EUROPA

Nog een half uurtje, dan moet hij gaan, onze gast uit Azie. We zitten nog even met zijn tweetjes in de huiskamer. Hij heeft zijn lunch op, zijn koffers gepakt en is klaar voor de reis terug. Hij gaat bij me zitten met een kop thee.
Ik bekijk het nieuws over de aanslag in Barcelona. Scroll door naar NU.nl. 'Dertien doden en meer dan honderd gewonden.' 'Ach', zegt hij en opent snel zijn nieuwspagina op zijn phone. Leest ook over de aanslag terwijl ik verder praat. Dat er ook een aanslag had kunnen zijn in Cambrils, maar dat die gelukkig is verijdeld. Dat de terroristen zijn gedood.
Aangeslagen kijkt hij me aan. 'Hoe komt dit toch', vraagt hij.  'De daders zijn hier toch in Europa geboren? Deze mannen komen toch uit Spanje zelf? Hoe komt het dat ze zo haatdragend zijn?' We bespreken het - beetje moeizaam want in het Engels -  hoe dat zo is ontstaan. De toenemende haat naar het Westen. De radicalisering. Dat we worden gestraft voor onze hulp bij de oorlogsvoering tegen IS, op deze manier. En ik vertel ook over de vluchtelingen die per boot Europa binnen komen. Dat we die helpen, humaan als we zijn,  maar dat daar ook mensen tussen zitten die haatdragend naar ons Europeanen zijn. Terroristen in de dop. Dat dat de vraag oproept of we de vluchtelingen nog wel moeten helpen.
'We hebben er maar mee te leven hier in Europa', verzucht ik. 'Met de wetenschap dat er elk moment weer een aanslag als dit kan plaatsvinden. Dan weer in deze stad, dan weer in die. Voor het zelfde geld is Amsterdam een keer aan beurt. Ik ben best vaak angstig in de metro of op het station. Maar we moeten gewoon door met ons leven. Eens zal het toch wel afnemen, dit geweld. Hoop ik.'
Onze gast schudt zijn hoofd, staat op en verontschuldigt zich. Hij moet zijn spullen van boven halen, zegt hij. 'Het is tijd om te gaan.' Na een minuut hoor ik hem de trap af stommelen met zijn zware koffer. Voor de deur nemen we afscheid, veel mooie woorden. Tranen in onze ogen. Hij gaat weer terug naar Hongkong. Hij is blij zijn familie weer te zien na zes weken toeren door Europa. 'En mijn vrienden', zegt hij, 'maar ik zal Europa missen. Het is hier zo mooi.'
Ik betrap mezelf erop, als ik hem weg zie lopen, dat ik haast een soort van jaloers ben op hem. Kon ik ook maar naar Azie.