De open haard brandde, buiten regen en wind, binnen knus, samen op de bank. De dag was leuk geweest, met bezoek en muziek en een lekker zonnetje buiten. Inmiddels was het avond. We keken naar een franse film, niet echt goed, niet echt slecht, gewoon onderhoudend.
Terwijl op het scherm de held zich uit netelige situaties knokte, keek ik even op mijn mobieltje: een berichtje van NU.NL: 'Schietpartijen in Parijs, 18 doden.'
Geschrokken opende ik de pagina en las het nieuws voor aan mijn man. Onze aandacht voor de film, die toch al niet zo zo groot was, verslapte nu helemaal. We openden allerlei online nieuwspagina's en zagen wat er in Parijs gebeurde. Verschrikkelijk nieuws. Het dodental liep maar op, filmpjes en foto's en extra nieuwsuitzendingen onderstreepten wat er voor gruwelijks gaande was.
Mijn zoon kwam de kamer binnen. Ook hij had nieuws: een aardbeving in Zuid-Japan, 7 op de schaal van Richter. Nog meer schrik want daar woont zijn vriendin. Even later stelde hij ons gerust: hij had haar gebeld. Er waren geen bevingen meer en naar het zich liet aanzien was er geen tsunami-gevaar.
We bleven lang op, volgden het nieuws op de voet. Frankrijk. Japan. Frankrijk. Japan. De impact van het nieuws uit Japan nam af. Dat over Frankrijk werd groter en groter. Zo groot dat ik 's ochtends, na 5 uurtjes onrustige slaap, met angst in mijn donder wakker werd.
De nieuwe dag werd een dag waarop we deden alsof alles normaal was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten