maandag 29 februari 2016

BOVENMAATS

In mezelf gekeerd stap ik uit de trein. Op m'n slaperige kop 'n muziekje. Om me heen dromt het van de mensen, allemaal op weg naar school, werk of naar iets anders in de stad.
Links word ik ingehaald door een man. Hij draagt bijzondere schoenen zie ik. Op maat gemaakte schoenen, hoog aan de wreef en naar ik schat maat 50. Groter nog? Maat 55 misschien?
Ik realiseer me ineens dat het een reusachtig grote man is. Mensenlief! Als ik omhoog kijk komt er geen eind aan. Hij moet zeker twee meter vijf en twintig zijn. Hij loopt moeizaam, houdt zich vast aan de railing boven de trap. Stapt heel voorzichtig, trede voor trede, naar beneden. Die traptredes zijn veel te klein voor hem! Hoe zou dat zijn, vraag ik me af, zo groot te zijn. Zo bovenmaats! Alles is altijd maar te klein in je leven! Te krap! Te kort! Te laag!
In de hal loopt hij langzaam, met wankele tred voor me uit. Gebogen passeert hij de uitgang van het stationsgebouw en loopt richting de entree van de metro.
Het is heerlijk fris lenteweer, blauwe lucht en zonneschijn! Ik besluit van CS naar mijn werk te wandelen en zet parmantig mijn beste beentjes voort. Hophop chopchop!

zaterdag 27 februari 2016

KAAS

'Straks ook even naar de kaasneger, alles is op, zowel oud als jong.' 'Zeker, dat gaan wij niet vergeten. Misschien ook een stuk geiten mee nemen, dat is altijd zo lekker bij die jongen. Nu al zin in, in een pondje geiten van de kaasneger.'
Je zult misschien denken, waar gaat dit over. Nou, we gaan vanmiddag even naar de markt in de grote stad en daar staat altijd een heel goed kaasboertje. Toppunt van integratie, vinden wij altijd, is dat het een hele donkere jongen is die daar een oer-Hollands product verkoopt. Vermoedelijk komt hij van de Antillen of uit Suriname. We hebben het hem nooit gevraagd want daar gaat het ook niet om, waar hij vandaan komt. Zijn kaas is excellent en hij kan er mooi over vertellen. Goede verkoper.
Ook mijn (ex-)schoondochter uit Hongkong is dol op onze Hollandse kaas. Ik heb zelfs een paar keer een stuk Old Amsterdam gesealed en wel die kant op gestuurd. Mijn man en ik overwogen een kaashandeltje in Hongkong te beginnen, leek ons heel lucratief. Maar, te laat: er bleek in Hongkong destijds net een tentje gekomen, waar kadetjes kaas als warme broodjes over de toonbank gingen.
(Ex-)schoondochter blij. Het is haar gegund en maar goed dat het bij mooie plannen bleef. Ben benieuwd hoe wij daar anders aangeduid waren door de Hongkong-chinezen.
後來去獲得,其中奶酪頭從荷蘭奶酪三明治。Zoiets?

vrijdag 19 februari 2016

LUCHTJES

'Tja, tjees, ik wil niet dat als ze zo komen, dat ik nog op de wc beneden zit en er net af kom terwijl zij binnenkomen. En dat ik dan de deur opendoe met zo'n lucht achter me aan.' Terwijl ik dit zeg, schiet ik schielijk op van mijn stoel. Mijn eigen woorden hebben een innerlijke drijvende kracht. Tijd voor actie!
Terwijl mijn man nog grinnikt om mijn beeldende woorden, vlieg ik de trap op en verdwijn in de badkamer. Liever daar, dan vermengt de lucht zich met de geur van doucheschuim. Want ik ga direct erna maar douchen, heb ik bedacht. En me daarna sneller dan snel aankleden.
Terwijl ik even later nog nadruipend en poedeltjesnaakt naar een handdoek zoek, hoor ik ze al binnen komen. Mijn man ontvangt ze. Zware brommende mannenstemmen in de hal. De jongste van de twee gaat alvast naar boven. Hij betreedt de trap naar zolder. Van daaruit kun je zo de badkamer inkijken, weet ik.  Ik schuif wat dichter naar de badkamerdeur en doe 'm snel op slot. 'Klik.'  Gelukkig heb ik uit voorzorg al mijn kleding meegenomen, zodat ik niet in mijn ondergoed over de bovenverdieping hoef te lopen richting kledingkast.
Beneden gekomen zie ik mijn man weifelend door de keuken schuifelen. Een beetje gegeneerd kijkt hij mij aan. 'Uhm, jeetje, echt lastig he, als je heel nodig moet en je ook nog moet douchen, zo, met die mannen over de vloer. Ik adviseer hem in de badkamer naar de wc te gaan. En daarna meteen te gaan douchen. In het donker.

zaterdag 13 februari 2016

GROEN

Onder haar lange donkergroene jurk draagt ze grove sportschoenen. Nikes. Zwart met felgekleurde nestels. Het helrood en de neon-kleur komen terug in de maliesjes aan haar dikke zwarte veters. Haar grote zwarte hoofddoek heeft ze zo gedrapeerd dat de stof over haar schouders hangt. Het oogt als een kap van een non. Zij zelf echter oogt eerder als een monnik, ze is namelijk nogal stevig en gedrongen. Ze loopt met grote passen langs mij heen.
Samen dalen we de trap af en passeren een groep leerlingen van het VMBO.  Leeftijdgenoten die haar geen blik waardig gunnen. Ik zie dat ze afdalenderwijs de afstand tot hen vergroot. Beneden gekomen loopt ze met een grote boog om een paar meiden uit de groep heen, meiden met stuk voor stuk een sigaret in hun mond. Hun interesse gaat uit naar de bekvechtende jongens op de trap. Een dikke jongen met een rood hoofd wordt uitgescholden door een nog dikkere knul met een petje op. Een paar jongens staat er zwijgend omheen.
Het moslim-meisje loopt snel door op haar grote zwarte Nikes. Haar groene jurk wappert in de koude wind. Op naar huis, net als ik. Samen betreden we het tunneltje onder de spoorrails. Om ons heen oorverdovend verkeerslawaai, de akoestiek is hier niet al te best.
Na het tunneltje is nog iets terug te zien van hoe het hier ooit was. Groen. Ooit liepen hier paardjes en schapen. Het was een en al weiland. Er stond een prachtig oud landhuis. Je kon hier 's winters land over zand naar het andere dorp. Ooit.