donderdag 22 februari 2018

SCHATJES

Blij loop ik de deur uit na de halfjaarlijkse controle.  'Weer geen gaatjes.' Het is lekker vroeg. Kwart over acht, de zon kleurt nog rozerood,  de lucht nog lila. Het is nevelig van de kou. Stevig stappend ga ik richting station.
Dan zie ik ze voor me lopen. Twee kleine schatjes. Onder de hoge bomen lopen ze, over de stoep. Dicht bij elkaar, heel rustig, in gelijke tred.
Grote zus en kleine zus, schat ik zo in. Allebei met dezelfde roze Mickey Mouse rugtas om. Grote zus met haar dunne hoge benen in een spijkerbroekje. Een stoer groen winterjasje. Kleine zus draagt een dikke maillot met daarboven een grijs gazen rokje. Sportief blauw winterjasje erboven.
Even krijg ik associaties met China. Daar liepen de kinderen ook zo keurig en rustig naast elkaar naar school. Weliswaar in schooluniform, maar toch. Iets in die twee schatjes doet me heel sterk aan Chinese schoolkindjes denken. Die identieke roze tassen misschien? Dat ze elkaar zo lief een hand geven?
Als ik dichterbij ze ben, zie ik dat het Afrikaanse meisjes zijn. Grote zus heeft lange, dikke vlechten. Ze liggen op haar rug, links en rechts van de roze tas. Kleine zus heeft haar halflange kroezende haar in twee staartjes. Ze klemt twee lichtblauwe driehoekige vlaggetjes in haar handen. Geen idee waar die voor bestemd zijn, maar ze moeten  heel belangrijk voor haar zijn.
Als ze langs de bushalte lopen, kijkt een oudere dame, gezeten op het bankje,  ze vertederd na. Ze kan haar blik gewoonweg niet van ze losmaken. Ik ben dus niet de enige die ziet hoe schattig ze zijn. 'Lief he', zeg ik in het voorbijgaan. 'Ja he', verzucht ze, 'wat een schatjes'.
De meisjes zien vriendinnetjes op het schoolplein van de basisschool iets verderop. De kleine steekt haar hand op, zwaait enthousiast en roept: 'He, hoi, Doeg!' Vrolijk geroep terug.
Ze gaan niet richting de basis school. Ze lopen rechtdoor.  Grote zus brengt kleine zus eerst naar de kleuterschool. Die ligt aan de overkant van een drukke straat.  Ik ga vlak achter ze staan bij het zebrapad. Gelukkig, de naderende auto - een werkmansbusje - stopt netjes. Voorzichtig steken ze over. Ik pas mijn tempo aan, loop vlak achter ze. Als we aan de overkant zijn, sla ik links af en laat de schatjes achter me.

zaterdag 17 februari 2018

GESPREKSSTOF

Phone Rings. 'Met Venus.' 'Heb je een afspraak gemaakt met Marjan?' 'Uhm, ben je Kees? Goedemorgen Kees. Ik herken je aan je stem. Wat wil je precies weten?' 'Is er een afspraak gemaakt met Marjan!' 'Jazeker, dat heeft de secretaresse gedaan. Volgens mij is het over een paar weken. De manager spreekt dan met haar. Daar ben ik ook bij ingeboekt, meen ik. Zal ik even voor je kijken, Kees? ' ... ' 'Scroll scroll...' 'Ha, kijk eens, ja, hier heb ik 'm: 8 maart.' 'Dat is veel te laat! Ze moet nog opzeggen en haar werk overdragen. Duurt veel te lang. Ze moet eerder komen.' 'Nou, we gaan haar niet aannemen. Ze wordt gedetacheerd. Dat is toch anders. Dan is er geen opzegtermijn. En naar ik weet heeft ze nog veel twijfels.' 'Zeg tegen de secretaresse dat ze die afspraak verzet.' 'Nee hoor, dat kun je haar zelf vragen. Ze zit vlak bij je, toch?' 'Nee.' 'Nou, ook niet bij mij. Bel haar dan maar. Hoi!'  'Klik. '

