Hoe ik er ineens zo bij kwam om er weer eens op te kijken ... op www.chinadali.blogspot.com
geen idee. Maar ineens zat ik er weer middenin. Liep ik door Dali, samen met mijn man en mijn twee zoons. Diep in gesprek. Over China, over meditatie en taoïsme, over thee, gember, over de bedelaars en over de mensen om ons heen. Over politiek, over voedsel ... over... over alles eigelijk.
We dronken thee bij ons hotel en luisterden naar de verhalen van mijn oudste zoon, over zijn avonturen in Azië en Australie. Over zijn verblijf in Chinese kloosters.
Trots luisterden we naar zijn gesprekken in het chinees die hij voerde met de locals.
Jop, mijn lieve, wijze oudste zoon. Wat waren we blij hem weer te zien.
We ontmoetten hem nadat hij drie jaar had gereisd. Hij kwam niet meer naar huis dus gingen wij naar hem. Ik, mijn man en mijn jongste zoon.
Wat vonden we het fantastisch, wat waren we onder de indruk. Wat was het heerlijk om drie weken met elkaar te zijn in Dali, dat prachtige historische stadje in Yuan.
Hardop lachend lees ik in ChinaDali over de snoeiharde Chinese massage die mijn man en ik ondergingen in een kapsalon. Naief als we waren dachten we dat we lekker bepoteld zouden worden door twee lieflijke kapsters annex masseuses, maar niets was minder waar. Zwetend lagen we daar op de massagetafels ons te verbijten van de pijn.
Ik zie het vieze Pekineesje weer voor me dat zat te schooien onder de tafel. Met zijn onderbeet tandjes en zijn schurftige vachtje, maar toch vond ik 'm schattig en ik voerde hem stiekem. Bij dat restaurant in dat dromerige dorpje Shuang Lang, waar ik een hele berg rivierkreeftjes at, krakend en wel tussen mijn kiezen. Ik vond ze best lekker maar 's nachts werd ik echt ongelooflijk ziek, zo ziek ben ik in mijn leven nog niet geweest. Ik wist niet dat ik het kon: rechtop staand onder de douche schijten als een reiger en een grote straal tegen de muur kotsen tegelijk. Wauw, wat een belevenis.
Of dat logje over dat bijzondere, esoterische concert op het Erhai Meer: zo artistiek bedacht door 2 kunstenaars. Na een uur esoterisch doen namen de locals het over en schalden er Dalinese volksliederen over het meer. De roeiers - in het normale leven vissers - gingen helemaal los. Het werd een heerlijk feestje daar op het water wat zich later voortzette in het botenhuis.
Oh mensen, wat was het een mooi bezoek. Maar ik voelde toen al aan, heel intuïtief, dat het met Jop niet goed ging. Ondanks zijn lieve gedrag en zijn prachtige verhalen: er klopte iets niet.
Een jaar later, in 2011, ging ik er weer naar toe, naar Dali. In mijn eentje. Ik miste Jop zo erg, dat mijn man zei: 'Venus, ik koop een vliegticket voor je, je gaat gewoon naar hem toe.'
En zo geschiedde.
Wat vond ik het spannend, in mijn eentje naar Peking vliegen, overstappen en door naar Kun Ming waar ik een nachtje moest blijven slapen. De volgende ochtend van daaruit weer door naar Dali met de bus.
Met de plaatsnamen in het Chinees, uitgedraaid op een A-viertje, want het jaar ervoor had ik wel geleerd dat ze me echt, maar dan echt totaal niet verstaan, die Chinezen met hun klankentaal.
Tijdens dat tweede bezoek merkte ik van alles op aan Jop. Het ging niet goed met hem. Het bezoek begon heel stroef en moeizaam, maar langzamerhand opende hij zich als een bloem en werd het een prachtig samen-zijn tussen mij, zijn moeder, en hem, mijn zoon.
Wat was hij lief. Maar behoorlijk verward, niet meer van deze aarde, hij was met recht de weg kwijt geraakt tijdens het reizen. Ik had niet het vermogen daar goed doorheen te kijken en adequaat te reageren; ik was teveel een met hem, denk ik.
Wat een schril contrast, eigenlijk, dat lieve, naïeve opgetogen weblog ChinaDali. En het gegeven dat degene waar we die mooie reis voor maakten, onze oudste zoon en broer, eigenlijk zo ziek was. We hadden hem mee naar huis moeten nemen om hem hier in Nederland te laten helpen.
Maar gedane zaken nemen geen keer.
Jop kwam overigens wel weer naar huis, een paar jaar later en hij bleek nog zieker geworden. Dat vond hij zelf niet. Na een paar maanden verdween hij met de Noorderzon en kwam nooit meer terug.
Ergens, onderweg, tijdens al dat reizen, is hij zichzelf kwijtgeraakt. En hij heeft zichzelf nooit meer teruggevonden.
Wat bedoel je met 'ziek' zijn Venus.?
