donderdag 31 december 2015

KUT-CD

'Heeft u geen andere muziek, een andere CD of zoiets', vraagt mijn man.
We logeren hier nu drie dagen in dit Spaanse hotel en al die tijd horen we de hele dag door dezelfde muziek. Zodra we de eetzaal naderen, schallen de klanken van de wereldberoemde Amerikaanse zangeres ons al tegemoet. We worden er echt radeloos van, dat gekweel, gekwinkeleer, die nep soul-fulle uithalen. Van die hyperblanke zangeres die zich muzikaal laat ondersteunen door geweldige gospelzangers. Muzikale kanjers die haar slechts als backing-vocals mogen dienen. Op deze Kerst-CD althans. Die CD die ze echt elke dag aan een stuk door lijken te draaien. Waar we al drie dagen vol ongeloof naar luisteren, onderwijl sissend: 'Weer die kut-CD??!!'
Mijn man vindt het genoeg nu en loopt na het ontbijt straight ahead door naar de receptioniste. 'Is dit echt de enige CD die jullie nu in huis hebben?'  'Nee hoor, we hebben er nog eentje. Van dezelfde zangeres met een Italiaanse operazanger. Duetten.'
'Zucht.'

donderdag 24 december 2015

VOORBEREIDING

Het vuur laaide weer flink op in onze huurauto, een Opel Corsa dit keer. Net als altijd ging het bijna goed. Bijna, maar net niet helemaal. Vermoeidheid door slaaptekort, het reizen per trein, drie uur vliegen en het rijden in een onwennige huurauto breekt ons toch weer op. Stress! Gekift! En altijd gaat het over hetzelfde! We vinden ons hotel niet in een grote stad. En rijden steeds woester rondjes en rondjes en rondjes, wetende dat we er vlakbij zijn. De TomTom helpt ons niet. Juist niet. Want waarom verdomme kent hij Calle  Mondago in Sevilla niet maar wel in Mexico, Brazilië en op Tenerife?! Nou!?
'Verdomme man! Dat had je thuis uit moeten zoeken. Ik ben er helemaal klaar mee! Stop! Zet die auto maar even hier neer! Ja, mag niet, weet ik. Maar hoe moet het anders! Ik Ga Wel Lopen!!' 'Okay. Ik Ook!' We knallen de autodeuren dicht en gaan elk ons weegs. Ik links af, de man rechtsaf, met onze Smartphones in de hand. 'Venus! Kom! Ik heb de route naar het hotel gevonden op Google Maps!!' 'Okay.' Ik voeg me en innerlijk na-grommend lopen we van calle naar calle, het pijltje op de iPhone volgend. En zowaar: daar is het hotel!
Na het inchecken keren we met gezwinde spoed terug naar onze auto, die moet nu toch maar even snel legaal geparkeerd worden. Hij staat in Calle la Luz. We zijn er en..... oh nee! De Auto Is Verdwenen!! 'Conjo!! Een lege plek! Gosh! Ook dat nog! Weggesleept! Of... gejat?!'
We spurten door naar het nabijgelegen politiebureau, vertellen in ons beste Spaans wat er is gebeurd. De agent belt en belt en gelukkig, onze auto blijkt inderdaad weggesleept. Staat op een depot ergens buiten de stad. We schudden hem de hand, wensen hem een Feliz Navidad, stappen in de taxi en scheuren naar het depot, deponeren een flink bedrag bij een onaangedane senor achter kogelvrij glas en vinden onze Corsa op het stoffige, met onkruid overwoekerde terrein. Mijn gele plastic tasje met dwarsliggers en tijdschriften ligt gelukkig nog op de achterbank!
En ja, terwijl we terug tuffen langs de Guadelaquivire, beloven we onszelf nu echt, echt beterschap. Volgende Keer Doen We Aan Een Goede Voorbereiding!

