NODIG PLASSEN

'Heerlijk' dacht ik vanochtend. 'Het is fantastisch weer, helder, fris, de zon schijnt, de lucht is knalblauw en in zo'n bosrijke omgeving moet het nu wonderschoon zijn met al die herfsttinten. Weet je wat ik doe? Ik ga gewoon al heel vroeg heen, met de trein, lekker rielekst. En als ik er ben, wandel ik van het station naar het bedrijf. En onderweg maak ik de mooiste foto's en als ik moe word van het wandelen en moet plassen, dan duik ik een gezellig koffietentje in. Want dat zullen ze daar vast wel hebben, in zo'n plaats waar mensen voor hun lol wandelen en fietsen. Omdat het er zo mooi is.'
Hoe anders verliep het.
Bij het stationnetje aangekomen klik ik op google maps en typ het adres in. Daar moet ik naar toe, naar de Duin- en Kruidenstraat nummer 1. 'Kijk aan, het is niet al te ver weg. Wel gek, want ik had het idee dat het aan de Westkant zou liggen, maar blijkbaar ligt het aan de Oostkant van het station.'
Ik steek de weg over en wandel de kant op die google maps mij wijst.  Ook maf, want ergens moet ik rechtsaf, volgens google maps,  maar dat kan helemaal niet. En nog gekker, hoe verder ik wandel, des te langer wordt de afstand tot het eindpunt en hoe meer tijd het duurt voordat ik er ben, althans, dat geeft google maps aan. Toch loop ik maar door, onderwijl om me heen kijkend. Hopend op mooie plaatjes. Dat valt echter tegen: er zijn alleen maar rijtjeshuizen.
'Dit had ik niet verwacht, dat dit bedrijf in zo'n gewone woonwijk zou liggen, maar ja, je weet maar nooit, Venus. Wel lastig dat ik zo ontzettend nodig moet plassen. Als het hier al interessant geweest zou zijn om te fotograferen, dan had mijn hoofd er niet naar gestaan, zo ontzettend nodig moet ik plassen. Ik houd het niet meer, eigenlijk. Verdomme, wanneer ben ik er nou eens?! Er klopt geen jota van die google maps route. Ik loop echt alleen maar verder van mijn einddoel af. Wat doe ik niet goed?! Ach, kijk, daar komt iemand zijn deur uit. Snel doorlopen, dan kan ik de weg vragen. Ach, hij is alweer naar binnen. Verdomme. Oh, ik moet zo nodig plassen. Hell! Ik plas haast in mijn broek. En google maps, fuck you. Ik ga terug naar het station. Begin ik gewoon overnieuw. En daar is vast een wc. Ik heb nog een uur voor dat mijn sollicitatiegesprek is. Ik vraag daar wel aan iemand waar 't precies is. Dat gaat wel lukken.'
Ik wandel zo snel ik kan, terug naar het stationnetje, door een lommerrijke laan, passeer dichte struiken en overweeg mijn broek te laten zakken en heerlijk te gaan zitten plassen. 'Maar he, dit is een deftig dorp en er lopen deftige mensen met deftige hondjes hier. Straks zit ik net te plassen, komt er zo'n heertje aan. Ophouden, Venus, nog eventjes. Je bent er zo.'
Ik steek weer over naar het station en zie al direct: no toilet! Wel zie ik de sportschool in wording. In de voormalige wachthal wordt een moderne sportschool gemaakt. Een groep mannen is daar aan het werk, dat ik net al gezien. 'Kijk, ze zitten net aan de koffie.'
Ik tik tegen het raam, ze kijken op en ik loop naar binnen. 'Goedemorgen heren.' 'Goedemorgen mevrouw.' 'Ik heb twee vragen. Allereerst, waar is dat en dat bedrijf op de Duin- en Kruidenstraat? Ik moet daar over ruim een half uur zijn voor een sollicitatiegesprek. Ik dacht, ik loop er wel eventjes naar toe vanaf het station, maar ik ben de verkeerde kant op gelopen.' 'Ach', zegt een van de mannen, 'je moet ook niet naar de Duin- en Kruidenstraat. Je moet naar de Duin- en Kruidbergerweg. ' 'Wel verdikkeme', zeg ik, 'dat verklaart alles. Maar hoe moet ik dan wel lopen?' 'Ja, dat ligt ten Westen van het station. Als je straks het tunneltje onderdoor loopt, dan rechtsaf, dan ben je er over een kwartier wel.' 'Ooooh, okay, dan ga ik die kant op. Maar dan nu mijn andere vraag: kan ik hier even naar de wc, ik moet al een hele tijd zo enorm nodig plassen.' 'Natuurlijk', zegt een andere man, 'kom maar mee.' Hij troont me mee naar het fonkelnieuwe toilet dat nog niet eens op slot kan, zo nieuw. Kan me geen reet schelen, ik laat mijn broek zakken, ga zitten en plas me helemaal lek. Daarna kleed ik me weer netjes aan, gort mijn tas om mijn rug. 'Zo, ik ga.' 'Wacht maar eventjes', zegt de man van zojuist. 'Ik breng je er wel even heen. Ik geef je een lift!' 'Wauw! Te gek! Wat aardig! Top Dankjewel!'
In de auto op weg naar het bedrijf op de Duin- en Kruidbergerweg, voeren we een gezellig, beleefd gesprek. Over de sportschool in wording. Hij heeft er nog vijf. En deze knapt hij zelf op, samen met zijn collega's. 'Zo, hier is het, mevrouw. Veel succes met uw sollicitatie.' Ik geef 'm een hand, bedank hem nogmaals. 'Veel succes met je nieuwe sportschool. Onwijs aardig dat je me bracht. Echt!'
Dik op tijd meld ik me bij de receptie, krijg een kop koffie en ga zitten. Ik kijk af en toe naar buiten en zie het bos in prachtige, warme herfsttinten. Het leven is mooi.
En oh ja, de sollicitatie werd niks, maar dat mocht de pret niet drukken. Mijn dag kon niet meer stuk.