BeantwoordenVerwijderenAls dit jullie projectie was tijdens de periode dat Jop thuis was, kan ik mij heel goed voorstellen dat hij zich niet veilig voelde bij jullie en met de noorderzon vertrokken is.
In mijn perceptie heeft Jop zichzelf juist gevonden en kan zich niet meer vinden in de vooral westerse samenlevingsvormen die niets meer of minder dan een projectie zijn van een collectief ego. De huidige systemen van de westerse samenleving zijn gebaseerd op angst(lees: het controleren van de onzekerheid van het bestaan. Een spel van manipulatie, van nooit genoeg en hierom leven in een constante spanningsveld.
Ik vermoed dat Jop niet meer deel uitmaakt van dit spanningsveld.
Ooit schreef een wijs man; jullie denken dat ik in de psychiatrie zit maar de daadwerkelijk psychiatrie is de maatschappij en de mensen daarin zijn de ware gekken.
Namaste en veel wijsheid en inzicht toegewenst..!!!
Ter reflectie: enerzijds noemt u uwe zoon 'wijs', maar tegelijk geeft u blijk van weinig vertrouwen te hebben in zijn zelf reflecterend vermogen om te beoordelen of hij wel/niet 'ziek' is.
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt er op dat hij zich niet gezien voelde maar gefilterd werd door een bril van angst die hem als 'ziek' bestempelde. Een heeeeel onveilige situatie waar ik zelf ook uit zou stappen uit zelfbescherming.
Beste Pelgrim on the road, probeer je maar eens voor te stellen hoe het voelt voor een moeder om haar zoon kwijt te raken. Daar zijn geen woorden voor, ook geen goedbedoelde spirituele woorden. Even goed bedankt dat je zo je best hebt gedaan om mij uit te leggen hoe het volgens jou zit.
BeantwoordenVerwijderenJe mag overigens best vermelden wie je bent. Het is niet fijn om door een anoniem iemand verteld te krijgen hoe ik zou moeten denken over mijn verloren zoon, waar ik diep verdriet om heb. Dat voelt beslist niet goed. Ik neem aan dat je zelf geen kinderen hebt, je kunt je echt niet voorstellen hoe het is.
BeantwoordenVerwijderenAls je durft, plaats dan hier je naam, Pelgrim.
Ik kan het mij inderdaad niet voorstellen hoe het is als moeder maar wel als 'zoon van'.......
BeantwoordenVerwijderenIk voel uwe pijn wel in uw schrijven, en had niet de intentie om u te vertellen hoe u zou moeten denken. Ik wilde een licht werpen op het feit dat bepaalde ervaringen vanuit een ruimer perspectief heel anders ervaren kan worden.
Wat u beschouwt als verloren en ziekte, beschouwt een ander als gevonden en heling.
Bijvoorbeeld, een psychose wordt in het westen als een 'ziekte' afgedaan terwijl het gelijktijdig in andere culturen als een geschenk wordt ervaren.
veel warmte en heling.
Beste Pelgrim, alweer schrijf je er niet bij wie je bent. Dat is meer dan schandalig, dat is mensonterend!! Volkomen respectloos naar mij als moeder die een zoon heeft verloren. Geen idee wat je bedoelt met als 'zoon van'.
BeantwoordenVerwijderenIk neem aan dat je Jop zelf niet bent, want die maakt geen gebruik van de PC. Of je bent iemand uit zijn vriendenkring die dit voor hem plaatst.
Dit is geen spelletje, begrijp dat goed. We hebben het over intens verdrietige zaken. Ik neem het heel ernstig op dat je zo met mij solt!!
Hoe kom je erbij deze plek te gebruiken als platform voor een spiritueel lesje uit een of ander spiritueel boekje. Ik ben geen domme westerse onwetende vrouw, ik ben een liefhebbende weldenkende moeder die haar lieve, oudste zoon verloren heeft.
Nogmaals, weet hoeveel pijn het mij doet op zo'n belerende toon toegesproken te worden door iemand die ik helemaal niet ken, maar die blijkbaar wel uit mijn logje heeft weten te distilleren dat Jop een psychose zou hebben.
Die diagnose is nooit gesteld, dus waar haal je het vandaan!!
Wel is Jop ziek en wat er aan de hand is, dat weet ik niet. Zijn vertrek en zijn gedrag destijds heeft ertoe geleid dat het met mij en mijn gezin nooit meer goed komt. Ook zijn er familierelaties diep beschadigd en dat komt nooit meer goed.
Donder maar op met je warmte en heling, want dat spirituele gelul ben ik meer dan zat. Zeg maar liever wie je bent, dat vind ik veel spiritueler.
En mocht je toevallige die ene vriend zijn die voor mij een laatste strohalm in de communicatie naar Jop is, dan zou ik je willen vragen met mij te bellen of te bellen. Je hebt mijn telefoonnummer en email-adres.
Als u zo in de aanval en verdediging schiet is er geen ruimte voor een dialoog. Ik laat het hierbij.
BeantwoordenVerwijderenEn toch: zeg nooit nooit...