SLAGVELD IN MIJN KEUKEN

'Gatverdarrie, alweer zo'n kolerebeestje. Verdorie, nu kriebelt 'ie in mijn neusgat.'  Snel grijp ik naar mijn neus, maar gevlogen is het kreng alweer. Recht op het scherm van mijn Macbook gaat hij af. Op naar het licht. 'Ik zal je krijgen, kreng! ' En ik klauw naar het minuscule beestje en... grijp mis. 

'Waar is ' ie gebleven? Geen idee.' Ik typ weer verder aan mijn mail. 'Nee he, weer eentje!'  Dit keer vlak naast mijn toetsenbord, op de witte tafel. Supersnel druk ik met mijn vinger en ... raak. Verpletterd. Jammer dan, een verloren leven, nou ja, leven, het kreng zou hooguit 1 dag leven en dan alweer vanzelf sterven. 

Teams roept! We heten elkaar welkom en beginnen te vergaderen. Af en toe schuif ik met mijn muis over het beeld, dat verhelpt de hapering. 'Verdomme nog an toe: weer zo'n eendagsmonster voor mijn scherm.' Woesh, daar vliegt het beestje rechtstreeks in mijn haar om daarna voor mijn ogen te gaan vliegen.  Geërgerd wapper ik met mijn hand voor mijn gezicht. Weg is hij. 

Na de vergadering sta ik op om een kop thee te zetten. Buiten is het wat lichter  geworden en ik trek het rolgordijn omhoog. 'Fijn even het zonnetje binnen laten.' Dan zie iets verschrikkelijks! Het hele raam zit vol met kriebelende fruitvliegjes. 'Waar komen die ineens vandaan?! Wat veel!! Walgelijk!! Wat moet ik hieraan doen?! Eerst moeten ze weg. Weg.Weg!!' Ik pak de stofzuiger en slorp zoveel mogelijk van die secreten de slang in. Voor alle zekerheid druk ik de mond van de slang af en toe op een handdoekje op het aanrecht. Een hoog piepend geluid scheert door de keuken. Zo weet ik zeker dat ze naar binnen worden gezogen en er niet snel weer uitvliegen. 

Het aantal krioelende beestjes is nu tot de helft gereduceerd, maar toch kriebelen er nog steeds tientallen, misschien wel een paar honderd, over mijn raam. 'Glassex!'  Snel rommel ik door mijn gootsteenkastje en vindt een grote nieuwe fles nog helemaal vol met het blauwe goedje. Ik spuit er royaal mee op het raam en daar gaan ze. Mee met de naar spiritus ruikende tranen die naar beneden rollen tot aan het kozijn. Daar blijven ze nog even vechten voor hun leventje. Makkie. Met een doek in de hand druk ik ze een voor een dood! ' Sterven zullen jullie! Krengen! Sterf!!' 

Weer achter mijn laptop - ik heb zowaar een half uur besteed aan deze moordpartij, aan dit slagveld in mijn keukentje - probeer ik verder te werken.  Ben er moe van en voel mijn huid prikken van afkeer van die krengen. 'Gatverdamme, ze dwarrelen nog steeds rond.'  Als ik naar het raam kijk, zie ik dat er echt elke tien tellen wel weer een paar tegenaan vliegen. De Glassex is weggezakt, ze blijven dus weer leven. Weer spuit ik het raam vol en daar gaan er weer enkele tientallen hun dood tegemoet. Herhaling van zetten, met de geruite doek druk ik er tientallen dood.

Klaar ben ik ermee. Ik sluit mijn werk-account af, pak mijn boodschappentas en portemonnee en ga naar de supermarkt om een grote spuitbus anti-insecten-middel te kopen. Snel ga ik naar huis en zie dat er onderwijl weer heel veel, oneindig veel nieuwe fruitvliegjes op het raam zitten. 

'Okay', denk ik, 'ik kan wel blijven moorden, maar waar komen die krengen vandaan? Wat is de bron van het kwaad?'  Speurend loop ik door de keuken, de kamer, de gang, het toilet. Ik kan de bron niet achterhalen. Zie niet waar ze vandaan komen. Omdat ik nog moet koken, besluit ik te wachten met de spuitbus; ik verdrink er eerst nog zo'n 100 in de Glassex en veeg ze van het kozijn. 

's Avonds, na het eten, kijk ik nog eens op het raam en ja hoor, ze zitten er weer. Herhaling van zetten: spuiten, verdrinken en een enkele in doodstrijd verkerend fruitvlieg naar de eeuwige jachtvelden helpen met behulp van mijn geruite theedoek. 'Dood! Dood! Dood krengen! Dood!' 

Mijn man is inmiddels ook bevangen door de fruitvliegjes koorts en gaat ook speuren naar de bron van het kwaad. ' Kijk nou eens, Venus, gatverdegatver! Jaaaaak. Ze komen uit het pedaalemmertje in het gootsteenkastje.'  Er komt een vieze lucht uit het emmertje, blijkbaar heeft er iets in liggen broeien, een fijne voedingsbodem voor de zich voortdurende voortplantende soort die fruitvliegje heet. Glorix, heet water en boenen maar. Verwoed zit hij daar te schrobben. De pedaalemmer gaat naar buiten, het afval wordt snel weggekieperd. 

