zondag 30 juli 2017

BMW

Sta te wachten. Op de zeven. Nog drie minuutjes, meldt het scherm boven mij. De zon schijnt, witte watten-wolken worden voort gedreven door de frisse westenwind. Mijn haar waait voor mijn ogen en ik duw het achter mijn oren, zet mijn zonnebril op en kijk naar de talloze winkels aan de overkant. Een Turkse bakker, Turkse groentezaak, huurkleding voor sollicitatiegesprekken, een leegstaand pand, een winkel in tweedehands PC's en printers. Tussen de winkels en de tramhalte bevinden zich de tramrails annex busbaan, een tweebaans weg, een lange rij geparkeerde auto's en een breed, druk belopen trottoir.  Vlakbij, links van mij, hangen hoog boven de weg, stoplichten.
Bussen, trams, vrachtverkeer, werkbusjes en personenauto's razen voorbij.  Het licht springt op rood. Een goudglanzende Mercedes stopt, de grote, hoge vrachtwagen erachter ook en daarachter stopt een zwarte BMW,  vlak voor mij. De strak-gekapte jongen in zijn leren jasje, de bestuurder,  biedt de jongen naast hem een sigaret aan. Met gevoel voor decorum steken ze de sigaret tussen hun lippen. Als filmsterren, zo zitten ze daar, een beetje James Dean achtig stoer te zijn.
De bestuurder draait zijn raampje open. Hij ziet me kijken en gooit de lege sigaretten verpakking op straat. Onderwijl springt het licht op groen. Direct grijpt hij zijn stuur, perst de sigaret zo strak tussen zijn lippen dat hij schuin omhoog steekt, schakelt en geeft een enorme dot gas. Gierend scheurt de BMW om de vrachtwagen heen en duwt zichzelf direct voor die logge bak die maar net aan op gang komt. De Mercedes  is genoodzaakt een dot gas te geven om de BMW er tussen te laten. De vrachtwagen moet juist remmen. Verbaasd kijk ik de drie auto's na die richting rotonde rijden. De BMW schiet weer naar links. Getoeter van anderen.
'Het zal je kind maar wezen', denk ik en pak mijn GVB-kaartje. De zeven is in aantocht.

vrijdag 7 juli 2017

GENIETEN

De achtertuin heeft een flinke transformatie ondergaan, de afgelopen weken. Van uber-groene volgepropte hippie-tuin met een half ingestort jaren '70 grindtegel-terras naar een fris-betegelde anno- nu-tuin met leuke, echt leuke rieten meubeltjes. Beetje sixties modelletjes. Grote planten in grote potten in fraaie composities bijeen gezet op het ruime terras van oogstrelende meditterane tegels. Een tafel vol potten met geurige kruiden in knusse mandjes om het af te maken. Nieuwe schutting eromheen.
Elke ochtend spoeden we ons naar beneden, hopla, gordijnen opzij, schuifpui open en daar staan we weer. Verwonderd en verliefd om ons heen te kijken, in ons nachttenue. 'Wat is 't mooi geworden, he?'
Al voor zeven uur dekken we de ontbijttafel en zitten in ons ontwakende tuintje - vogels kwinkelerend in de bomen, verder een serene rust nog in de buurt - te eten. 'Kopje thee nog dear?' 'Yes please. Wil je nog een boterhammetje?' 'Nee, dank je, zo is 't genoeg.' Snorro naast ons. Zij vindt de tuin haast nog heerlijker dan wij. De hele dag ligt ze te chillen op de warme tegels, af en toe kiest ze voor een afkoel-momentje in het grind. Ze blijft naast ons liggen als we zo zitten te ontbijten, oogjes toe. En wij maar om ons heen kijken. ' Het lijkt wel alsof we op vakantie zijn, he?' 'Ja, net het terras in ons huisje in Domus de Maria. Haast nog mooier. Mooier, eigenlijk. Nou... anders...'
Mensen zeggen dat ze het zo romantisch vinden, zoals wij doen. Dat van dat ontbijten in ons tuintje, dat genieten voordat we weer naar het werk vertrekken. 'Bijzonder zoals jullie dat doen, lief hoor, lief stelletje zijn jullie.' Ik denk dat ze gelijk hebben, die mensen.