woensdag 14 februari 2018

ANAAL

'Ik ga nooit op mijn eigen afdeling. Ik ga liever naar de begane vloer, bij het magazijn in de buurt. Ver weg van alles en iedereen. Of ik ga bijvoorbeeld op de zesde. Daar heb ik wel eens vergadering of een gesprekje en dan ga ik daar meteen. Als ik moet hoor. Maar meestal moet ik, want ik drink 's ochtends altijd een paar koppen sterke koffie. Nou, je kent de effecten. En als dat allemaal niet kan, houd ik het liever de hele dag op.  Dan wacht ik tot ik thuis ben. Wat nog niet meevalt hoor, het de hele dag ophouden.'
'Nou ja! Dus je gaat niet op je eigen verdieping? Niet op de tweede! Waarom niet?' ' Ik wil niet dat mijn naaste collega's mij horen.' 'Dus op de zesde verdieping geldt dat niet?!' 'Klopt, die mensen ken ik niet, dus daar kan ik zonder enige gene mijn gang gaan. ' 'Nou jaaaaa! Ik houd het nooit op. Echt, nooit! Als ik moet, dan moet ik en ga ik meteen. Jammer dan dat ze me horen.' 'Ja, zo ben jij, dat weet ik. Maakt jou niks uit, he, dat ze je horen en ruiken. Getver, ik moet daar dus niet aan denken! Op de camping heb ik trouwens precies hetzelfde. Ik wacht net zo lang tot ik ergens in een cafe ben of zo. Kan er niks aan doen. Zo ben ik nu eenmaal. Met mijn anale karaktertje.' 'Ja. Jij, met je anale karaktertje.'

vrijdag 2 februari 2018

WIT POEDER

Overal dwarrelt wit poeder. Bouwvakkers-radio voluit met Techno en Top 40 hits (+ 2 driftig mee-schallende tenoren). Werklampen all over the place. Vloeren bedekt met plastic en papier. Koffie en koek op zijn tijd. En dan maar even wachten met dat toiletbezoek, want tja, dat poept zo ongemakkelijk met wildvreemden voor je wc-deur. Zelf nemen de heren het niet zo nauw: ze plassen gewoon met de deur open.
Maar mooi wordt het! Wat zijn dat toch een vaklui, die stukadoors. Wat zeg ik: kunstenaars zijn het! Mijn gedateerde hal toveren ze om in een eigentijds snoepje voor het oog. Alles strak wit met van die hoekmaatjes, scherper dan het scherpste mes.
Enthousiast bewonderen de man en ik tussen de bedrijven door de voortgang. Lopen goedkeurend rond. De muurvarkens stralen; trots op hun werk. En terecht!
Maar dan zien de man en ik het gelijktijdig: 'Die vloer... die kan nu eigenlijk niet meer. Geen gezicht toch, zo'n strakke muur en dan zo'n jaren '80 tegeltjes vloer eronder.'  'Zeker Venus,  maar als we dat aanpakken, dan meteen maar doortrekken naar de huiskamer en de keuken; want dat kan ook niet meer, met dat versleten jaren '70 parket en die jaren '90 terra cotta tegels in de keuken'.
Dus toogden de man en ik naar de woninginrichting-zaak in het dorp. Terwijl de kunstenaars ons huis al zingend en schallend verder verfraaiden, lieten wij ons informeren over hippe vloerbedekking zoals : laminaat, PVC en Novillon. Verlekkerd bestudeerden we allerlei kleuren en materialen. Betonvloeren-look, white wash eiken, rustiek eiken, tropisch 'hardhout' ... you name it. En kijk toch eens, ze verkochten er ook mooie gordijnen en luxaflex bij, in allerlei hippe kleuren en... en... 'Daar moet dan eigelijk ook een nieuwe bank bij, vind je ook niet? Zo'n groene, mosgroen. Mooi man. Zie je het al voor je?'
Met een kop vol inspiratie fietsten we weer huiswaarts. Daar schalde nog steeds de bouwvakkers-radio en dwarrelde nog meer wit poeder door het huis.