Pas als we gaan slapen, mag ik van mezelf doen waar ik al de hele middag en avond zin in heb. Ik pak de spuitbus, even lekker schudden, dop eraf en PSSSSST PSSSST PSSST . Al snel vult de keuken zich met dat specifieke chemische luchtje. Ook het gootsteenkastje spuit ik vol gif. Heerlijk! 

Dood. Aan. De. Fruitvliegjes! 

De volgende ochtend liggen er heerlijk veel lijkjes op het kozijn van het raam. Een enkele dwarrelt nog levend rond. Wat suffig, dat wel. Met groot genoegen druk ik ze tegen het raam, een voor een. Duw en wrijf. 'Bye bye fruitvliegje.' 

Ja, met een oneindig genoegen beëindig ik deze jonge leventjes. Stuk voor stuk. Een voor een. Heerlijk! 

HEMA WATERKOKER

Bijna negen uur is het en ik heb geen zin vandaag. Geen zin vooral om weer achter mijn keukentafel te zitten, in mijn eentje. 

Een beetje met de moed der wanhoop begin ik er toch maar weer aan. Eerst snor ik de inlogcode op op de token op mijn telefoon: 'snel, nog 6 seconden, dan verloopt hij weer. tik, tik, tik, tik, tik, tik ... zo, weer gelukt vandaag.'  Alles opent, zelfs Outlook. 'Nu Teams openen, zooo, ook weer gelukt.  De werkdag kan beginnen.'  

Ik open mijn agenda en zie veel blauwe blokken voor vandaag. Om half tien heb ik al mijn eerste Teams-sessie, om 11 uur weer een, om 13 uur en dan even rust tot 15 uur. Tussendoor half-uurtjes en kleine uurtjes om klusjes te klaren, mailtjes te beantwoorden, belletjes te plegen en appjes te lezen en beantwoorden. En oh, vreselijk, om half vijf - bijna einde werkdag voor mij, - staat er nog een Teams-sessie gepland. 'Wie heeft dat voor mij bedacht? Dan kan ik toch niet meer uit mijn ogen kijken na al dat gestaar in mijn scherm?!' Mopperend lepel ik mijn bakje yoghurt leeg en drink ik van mijn thee. 

Buiten is het nog mooi, het herfstlicht kust de planten wakker in mijn achtertuin. Een Koolmeesje rommelt op het terras. 'Was het nog maar zomer, dan was ik nu even naar buiten gegaan om mijn planten water te geven, in afwachting van de eerste Teams-klanken.' Maar het is geen zomer, het is herfst. 

Ik pak mijn aanteken-blok en maak mijn to-do-list. Wat moet er ter voorbereiding op al die gesprekjes allemaal gebeuren? Ik schrijf het op. En wat moet er tussen al die gesprekjes door gebeuren. Ook dat zet ik in het lijstje, netjes, volgordelijk, chronologisch, op basis van tijd. Een paar dingen hebben echt prio, een paar minder. Zoals het lezen van al die stukken voor de directie, dat is van minder belang vandaag, dat kan ook woensdag wel, want dat is over het algemeen een rustige dag met weinig tot geen Teams-sessies. Ik houd van de woensdag, dan kan ik voor mijn gevoel goed denken en schrijven - een beetje reflecteren - en even er tussen uit voor een ommetje. Als mijn agenda zo blauw is zoals vandaag, heb ik amper tijd om naar de wc te gaan en ben ik na een dag werken echt doodop. 

Hoe leuk ik het in het begin vond, dat online vergaderen... zo 'niet-leuk' vind ik het nu inmiddels. Het maakt me moe want ik mis het direct contact met mijn collega's, het switchen van kamer naar kamer, van kantoor naar kantoor, het sparren en even naar buiten een broodje halen, een stukje wandelen samen met een collega of alleen om na te denken. Koffie voor elkaar meenemen en even kletsen in de pantry. Dat alles verzet mijn zinnen en geeft me steeds weer beetjes energie. 

Half tien inmiddels, Teams roept! Projectgroep Onboarding!  Ik klik op 'deelnemen', op 'camera  aan'  en verschijn in beeld. De voorzitter en ik zijn de eersten. Andere deelnemers druppelen een voor een  digitaal binnen. We begroeten elkaar en kletsen wat. Maken grapjes over en weer over nieuwe kapsels, hippe brillen en in beeld lopende huisgenoten, over het wasrekje of nieuwe achtergronden van Teams zoals het industriële kantoor-interieur. Mijn achtergrond is al zes maanden hetzelfde: een witte Hema-waterkoker op het aanrecht met daarnaast een chinees rood blikje waar thee inzit. 

Sheet nummer 1 verschijnt in beeld. We reageren op de getoonde processtappen. De thuiswerkdag kan beginnen.