'Tja, het leven gaat door,' hoor ik mezelf zeggen. En weer zie ik tranen, bij de ander. Mijn eigen tranen toon ik niet. Die zijn voor thuis. Als ik zing en luister naar muziek. Dan wellen ze op vanuit mijn borst. Vanuit mijn buik. Vanuit mijn hele lijf.
Ik hoor mezelf vertellen hoe het zit, waarom ik ervoor kies het te aanvaarden. Want: het leven gaat door. De ander begint te praten, te troosten en spreekt hoop uit. Dat het goed komt, dat hij heus wel tot bezinning komt. Ik zie mezelf reageren, vriendelijk, netjes, een beetje afgemeten misschien. 'Dankjewel, dat is lief van je. Ik hoop dat ook natuurlijk.'
Zo gaat het steeds, zonder uitzondering. Als ik vertel over het aanvaarden. Nu ook. En net als altijd troost ik de ander met mijn verdriet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten