woensdag 31 augustus 2016

GELUIDEN

 's Avonds, aan mijn keukentafel gezeten hoor ik het ineens. Gerommel. Gefrutsel. Vanuit mijn keukenlade! 'Verhip! Wat gezellig', zeg ik tegen mijn man. 'Dit brengt direct herinneringen aan onze beachlodge op Sant Antioco terug.  Bij jou ook?' 'Yeah. Ik weet precies wat je bedoelt. Dat we nog net zo'n staartje zagen verdwijnen toen we de keukenlade openden.'
'En oh jaaaaa', mijmer ik verder, 'weet je nog dat er de hele week geen warm water in de lodge was? Omdat die ouwe pomp achter kapot bleek. Elke dag weer bellen. En dan die werklieden met hun sjagerijnige koppen dat antieke ding weer kwamen repareren. Tot drie keer aan toe! Sardijnen die werken met de Franse slag! Apart hoor. Stonden we weer onder een miezerig koud straaltje  te douchen. Er was hooguit voor een minuut water. Ik heb een week lang mijn haar niet gewassen. Bijzondere ervaring, want het ging zowaar weer helemaal krullen.' 'Stond je goed, Venus. Eerlijk waar. Krullen staan je goed' Ik mijmer verder: 'En dan die afvoer van de douche, die was ook niet bepaald denderend.  Stond je te soppen in je eigen vuil. Soms compleet met haren. Kwamen weer teruggeblupt vanuit die afvoer. Soms ook lange zwarte, weet je nog? Van de mensen voor ons' Mijn man knikt. Herkenning! Ik vervolg: 'Die deuren! Weet je nog? Allemaal scheef in de sponning. Geen enkele deur sloot.' Mijn man legt zijn boek terzijde. Gaat net als ik nu helemaal op in het ophalen van de herinneringen. 'Venus. Weet je nog dat enorme onweer 's nachts. Wow! Heftig was dat he? Dat we toch maar in de auto gingen zitten, de halve nacht. Omdat het zo insloeg om de lodge. En toen we eindelijk weer op ons doorgezakte 'gezondheidsbed'  gingen liggen, er aan alle kanten water langs de muren stroomde.' 'Oh ja! Yeah, verrassend was dat. Die watervallen!'
Fijn he, dat geluidjes uit je keukenla je zo weer terug brengen bij allerlei vakantie-herinneringen?

vrijdag 26 augustus 2016

GEORGE CLOONEY

Doodstil - want het 50 graden in de bus - zit ik te overdenken waarom ik het niet wil. Deze interim opdracht. Ga bij mezelf te rade of mijn argumenten terecht zijn. Ja, vind ik zelf. Want wat zij van mij willen, dat wil ik helemaal niet bieden. Hadden ze vooraf moeten communiceren, dat ze een George Clooney als in Up in the Air zochten. Zo'n ontslagrobot.
Ben ik niet. Word ik ook nooit. Hell, man! Nee! Bespaar me de ellende!
Zodra ik bespeur dat ze stiekemweg zo iemand zoeken ga ik over op mijn standaard-boodschap. Zo ook in het gesprek van zojuist. 'Ontslag moet je zien te voorkomen. Er snel bij zijn, op tijd! Dan kun je het tij netjes op tijd keren. Daar ligt mijn expertise.'
Scheelt een hoop geld ook, vind ik altijd maar. De meeste bedrijven moeten zelf de WW betalen, namelijk. Kun je beter tijdig investeren in herscholen en/of herplaatsen. Zet die investering eens af tegen de kosten voor een procedure, afkoopsom en/of jarenlange WW? Toch?

Krijg zojuist een terugkoppeling. Precies wat ik dacht. Men achtte mij niet geschikt voor deze rol. Mee eens. Dan maar niet Up in the Air.

