AFREKENEN

Voor het oog lijken ze allemaal op elkaar, de mannen. Allemaal even groot en dik. Enorm dik zelfs. Donker haar, grote koppen en stuk voor stuk hebben ze sumo-worstelaars-buiken. We hebben over de kermis gelopen en gaan bij ze eten. We willen vlees zeggen we. Geen vis. 'Ook geen Pulpa',  vraagt er een. Hij pakt een haak, tilt een deksel van een grote pan en trekt een blauw-paarse reuze-Octopus omhoog. Het dode beest beweegt alsof het nog leeft, daar in dat kokende water. Ik schrik. De man lacht.
'He, zag je dat? Het lijkt wel een horror-film hier!' Mijn man doet alsof het hem niet deert want hij heeft honger als een wolf.
Een sumo-man duwt ons naar onze plaats. We gaan zitten en wachten en kijken. Een van de sumo-brothers pikt in het voorbijgaan een groot stuk ham van een boterham en propt de lap vlees in zijn mond. Een ander krabt aan zijn reet. Weer een ander grabbelt in zijn kruis. 'Echt een mannen-tent, he?' Mijn man knikt.
'Aaaah, daar komt het eten. Dat is snel!'  De ober kwakt onze borden op het formica-tafeltje. Een stuk vlees valt van mijn bord en belandt naast mijn voet. Ik besluit het te laten liggen. We beginnen te eten.
'Volgens mij zijn het allemaal broers en neven van elkaar, moet je kijken hoeveel ze op elkaar lijken. En heb jij enig idee uit welk deel van Spanje ze komen? Je verstaat er helemaal niks van, van dat gegrom van ze. ' Mijn man knikt en knaagt aan zijn krabbetjes. Costilla's heten die hier. We krijgen ze geserveerd met slappe patatjes. En een enorme hoeveelheid salade, dat moet gezegd. De costilla's zijn droog. Er zit amper vlees aan en ze zijn brijn-zout. We bestellen er een watertje bij.
Terwijl ik een stuk sla naar binnen moffel, kijk ik verder. 'Zie je dat? Het lijkt net of ze helemaal niet met hun werk hier bezig zijn. Ze lopen allemaal te appen en te bellen. Volgens mij drijven ze vanuit deze tent andere handeltjes. Zou het een dekmantel zijn, deze vreettent? Straks komt er nog een criminele afrekening, joh.' En ik maak schietbewegingen met mijn rechterhand. We spelen dat we geraakt zijn. We zijn nog niet uitgelachen of we zien een paar tafeltjes verderop een paar andere gasten grote pakken geld op tafel leggen.  Er wordt openlijk geteld. Een van de sumo-brothers gaat erbij zitten. Wij knagen stilletjes verder aan de gemarineerde botten.
Een keurige, frele Francaise wil afrekenen en loopt zoekend tot vlak aan onze tafel. Ze vindt de broer die zich met de geldzaken bezig houdt en probeert in haar beste Spaans te converseren. Ik hoor de man iets tegen haar grommen. 'Pierre.... Pierre...' piept ze ongemakkelijk naar haar echtgenoot die iets verderop zit. 'Il demand trois euros plus. Pierre!'  Pierre spoedt zich naar zijn vrouw en legt drie euro bij. Het stel ontwaart nu ook de gasten met de grote stapels geld op tafel. De vrouw mompelt iets tegen haar man. Samen kijken ze ons ineens indringend aan. Wij kijken terug en vragen ons af waarom ze ineens zo naar ons kijken.
Geagiteerd mompelend verdwijnt het echtpaar uit beeld.
Wij zijn wel uitgegeten. Mijn man vraag nu ook om de rekening. De reus die zojuist met de Fransen afrekende, buigt zich over ons tafeltje. Zijn buik schuift over het tafelblad. Hij schrijft het door ons genuttigde op een vettig papiertje. Gromt het bedrag. Ik hoor niet wat hij zegt maar zie mijn man's gezicht betrekken.  Hij betaalt. We vertrekken.
Mijn man geeft mij een arm en gromt:  'Godverdomme Venus. Vet afgezet. Die klootzakken!' Hij vertelt wat hij moest betalen. 'Waaaaaat. Wat zeg je?! En dat voor twee bordjes slappe patat en die stapeltjes droge botten?! En.... en die twee flesjes lauw water die in de winkel een kwartje per stuk kosten. Dit is met recht van een kouwe kermis thuis komen man!'
Voor ons zien we het Franse stelletje lopen. Net als wij stappen ze snel in hun huurauto. We scheuren achter hen aan het stadje uit.