HONGKONG HERE WE COME

'Nog twee maanden. Helaas. Wat lang nog. Moet ik nog zo lang wachten? Tot 20 december.' 'Gerekend vanaf nu is dat inderdaad twee maanden, Venus. Misschien iets korter, toch?' 'Okay, zeven weken, geen acht. Maar toch: wat lang nog.' 'Yeah, best lang nog.'
Buiten wordt het kouder en donkerder. Blaadjes verkleuren en sommige bomen zijn zelfs al kaal. Het zal nog wel een week of wat duren, voordat ze allemaal kaal zijn. Het is onmiskenbaar herfst geworden in ons kikkerlandje. Meestal vind ik dat in het begin wel fijn, die frisse buitenlucht. Al is het maar omdat ik dan mijn wufte winterjas, die met die bontrand, weer aan kan. En die kittige bordeaux-rode laarsjes. Kacheltje weer aan, open haardje knetterend 's avonds. Gezellig.
Maar eind december ben ik 't eigenlijk allemaal allang alweer beu en wil ik dat het lente en warm wordt.
En kijk, deze winter zoek ik die op, de warmte, want ik ga naar een sub-tropisch werelddeel in december. Naar mijn jongste zoon en zijn vrouw. Naar Hongkong. Daar wonen en werken ze. En daar zijn ze getrouwd in de zomer en daar zijn ze allebei 30 geworden dit najaar.
Kan ik ze eindelijk huggen, knuffelen, omhelzen en feliciteren met alles en alles. En tijdens zo'n hug snuif ik, als een echt moederdier, die heerlijke lucht van mijn zoon en mijn schoondochter op. Ik verheug me er nu al op! Op die lucht! En op Hongkong. Wat dacht je wat! Dat fantastische decor waarop alles gaat plaatsvinden. Hoog, hoog, hoog, hoog! Alles is daar hoog. Zoveel eettentjes en winkeltjes. En er is heel veel groen en zee en en er zijn mooie eilandjes. Visserbootjes. Ferry's. En ja, er is onrust want demonstraties, want bang voor de invloed van China, maar dat conglomeraat kijkt wel uit met Hongkong nog meer pijn te doen, want het is een economisch walhalla, waar een groot deel van Azie profijt van heeft.
'Neem vooral lege koffers mee, mam, want alles is hier zo goedkoop. Er zit nergens belasting op. No taxes.' Ook niet op je salaris, dus je houdt veel over als je daar werkt en verdient. Maar goed, een huis of appartement is onbetaalbaar. De hotels zijn ook best aan de prijs, mensenlief! Maar we zitten pal aan zee, dus als we 's ochtends een Aziatisch ontbijtje verorberen en onze Lu-Cha drinken, kijken we uit over de Zuid-Chinese Zee.
Hongkong, here we come (over bijna 2 maandjes dan, he?).