zaterdag 20 augustus 2016

FAAAAARN

Nee! We hebben geen tv! Al jaren en jaren niet. De afgelopen tijd lijkt het normaler gevonden te worden. Want, steeds meer mensen doen wat wij al heel lang doen: kijken via Internet. Heb je toch geen tv voor nodig? Nee, dan zes a zeven jaar geleden: 'Wat! hebben jullie geen tv?! Hoe moet je dan het nieuws volgen??! Tja... das war damals.
Wij hier creeeren bijna elke avond ons gezellige, knusse thuisbioscoopje. Scherm gekoppeld aan de Mac, geweldig goede geluidsboxjes vastgeklikt. Netflix opgesnord, klikkerdieklik en gaan met die banaan.
Zo hebben we al wat afgenoten, saampjes op de bank. Stranger Things al gezien? Ja?! Eng he? En The Fall? Wauw, wat 'n sexy and classy lady, die Gillilan Anderson. Wow! Vorige week zijn we begonnen aan Dag! Noors. Machtig mooie combi van absurdisme en serieuze zaken, er komt heel wat aan bod in Dag. We zijn dol op de hoofdpersoon, een ogenschijnlijk norse solitair levende relatietherapeut; schijn bedriegt, hij is echt cute. Wat we ook zo leuk vinden aan deze serie, is dat er best vaak in gevloekt wordt. Op zijn Noors. Nu we zo in de serie zitten, kunnen we al aardig voorspellen wanneer er weer eentje aankomt. We proberen zelfs tegelijk met de acteurs te vloeken, op zijn Noors dan. Zitten we dan op de bank, soort van af te tellen in de hoop dat we op 't op de right moment zeggen: Faaaaarn! (Fonetisch, betekent: Verdomme!)
Zonder tv is het leven echt leuker, hoor, mensen. Faaaarn nog an toe!

woensdag 10 augustus 2016

GRAPPIG

'Even naar de wc hoor. Daarna gaan? Reken jij af?' Zo gezegd, zo gedaan. Ik ga nog eventjes 'n plasje doen, de man gaat betalen.
Voordat ik start met plassen kijk ik vol verbazing om me heen in de toiletruimte. Wat oud. Wat keurig! Wat schoon, het ruikt naar Glorix en ander sterk schoonmaakspul. Maar most of all... wat een gaaf geborduurd schilderij hangt daar boven de pot! Ingespannen bekijk ik het landschap in kruissteek. Moet toch zeker uit de jaren zeventig zijn, schat ik in aan de hand van de vervaagde kleuren en de gedateerde lijst.
Opgetogen, want met een verhaal, ga ik terug naar mijn plekje voorin cafe Spoorzicht. De mannen aan de bar kijken me na als ik langs loop richting mijn tafeltje. Drie knoestige kerels, met ontblote armen. Eentje heeft armen vol tattoos en draagt een korte, glimmende broek. Zo'n broekje dat voetballers in de jaren '80 droegen. Zijn bril dateert ook uit die episode.
Mijn man is pleite. Verbaasd kijk ik om me heen. 'Ja', zegt de bardame, die ons bij binnenkomst een hand gaf en zich aan ons voorstelde (en wij stelden ons dan maar aan haar voor), 'ja, hij is even pinnen. Bij de Vomar. Dat is vlakbij, heb ik hem uitgelegd.' 'Okay', zeg ik en ga maar zitten. Beetje fotootjes bewerken op mijn phone. Achter mij beginnen de mannen en de bardame een discussie. 'Bij de Vomar ken je helemaal niet meer pinne!' 'Ohw jeeee', zegt Alida, want zo heet ze. 'Nai, je ken d'r alleen maar pinne as je d'r boodskappe doet.' Zenuwachtig richt Alida zich nu tot mij. 'Sorry hoor. Hij zal nou wel helemaal naar het centrum moeten, om te pinnen. Daarom blijft hij zo lang weg.' Achter mij gaat de discussie verder, nu over de pinautomaten in het stadje. Net als ik overweeg om even buiten te kijken, komt mijn man aanlopen. Met cash in the pocket, zodat hij Alida kan betalen voor de koffie en thee en de appeltaart met slagroom.
We verlaten Spoorzicht, lacherig en vertederd tegelijk. 'Wat grappig hier', vinden we. Net als ik wil vertellen over het geborduurde landschap in het toilet, horen we achter ons een vrouw vallen en als we omkijken, zien we dat ze bovenop een grote slagroomtaart terecht is gekomen.