zaterdag 19 december 2015

DUIFJE

Alleen, helemaal alleen zit ze daar. Op die tak van de Japanse Kers. Die tak waar ze eergisteren nog samen met haar liefje op zat.
Ze scharrelt wat van links naar rechts en fladdert naar beneden, neemt plaats op de rand van de schutting en kijkt mijn tuin in. Zo zat ze daar al die jaren met haar liefje. Nu zit ze er alleen.
Mijn hart breekt als ik haar zo zie. Gisterochtend kwam er een einde aan hun samenzijn. Of misschien wel de nacht ervoor. Het fijne weet ik er niet van. Wel dat er gisterochtend honderden fijne veertjes in mijn voortuin lagen. En een half opgevreten vleugel. En nog iets dat deed denken aan een vleugel. Of... ik kon het niet goed zien. Was het een stukje romp? Terwijl ik de veertjes en de restanten in de kliko gooide, zag ik nog een lichaamsdeel liggen. Van hem. Van haar liefje. De andere vleugel. Ook die pakte ik voorzichtig op en gooide ik weg.
Ze fladdert nu naar de Berk in de tuin hiernaast. Onwennig neemt ze plaats, in die hoge boom waar ze voorheen nooit zat. Ik hoop dat ze snel een nieuw liefje vindt.

vrijdag 18 december 2015

RITUELE DANS

'Oei, de buurman! Laat 'm eerst maar voorbij gaan, even wachten nog en dan: de pas erin.'
Terwijl Lex voor mij uit kuiert, temporiseer ik mijn tred. Wat niet meevalt, want ik heb eigenlijk haast. Veel haast. Ik moet nog een treinkaartje kopen. Hij niet, weet ik, hij heeft een OV-jaarkaart. Want daar hebben we het een keer over gehad toen ik hem pardoes inhaalde en ik wel gedwongen was een praatje aan te knopen. Dan heb je het over zulke dingen.
In slakkengang loop ik achter hem aan naar het station. Op het perron verlies ik Lex uit het oog.
Dan, 's avond, wederom deze rituele dans. Voor mij uit kuiert Lex op zijn gemakje naar huis. Ik loop in aangepast tempo zo'n tien meter achter hem. Als ik ietsje voorbij de rotonde over moet steken, minder ik nog meer vaart. Er komen een paar auto's aan en je weet maar nooit of ze echt wel voor je willen stoppen. Vlak voordat ik oversteek kijk ik om me heen, ook naar achteren want daar vandaan kunnen fietsers aankomen. Zo'n tien meter achter mij ontwaar ik Carolien, mijn buurvrouw van vier huizen verderop. Ook op weg van het station naar huis. Als ze ziet dat ik haar zie, maakt ze een rare ingehouden slingerbeweging met haar lange lijf. Ze groet me niet. Kijkt zogenaamd naar iets in de verte.
Ik stap de weg op en zie vanuit mijn ooghoek dat zij als een tai chi beoefenaar over ingebeeld rijstpapier loopt. Heeeel voorzichtig en ingehouden, zodat zij voldoende afstand tot mij houdt.
Ik vervolg mijn weg. Ben bijna thuis nu, net als Lex. Net als Carolien.

vrijdag 11 december 2015

HORRORLIJN

'Ik wil eruit! Dit wil ik niet! Ik vind dit eng! Laat me eruit!!  Ik krijg een paniekaanval zo!'
Angstig kijk ik om me heen, voorzover dat gaat. Grote, warme lijven tegen me aangedrukt. Kan me amper nog bewegen. 'Kunnen we niet doorlopen naar het gangpad?!' 'Nee', wordt er om mij heen gemompeld. Een enkeling draait met zijn hoofd naar het overvolle gangpad om aan te duiden hoe het daar zit. De deur ernaar toe blijkt gebarricadeerd door de opeen gedrukte mensenmassa op het balkon. Geen mogelijkheid om die kant op te bewegen. Mijn angst neemt toe!
Een grote dikke man duwt zich nu naar binnen, terwijl dat niet meer mogelijk is. Ik word nog meer platgedrukt. 'Laat me eruit! Ik wil dit niet!  Ik vind dit doodeng!!' 'Laat die mevrouw eruit, ze krijgt een paniekaanval',  roept iemand. Om mij heen draaien mijn medereizigers hun hoofd weg. Geen zin in mijn angstige geroep. Veel te blij dat ze na drie kwartier wachten en drie niet verschenen Sprinters, eindelijk in kunnen stappen.
Angst geeft me de kracht om me door de opeen gedrukte mensenmassa naar de deuropening te persen. Met een grote sprong beland ik op het perron. Net op tijd! De deuren sluiten achter mij. Als ik om kijk,  zie ik mensen tegen de raampjes gedrukt staan in de wegrijdende Sprinter.
Ik heb aan den lijve mogen ervaren waarom men dit (Uitgeest - Amsterdam) tegenwoordig de Horror-lijn noemt.


