zeg, een pixelsverschuivingsresolutie. ' 'Okay', zeg ik, 'nog koffie?' Geen antwoord, althans, er wordt weer iets gemompeld: 'Oooh jaaaaaah, crossprocessing, belichtingsbracketing..... 'Uhm, wil jij dat laatste koekje of .... Ik neem 'm maar, he?' Hij een nieuwe Pentax, ik een chocoladekoekje. Verschil moet er zijn.