zaterdag 6 augustus 2016

LIMO

'Ik heb vanmorgen een zwaar ongeluk gehad met mijn Limousine.' Lacherig kijkt mijn zoon me aan. Ik vertel verder: 'Ja, ik stond voor de deur, wilde naar binnen en pats, daar gebeurde 't. Plat op straat viel 'ie. 'Och', zegt mijn zoon met nu een meewarige blik, 'och mam, ja, ik dacht al, waarom staat 'ie op z'n kop in de voortuin?' 'Ja, om het perensap er uit te laten lopen, natuurlijk. Want er zat 'n fles perensap in en die brak door de val op straat. Eerst had ik er geen erg in, reed zo met 'm naar binnen en toen zag ik 't pas, eigenlijk. Er stroomde perensap op de loper. Alles onder joh. Kleverig man.' 'En nu, hoe ga je 't oplossen, mam?' 'Tja, eerst maar 'n tijdje op z'n kop in de voortuin laten staan, totdat al het sap eruit gelopen is. Daarna ontkoppelen en het tas-gedeelte in bad doen. De ombouw kan ik wel buiten laten staan. Ik zou niet weten hoe het anders moet. Dat moet vanavond maar gebeuren, want hoe kan ik anders morgen weer boodschappen doen. Zonder m'n Limo ben ik nergens.'

woensdag 3 augustus 2016

TINDERFEUDEN?

'Hai Venus. Welkom. Succes. Je ziet er goed uit.'
'Dankjewel, jij ook veel suc6.'
We spelen. Na elke zet zie ik rechtsboven het 'chat-wolkje'  weer verschijnen. Weer 'n berichtje? Van Dinges'67. Met opgetrokken wenkbrauwen lees ik wat hij nu weer schrijft.
'Van welk jaar ben jij?'
'Een ander jaar dan jij, jongeman', schrijf ik voordat ik weer 'n zet doe. Ik sta honderd punten voor.
Weer 'n wolkje. 'Jongeman? Haha, dan ben jij ouder dan ik dus?'
'Ja, knaap. Dat klopt.'
'Wil je ook koffie', vraag ik aan mijn man en loop naar de keuken. 'Zoem', doet mijn phone. Weer 'n berichtje? Ja.
'Knaap? Knaap? Haha, wacht maar af. Pas maar op. Geef me je adres, dan spreken we elkaar wel verder.'
Nog een zetje, 60 punten. Zo, finito met dit spel. Ik heb van Dinges'67 gewonnen. Geen rematch. Van beide kanten niet.
'Koekje d'r bij?' 'Ja, lekker wijfie.' We gaan buiten koffie drinken, in het zonnetje, mijn man en ik.

maandag 1 augustus 2016

HOEFSLAG

Hoefslag! Zoiets was 't toch? Iets van 'n pijnlijke kwaal aan de ondervoet. Ik snor internet af en vind wat ik zoek. Helemaal geen hoefslag. Het heet hielspoor. Dat is wat ik heb. Vermoedelijk.
Mijn bezoek bevestigt het: 'Ja, het heet hielspoor, maar vaak zit het niet echt in je hiel. Het zit onderop je voet.' 'Hier?' 'Ja, daar.' Ze heeft het zelf ook en moest naar de podoloog. Kreeg gel-zooltjes. 'Het kan echt vreselijk veel pijn gaan doen en je komt er nooooooit meer van af.' 'Oh ja?' 'Ja, want het is feitelijk een scheurtje in je hielbot en als je daar druk op zet, bijvoorbeeld door langer dan gemiddeld te wandelen of lang achter elkaar te staan, dan doet het pijn. Gaat dat scheurtje verder openstaan en komen de zenuwen vrij. Krijg je een soort zenuwpijn.' 'Slik', en ik wrijf nog maar eens over mijn ondervoet. Over mijn rechtervoet, want die doet pijn.
Oorzaak, lees ik later weer op internet: overbelasting; leeftijd (slijtage) en overgewicht. Okay, klopt als 'n bus. Precies mijn 'probleempjes.' Vijftig plus en een ietsje te zwaar. En verder ben ik iemand die heel graag langer dan gemiddeld wandelt, dus... alhoewel de kwaal zich openbaarde nadat ik ruim een uur aan een sta-tafel had staan ouwenelen met familieleden, op 'n gezellig feestje. Lekker koud biertje d'r bij, heerlijke hapjes bij de hand. Genieten maar. Met een gespleten hoef tot gevolg. Eigen schuld! Dikke bult!