Elke ochtend weer klinkt de wekker en overvalt me dat gevoel. Mijn hart doet pijn. Dat is wat ik voel als ik dat deuntje hoor. Die zangerige zachte pianoklanken.
Ik weet precies hoe het komt. Want nadat ik thuis kwam 's nachts en je verdwenen bleek, klonken die zelfde klanken. 's Ochtends, om zeven uur. Half acht misschien.
Ondanks dat ik niet had kunnen slapen, liet ik me door die klanken vertellen dat het goed was de dag te beginnen. Die dag die deed of alles gewoon was. En ik die deed of alles gewoon was.
Daarna sliep ik weer, de nacht erna bedoel ik. En de nachten daarna ook.
Vanochtend klonk hij weer, de wekker en ik dacht: 'Zo gaat het nu al een paar jaar, elke ochtend weer. Hoe lang houd ik dit nog vol?' En even, heel even waren daar tranen. Tranen die ik weg poetste met mijn vingers.
Ik stond toch maar weer op en in de badkamer lachte ik toch maar weer naar mezelf in de spiegel. En vlak voordat die lach begon zag ik weer heel even, een halve seconde misschien, hoe het werkelijk, diep van binnen, met me gesteld is.
En net als elke ochtend troost het warme water me. Spoelt de weemoed weg en neemt mijn stem het over. Vandaag zing ik the blues, morgen zing ik the blues, gisteren zong ik the blues.......
'Without a word of warning, blues walked in this morning, and circled round my lonely room.... '
Geen opmerkingen:
Een reactie posten