zondag 29 november 2015

LIPLEZEN

Met enige moeite sluit ik het lange zware gordijn van mijn pasruimte en ontkleed mij tot aan mijn shapewear. Jurkjes aan de haak. Ik pas er een; die staat me goed. De ander niet. Die zit te krap. Terwijl ik me daar uit wurm krijg ik erg in het gesprek voor mijn gordijn. Daar zitten twee vrouwen van eind veertig, begin vijftig Twee zusters, zag ik, beiden met kort, zwartgeverfd haar en eenzelfde stevige bouw. Ze praten tegen een andere vrouw, een jonge vrouw zo aan haar stem te horen.  Ik hoor haar voor mijn hokje heen en weer lopen.  'Meid, die staat je goed. Sexy. Net Kim. Kim Kardashian, hahaha. ' 'Nou! Mam! ' 'Ja, je hebt mijn billen, ze zijn net zoals de mijne. Ik heb dikke billen. En dikke borsten.' 'Dikke borsten, mam? Grote borsten!' Moeder lacht. Haar lach gaat over in een rokershoestje. Haar zuster lacht en hoest mee.
Na een kleine minuut hoor ik het gordijn naast mij weer openschuiven. De Kim Look-a-like draait voor haar moeder en tante.  'En?' 'Ja, die moet je nemen! Staat je perfect en helemaal geen liplezen, deze broek.'
Ik giechel en zie mezelf weerspiegeld, draag nu een rood jurkje met wijde rok. 'Gelukkig', denk ik, 'in zo'n jurkje is het zeker geen liplezen. '

vrijdag 27 november 2015

SOULDIVA

Ze stapt het toneel op en neemt plaats in de spotlights. Zingt haar eerste nummer. Een 'Aretha Franklin'. Het publiek reageert opgetogen en joelt.
Bij het tweede nummer ga ik aan de kant staan. Kijk naar haar, naar haar gouden gympies. Naar haar grote gouden jas. Haar dikke bril zakt een beetje naar beneden. Ze spreekt het publiek aan. En vergist zich, ze denkt dat ze voor ambtenaren staat. Dat zijn we niet. Niemand corrigeert haar.
Ze zet lied nummer drie in. En vier. Vijf. Het publiek blijft onverminderd enthousiast. Ik sta en kijk en drink mijn wijn. Haar bereik is weergaloos, merk ik op. Toch wil ik niet dansen, ik wil naar haar kijken. Zoals ze daar staat. Alleen. In dat licht.
Vlak voor het eind van het vijfde nummer seint ze geroutineerd naar de twee DJ's die direct naar hun draaitafels lopen. Zodra het nummer afloopt beginnen zij met draaien. De soulzangeres is al verdwenen. Ik baal. Voor haar kwam ik naar dit feest! Vijf liedjes! Is dit alles?!
Ik vertrek en loop over een donker terrein naar het station. Als ik er nog maar net sta, komt ook zij aangelopen. De souldiva. Zwarte plastic regenjas aan. Aan haar voeten stevige stappers. Ze draagt een grote,  volgepropte sporttas aan haar arm. Ze loopt te appen.
De trein naar Rotterdam komt er aan, stopt en neemt haar mee.

donderdag 19 november 2015

AANVAARDEN

'Tja, het leven gaat door,' hoor ik mezelf zeggen. En weer zie ik tranen, bij de ander. Mijn eigen tranen toon ik niet. Die zijn voor thuis. Als ik zing en luister naar muziek. Dan wellen ze op vanuit mijn borst. Vanuit mijn buik. Vanuit mijn hele lijf.
Ik hoor mezelf vertellen hoe het zit, waarom ik ervoor kies het te aanvaarden. Want: het leven gaat door. De ander begint te praten, te troosten en spreekt hoop uit. Dat het goed komt, dat hij heus wel tot bezinning komt. Ik zie mezelf reageren, vriendelijk, netjes, een beetje afgemeten misschien. 'Dankjewel, dat is lief van je. Ik hoop dat ook natuurlijk.'
Zo gaat het steeds, zonder uitzondering. Als ik vertel over het aanvaarden. Nu ook. En net als altijd troost ik de ander met mijn verdriet.

