Ik heb mijn tijdschrift nog niet opengeslagen of mijn naam wordt geroepen. Ik schrik er van: nu al?! Ja, zegt de assistente, je staat als eerste voor het middag-spreekuur, dus dan ben je als eerste aan de beurt.
Binnen gekomen moet ik een flink eind van het bureau wachten op de dermatoloog,. Die spoedt zich na enkele minuten naar binnen. Eerst zie ik alleen zijn witte sneakers onder het witte gordijn. 'Iep piep iep', doen ze. Dan verschijnt hij in zijn totaliteit. Een leuke man met een supergroot mondkapje waardoor ik de helft van zijn gezicht niet kan zien. Maar goed, da's de nieuwe werkelijkheid.
Hij gaat zitten en opent mijn dossier. 'Ahaaa, u heeft een plekje op uw hoofd, op uw rechterslaap, klopt dat?' 'Ja, dat klopt.' 'En er zit ook een plekje op uw schouder? Rechts?' 'Uhm, heeft de dokter dat opgeschreven? Dan zal het wel kloppen. Ik weet het het niet zo goed meer, eerlijk gezegd. De verwijzing is al van bijna een jaar geleden. '
'Goed, gaat u maar staan en houdt uw haar maar omhoog.' Ik duw mijn haar met mijn rechterhand de hoogte in. 'Ooooh ja, kijk aan, een grote moedervlek en daar bovenop een flinke granuloma teleangiectaticum. Die kan ik nu niet weghalen. Dat moet operatief. ' 'Oh, fijn, heerlijk dat 'ie weggaat. Want het is nogal onethisch'. 'Ja, nogal onesthetisch', verbetert hij mij. 'Oh ja, onesthetisch', grijns ik.
En op uw schouder? Ik ontkleed mij en toon mijn rechterschouder. 'Oooh ja, een onschuldig plekje. Kom, die bevries ik even.' 'Bevries ik even?' denk ik maar ik ben nog niet uitgedacht of ik hoor: 'pssst psssst.' Ik voel een licht snijdend pijntje op mijn schouder. 'Zooo, klaar. '
'Oh ja, ik doe meteen even die moedervlek op uw rechterslaap. Haar omhoog alstublieft.' En psssst.' Dat gaat makkelijk. Een, twee ... en weer een vlek verdwenen.
'Zeg, hier heb ik ook nog een grote plek. Moet u eens kijken.' En ik toon een grote, dikke moedervlek op mijn borstbeen. Echt een joekel. En daar gaat 'ie weer, de dermatoloog, met zijn spuitbus ' pssst pssst pssst' .
Als hij klaar is met het rondje bevriezen gaat hij zitten om een afspraak te regelen.
'Wat gebeurt er nu met die drie moedervlekken die u heeft bevroren?' 'Die verschrompelen. Het worden een soort littekentjes en die zie je na verloop van tijd niet meer. U hoeft er niks aan te doen.'
Tijdens deze uitleg is hij naar voren geschoven met een toelichting van de operatie in zijn handen. Snel schetst hij met een balpennetje, hoe hij de granuloma teleangiectaticum gaat verwijderen. Ik maak eruit op dat hij hem niet gaat wegsnijden, want dan moet er zo'n drie vierkante centimeter huid worden verwijderd en moet ik worden gehecht. Nee, hij gaat die paddestoel op mijn hoofd een soort van wegschaven. 'Dan ontstaat er slechts een schaafwondje, mevrouw. Heeft u verder nog vragen?' 'Nee, ik heb geen vragen meer.'
We nemen afscheid. 'Tot in september dan maar.' Terwijl ik mijn tas inpak, beent hij alweer weg op zijn witte sneakers. Iep piep iep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten