DE UITZENDKRACHT

Hij mompelt binnensmonds, zo zachtjes praat hij dat we hem haast niet verstaan. We herhalen onze vraag. Nerveus tikt hij op zijn apparaatje, checkt of er notenkoeken zijn vandaag. 'Even navragen, momentje hoor.'  En weg is hij. Na een minuutje komt hij weer naar buiten. 'Nee, sorry, helaas, vandaag is er geen notenkoek.' We houden het dus maar bij een kop thee. 'Twee Chai, met melk en Kardemon, graag.'
Na een minuut of vijf komt hij terug. Met twee grote theeglazen vol heet water, voor gewone thee. 'Uhm, we hadden Chai besteld.' 'Oh, excuses. Komt goed.' Na een paar minuten zitten we aan de Chai. Heerlijk, in het zonnetje op het terras bij de sauna. Het is prachtig weer vandaag en er zijn nog weinig gasten. Opmerkelijk genoeg staan op alle tafeltjes bordjes met: 'gereserveerd.'  'Die reserveringen zijn voor de lunch. Voor over een paar uur.  U kunt daar evengoed gewoon gaan zitten hoor.'
'Nieuw beleid, zeker', concluderen mijn man en ik.
Eind van de middag, vijf uur: weer al die bordjes op de tafels. 'Dat is voor gasten die netjes hebben gereserveerd voor het diner, mevrouw.'  Dan gaan we maar binnen zitten om een sapje te drinken. Geduldig wachten we maar worden niet bediend omdat al het personeel gericht is op de gasten buiten. Wij zitten en kijken.
'He, daar is de ober weer, die van de Chai'. Haastig zet hij een blad vol gebruikt servies en glaswerk op de bar. 'Wie zet dat blad nou hier neer', snauwt een collega.  De ober snelt naar buiten en verzwijgt dat hij het was. Zuchtend ruimt zijn collega het blad op en fluistert met andere obers over 'die uitzendkracht.' En ik hoor ze ook mopperen over de receptionistes die blijkbaar niet alle gasten hebben geinstrueerd over de plicht te reserveren voor het eten.
Mijn man en ik gaan maar naar het zwembad. Binnen worden we toch totaal over het hoofd gezien. Buiten gekomen zien we de inmiddels dodelijk vermoeide uitzendkracht lege glazen ophalen bij de bedjes, een eind van het terras af. Hij maakt een ontredderde, eenzame indruk. 'Moet hij de eters niet bedienen', vragen wij ons af. 'Het lijkt wel alsof hij het ontvlucht is. Of hebben zijn collega's hem weg gestuurd?'
Het is inmiddels tegen acht uur en we gaan weer even naar binnen om te vragen of 'zij die niet hadden gereserveerd'  -  wij dus -  toch mogen dineren. 'Ja, hoor, dat kan straks, na achten komen er weer plaatsjes vrij. ' 'Okay', zeggen wij en gaan maar weer zitten wachten. En kijken. Een vrouwelijke ober komt met een boos gezicht naar binnen en zegt dat dit echt zo niet kan met die uitzendkracht. 'Hij heeft bij tafel 38 verkeerd eten gebracht.' Haar chef knikt en gaat door met het spoelen van de glazen. Daar komt de uitzendkracht weer aan. Zich van geen kwaad bewust zet hij het blad vol vuil servies nu netjes op een plank bij de keuken. Er valt een vork op de grond. En een bord. Beschaamd pakt hij het snel op en wil weglopen. Maar de chef komt vanachter de bar op hem af gestapt. 'Wat heb ik nou aan jou', snauwt hij.  Het gezicht van de uitzendkracht is asgrauw nu. Met neergeslagen ogen loopt hij weer naar buiten.
We mogen eten, gelukkig en kiezen voor binnen. Buiten is het toch wat frisjes geworden en veel tafels zijn nog niet afgeruimd. We zetten ons neder en worden bediend door de leden van het vaste personeel.  'Is conform het nieuwe beleid, inderdaad', legt een van hen ons desgevraagd uit, ' dat onderscheid tussen binnen - en buitenpersoneel. En we willen liever niet dat onze gasten zomaar ergens gaan zitten en niet vooraf reserveren.' We bestellen. Daarna gaat alles mis. We krijgen een verkeerd voorgerecht en een klein glas sap in plaats van een groot glas. Het duurt enorm lang voordat we ons hoofdgerecht krijgen. We verwachten eigenlijk wel een gratis drankje als goedmakertje, maar nee hoor, niks van dat alles. Het lijkt erop dat het personeel wel een beetje klaar is met de gasten voor vanavond. Wij - de late binnengasten - hangen aan de achterste speen, blijkbaar. We besluiten geen toetje te nemen. Uit protest.
'Misschien moeten ze hier Gordon Ramsey eens bellen', mopperen we onderling en ook als we vertrekken en afrekenen,  uiten we ons ongenoegen over de bediening bij de receptie. Niks voor ons, zoiets te doen, maar goed, gezien de hoogte van de rekening voor het eten en drinken hebben we best een beetje recht van spreken, vinden we.
Als we de sauna verlaten, zien we de uitzendkracht vertrekken op zijn scooter. Hij heeft een werkdag van zo'n 12 misschien zelfs wel 13 uur achter de rug.