LASER OGEN

'Shit, onvoldoende saldo op m'n GVB-kaart! Dat wordt opladen, bij dat apparaat dat nooit doet wat ik wil.'
Vol innerlijke tegenzin doe ik de tien stappen van het toegangspoortje naar de oplaad-automaat. Daar staat al een paar mannen. Twee oudere hippe mannen, die in een  mengeling van deftig Amsterdams en een Koos Koets-taaltje met elkaar spreken.
De oudste, grijs warrig haar en een bril, drukt op de knoppen, althans, duwt op het weerbarstige schermpje. De jongste, donkergrijs dunnend haar in een nonchalant peperdure bergbeklimmers-jas, geeft aanwijzingen. 'Nu moet je dat indrukken. Nee, niet dat! Dat!'
'Shit, die metro ga ik niet meer halen, ergo, die trein net zomin. Deze twee Koos Koets-mannen moeten straks vast alles nog eens dunnetjes overdoen.' Ik zie rood opflikkerende aanduidingen op het schermpje. Mijn vermoeden blijkt juist: het lukt ze niet. Er klinken bliep-geluiden.
De oudere man wil overnieuw beginnen. Ik zet mijn laser-ogen op. Staar, zonder met mijn ogen te knipperen, zonder een spier te vertrekken, aanhoudend naar de kruin van de grijze man. Zijn vriend kijkt niet naar mij, maar vangt desalniettemin precies op wat ik uit sta te stralen: 'Opzouten jullie! Dit Doe Je Niet In De Spits!'  'Kom', zegt hij en hij trekt de grijze man bij de automaat vandaan. Die sputtert hevig tegen: 'Maar, zo kunnen we niet reizen! Man!' 'Nee, nee, dit kun je niet doen, nu. Joh. Het Is Nu Spits. He.' Ze sluiten hevig discussiërend achter aan in de rij.
Ik begin mijn exercitie, druk met alle kracht op het schermpje alles in de juiste volgorde in, betaal digitaal en zowaar: het lukt mij. Mijn saldo wordt opgeladen. Haast heb ik niet meer. De metro is al vertrokken.