zondag 28 september 2014

HOEFT NIET!!

'Het hoeft niet ingepakt, hoor! Ik neem het zo wel mee! Het is maar een klein stukje lopen', lieg ik. Ik woon hier twee kilometer vandaan, dus het is helemaal geen klein stukje lopen. Maar er druppelt inmiddels zweet over mijn rug. Ik voel 't zo naar beneden parelen. De vrouw onderwijl pakt bubbeltjesplastic van onder de toonbank vandaan. 'Nee, nee, nee...' protesteer ik tevergeefs. Ze knipt al een stuk van het plastic af. Achter mij hoor ik gezucht. 'Nog een klant die tot het uiterste getergd wordt', denk ik. 'En dan is zij nog niet eens aan de beurt. Zij staat nog te wachten. Op mij.'
Ik sta al tien tot vijftien minuten wortel te schieten. Eerst vanwege een cadeautje voor mijn kleine nichtje, een dromenvanger. 'Ach, er zit geen stickertje meer op met zo'n barcode', zei de verkoopster beteuterd. 'Ja, maar wel een kaartje hoor, met een reeks aan cijfertjes. En een prijsje! Kun je het niet gewoon alvast aanslaan?'  'Nee, ik moet echt de barcode hebben. Wacht: ik bel wel eventjes!'  Bibberig toetst ze op een mobieltje jaar kruik. Het telefoonnummer haalt ze uit een handgeschreven lijstje, in een beduimeld schriftje.  'Oh, fout! Overnieuw! Ja, nu gaat hij over..... Ach, hij is zeker weer eens niet thuis. Verdorie! Dan zijn mobiel maar eens proberen!' 'Ach, houd het anders maar apart, hoor. Dan kom ik een andere keer wel terug, he... ' opper ik. Ze wil net een ander bellen, als de voordeurbel klingelt!
'Ah! Piet!' roept de de verkoopster. 'Je bent mijn reddende engel!' 'Oh, is dat zo?' vraagt Piet terwijl bij met een rood, bezweet hoofd van het fietsen door beent naar het voorraadhok, grenzend aan de winkelruimte. Acuut laat de verkoopster het bubbeltjes plastic voor wat het is en stuift achter haar manager aan de voorraadruimte in! 'He he Piet! Ik had net een klant en die wilde een gratis actie-reep mee en die repen lagen hier niet meer! Ik heb maar een gewone meegegeven!' 'Verdomme', antwoordt hij. 'Je had de instructies moeten lezen. En me moeten bellen! Dit kan toch niet, zomaar een andere reep meegeven?' 'Ja, maar Piet, jij had de actierepen niet voldoende op voorraad gelegd!'
Geergerd loopt Piet - zonder haar te antwoorden -  naar de toonbank en knalt er min of meer een stapel actierepen op, onderwijl verzuchtend dat hij nog geen eens tijd heeft gehad om zijn jas uit te doen. Hij verdwijnt weer in het voorraadhok.
Onaangedaan trippelt de verkoopster de winkel weer in, kijkt mij met een blik van verstandhouding aan en gaat verder met het inpakken van mijn vaasje en schaaltje. 'Oh ja', roept ze naar achteren. 'Die dromenvanger! Piet! Er zit geen barcode op!' Ze houdt het ding omhoog en laat het kaartje zien waar de getalletjes op staan. En het bedrag. Met een boos gezicht gromt Piet  dat ze die nummertjes gewoon over had kunnen tikken. 'En het prijsje staat er toch gewoon op!!' 'Oh ja'. Weer die blik. Ze zet haar leesbril op en tikt tergend langzaam, nummertje voor nummertje, de code in. En dan het bedrag. Ik ga al mijn chakra's weer eens langs. Voor de tiende keer. Adem in.... adem uit...
De klant achter mij zucht. Dan is ze klaar, de verkoopster, althans, bijna. Er ratelt een computertje achter haar. 'Wilt u een bonnetje mee?' 'Ja.... uhm nee! Hoeft niet!' 'Ach, geen moeite hoor! Ach... wat is dit nu? Er komt geen bonnetje uit. Gebeurt wel vaker met dit ding! Zal ik.... ' 'Nee hoor! Hoeft niet! En ik hoef er ook geen tasje omheen hoor. Nee, echt niet.' 'Ach, natuurlijk wel, mevrouw. Dat is geen enkele moeite.' En ze stopt het in het bubbeltjesplastic gehulde vaasje en schaaltje in een papieren Wereldwinkel-tasje. De dromenvanger gaat er bovenop.