zondag 15 november 2015

FRANKRIJK JAPAN FRANKRIJK JAPAN

De open haard brandde, buiten regen en wind, binnen knus, samen op de bank. De dag was leuk geweest, met bezoek en muziek en een lekker zonnetje buiten. Inmiddels was het avond. We keken naar een franse film, niet echt goed, niet echt slecht, gewoon onderhoudend.
Terwijl op het scherm de held zich uit netelige situaties knokte, keek ik even op mijn mobieltje: een berichtje van NU.NL: 'Schietpartijen in Parijs, 18 doden.'
Geschrokken opende ik de pagina en las het nieuws voor aan mijn man. Onze aandacht voor de film, die toch al niet zo zo groot was, verslapte nu helemaal. We openden allerlei online nieuwspagina's en zagen wat er in Parijs gebeurde. Verschrikkelijk nieuws. Het dodental liep maar op, filmpjes en foto's en extra nieuwsuitzendingen onderstreepten wat er voor gruwelijks gaande was.
Mijn zoon kwam de kamer binnen. Ook hij had nieuws: een aardbeving in Zuid-Japan, 7 op de schaal van Richter. Nog meer schrik want daar woont zijn vriendin. Even later stelde hij ons gerust: hij had haar gebeld. Er waren geen bevingen meer en naar het zich liet aanzien was er geen tsunami-gevaar.
We bleven lang op, volgden het nieuws op de voet. Frankrijk. Japan. Frankrijk. Japan. De impact van het nieuws uit Japan nam af. Dat over Frankrijk werd groter en groter. Zo groot dat ik 's ochtends, na 5 uurtjes onrustige slaap, met angst in mijn donder wakker werd.
De nieuwe dag werd een dag waarop we deden alsof alles normaal was.

vrijdag 13 november 2015

NIKKI

De wind waaide zo hard, de bladeren wervelden om het huis. Toen mijn vriendin mijn huis verliet, vond ze een opgerold vel papier tussen de bladeren. Ze gaf het aan me. Het was een brief, in tweeën gevouwen. Voorop stond:

voor Noa                                                      
van Floortje                                               
                                                                                
'Aaaah', zei ik, 'kijk eens, wat lief! Een kinderbriefje!' Ik opende de brief. Binnenin stond dit:


lieve Noa                                               
wil je graag                                                    

met mij en Nikki en Aimee , 
zijn asjeblieft                            
ik zorg ervoor dat we
geen ruzie krijgen


O JA  O NEE

schrijf hier   ->          ja alleen    ik vind Nikki
als je nog                   niet zo liev want ze doet
wat te zeggen heb         heel raar                                                                                  



Er stond ook een groot hart bij getekend, in het grijs, met daarin de namen van Noa, Floor en Aimee. Nikki stond er niet bij. 

Ik vouwde de brief dicht, sloot de deur, liep naar binnen en zwaaide door het voorraam naar mijn vriendin die door de wervelende bladeren naar haar auto liep. 







zondag 8 november 2015

LIEDJE

Fluitend laat hij het mandje met Kwekkeboompjes in het vet zakken. Ik besluit me te gaan verdiepen in De Libelle.
De snackbar-eigenaar onderwijl fluit door. Het klinkt prachtig. Lang is het lied ook, alsof het iets uit een opera is. Wat kan die man dat mooi! Ik doe alsof ik lees, maar ondertussen luister ik met gespitste oren. En een hart dat steeds meer open gaat. Want wat de man fluit is een chinees lied. Met die zo kenmerkende toonsafstanden: de zwarte toetsen van de piano, als je die bespeelt, hoor je wat ik bedoel. Het fluiten gaat nu over in zang. Ook dat doet hij prachtig. Ik zie dat de vrouw van de eigenaar naar hem glimlacht.
Ik zweef weg, ben met mijn gevoel in China. Loop met mijn man en zoons door Dali en Kun Ming. Zie de lage houten huizen, ruik de specerijen, kruiden en stoombroodjes. En ik praat in gedachten weer met mijn voormalig schoondochter, de schat met haar mooie lange zwarte haar en haar lieve gezicht. Liefde voel ik. Mijn ogen prikken. Mijn handen rusten op het damesblaadje: ik lees niet meer.
'Zes kroketjes!' De eigenaar houdt het tasje met daarin de ingepakte kroketten omhoog. 'Nee, het was geen opera', vertelt hij. 'Het is een liedje dat je zingt met Chinees Nieuwjaar.' Hij lacht verlegen als ik zeg hoe mooi ik het vond. Hij bloost ervan. Zijn vrouw glimlacht naar ons. 'Tot de volgende keer.' 'Tot ziens, tot de volgende keer.'

vrijdag 6 november 2015

LASER OGEN

'Shit, onvoldoende saldo op m'n GVB-kaart! Dat wordt opladen, bij dat apparaat dat nooit doet wat ik wil.'
Vol innerlijke tegenzin doe ik de tien stappen van het toegangspoortje naar de oplaad-automaat. Daar staat al een paar mannen. Twee oudere hippe mannen, die in een  mengeling van deftig Amsterdams en een Koos Koets-taaltje met elkaar spreken.
De oudste, grijs warrig haar en een bril, drukt op de knoppen, althans, duwt op het weerbarstige schermpje. De jongste, donkergrijs dunnend haar in een nonchalant peperdure bergbeklimmers-jas, geeft aanwijzingen. 'Nu moet je dat indrukken. Nee, niet dat! Dat!'
'Shit, die metro ga ik niet meer halen, ergo, die trein net zomin. Deze twee Koos Koets-mannen moeten straks vast alles nog eens dunnetjes overdoen.' Ik zie rood opflikkerende aanduidingen op het schermpje. Mijn vermoeden blijkt juist: het lukt ze niet. Er klinken bliep-geluiden.
De oudere man wil overnieuw beginnen. Ik zet mijn laser-ogen op. Staar, zonder met mijn ogen te knipperen, zonder een spier te vertrekken, aanhoudend naar de kruin van de grijze man. Zijn vriend kijkt niet naar mij, maar vangt desalniettemin precies op wat ik uit sta te stralen: 'Opzouten jullie! Dit Doe Je Niet In De Spits!'  'Kom', zegt hij en hij trekt de grijze man bij de automaat vandaan. Die sputtert hevig tegen: 'Maar, zo kunnen we niet reizen! Man!' 'Nee, nee, dit kun je niet doen, nu. Joh. Het Is Nu Spits. He.' Ze sluiten hevig discussiërend achter aan in de rij.
Ik begin mijn exercitie, druk met alle kracht op het schermpje alles in de juiste volgorde in, betaal digitaal en zowaar: het lukt mij. Mijn saldo wordt opgeladen. Haast heb ik niet meer. De metro is al vertrokken.

zaterdag 24 oktober 2015

DOODSTIL

Als een bergbeklimmer klautert hij over de rand van het terras en laat het grasveldje achter zich. Zo groot als het handje van een peutertje is hij. Een zwart en harig handje. Zijn kopje draait op zijn dunne nek, zijn oogjes bewegen onrustig alle kanten op.
Doodstil zit ik daar en kijk naar hem. Hij loopt ongemakkelijk en ik zie dat er een grote achterpoot ontbreekt. Zigzaggend en moeizaam kriebelt hij over de tegels totdat hij vlakbij mijn voeten is. Ik beweeg mijn grote linkerteen. Al was het maar om aan te duiden: 'niet mijn voet op klimmen, ja!' Hij begrijpt mijn boodschap en waggelt verder richting de emmer met mop. Daar verschuilt hij zich achter maar na een minuutje komt hij weer tevoorschijn. Alsof hij daar iets zocht en het er niet vond.
Hij kriebelt nu naar een plekje achter mijn stoel. Ik draai me om om hem goed te kunnen bekijken. Wat doet hij nu?! Hij rolt op zijn rug en trekt al zijn pootjes in. Zo ziet hij eruit als een kapot gewaaide paraplu. Direct komen van uit een kiertje tussen de tegels drie mini-mieren tevoorschijn. Een van hen loopt over hem heen. De paraplu ontvouwt zich snel weer en scharrelt verder. Ik pak de mop uit de emmer en laat hem daar op klimmen. Schud 'm boven het grasveldje los. Daar zie ik hem gaan, moeizaam klimt hij over de grassprieten. De mini-mieren bewegen zich als opwind-soldaatjes terug naar het kiertje tussen de stenen.
's Avonds komen we thuis. 'He, het grasveldje is gemaaid!' Op ons terras ligt een zwart harig opgerold bolletje onder mijn stoel. Dood- en doodstil.

zondag 18 oktober 2015

ODECEIXE

'For us this is memory lane', zegt mijn man. 'I remember the bay and the restaurant. We stayed all day on the beach, with other backpackers. There was only one restaurant, near the path towards the camping' vertel ik enthousiast. ' It must have been kind of Woodstock' , lacht de jongen achter ons.
Hij wil bij de bushalte uit stappen. We hoeven hem niet helemaal naar het dorp te brengen; hij loopt het laatste stuk naar zijn verblijfplaats over een onverhard pad. We zwaaien naar elkaar als onze wegen zich scheiden. Hij lijkt op mijn zoon: tenger, backpacker-outfit, zijn lange haar in een knot. Een tanige, bruine huid door alle zon en buitenlucht.
De jongen heeft ons de weg uitgelegd naar de baai. 'There is still a restaurant, with a wonderfull view and the food is very good.' Ineens komt de baai in zicht. 'Ooooh, wat mooi, het is veel groter dan hoe ik het me herinnerde. Wat prachtig. Die zee, wat wild! Die rotsen! En die huisjes, die waren er niet. Het was hier kaal, alleen maar rotsen!'
We stappen uit en kijken van bovenaf naar de plekken die we ons nog van ruim 30 jaar terug herinneren. 'Daar raakten we een keer in de problemen toen het ineens heel snel hoogwater werd. We verzopen bijna, moesten zwemmend terug door de golven met onze tassen omhoog, weet je nog?En daar! Kijk, daar stond het restaurant. Boven de kreek en daar is het pad, zie je. Die gaat steil naar boven, naar de camping. Die was daar, onder die sparren.'
We gaan eten in het nieuwe restaurant dat tussen de huisjes staat op de rotsen. Doen onze bestelling bij de ober. Binnen raken we aan de praat met een meisje van een jaar of 16. Ze maakt huiswerk aan een tafeltje. We vertellen over ons verblijf vroeger en vragen naar het restaurant bij het strand. 'Dat restaurant was van mijn opa', lacht ze. 'En ja', beaamt ze onze enthousiaste verhalen, 'het was er altijd heel druk. Maar het moest weg, het was niet legaal. Toen zijn ze dit restaurant begonnen. Nu drijven mijn vader en moeder dit.' Er voegt zich een man bij het gesprek. Ik vraag naar de camping. 'Daar werkte ik', zegt hij in het Portugees. 'Maar die moest ook weg', vertaalt het meisje voor hem. 'De camping was ook niet legaal.' We lachen. 'Dat kon toen allemaal nog, he? Zomaar een restaurant en een camping beginnen.' De man blijkt haar vader te zijn, de huidige eigenaar van het restaurant. 'Er komen hier vast meer oude hippies, die vragen naar de dingen van vroeger?' 'Ja, er komen veel mensen naar de dingen van toen vragen.'
We gaan naar buiten, nemen plaats op het terras en kijken uit over de baai. Het eten wordt geserveerd. Het is nog net zo goed als vroeger.

zondag 27 september 2015

MASSAGES

De 75 minuten durende sportmassage ter afsluiting van een weekendje wellness, loopt ten einde. Als twee bulldozers zijn ze over ons heengegaan, de masseurs. Heerlijk. Alles is los en warm in onze lijven. Nu de onderbenen nog eventjes.
Mijn man wordt door een kleine praatgrage oost-europese man - tevens acupuncturist - gemasseerd, ik door een rustige jonge baardmans, student fysiotherapie. Ze willen toch nog wel even weten hoe dat zit, bij mij, dat met die kraker. Want daar had ik bij de aanvang van de massage over verteld. Ik vertel over zijn aanpak: elke week kraken, steeds ben ik binnen 15 minuutjes klaar. 'En het helpt prima', eindig ik blij.
'Dat mag helemaal niet! Elke week! Dat is heel erg slecht voor je ligamenten. Hij kraakt alleen, maar helpt je geen steek verder.' 'Oh, oh jee.' 'En wat vraagt hij ervoor? Wat! Zoveel! Die vent moet wel miljonair zijn!' Hoofdschuddend masseert de kleine man de onderbenen van mijn man. Ook mijn baardmans schudt zijn hoofd en masseert ondertussen de weerstand in mijn kuiten weg.
Ik onderwijl realiseer me dat ik door de bomen het bos niet meer zie: wat is nu eigenlijk wel goed voor mij?
'Zeg', opper ik, 'ik voel er wel voor om naar een Chinese masseur te gaan. Daar heb ik heel goede ervaringen mee in China zelf. Wat vinden jullie daarvan?' ' Nou, daar zou ik maar mee uitkijken! Iedereen denkt: dat is een Chinees, die kan masseren en weet alles over accupunctuur. Maar weet je, ze doen vaak maar wat, zijn ze hier overdag masseur en 's avonds... ' ' Ja, ja, werken ze in de bediening van een Chinees restaurant, zeker', schamper ik. Maar dat laatste ontgaat de kleine man.
Daarna leggen beide mannen me wel haarfijn uit wat er nou precies met mijn rug aan de hand is. Een kwestie van hormonen, blijkt, door de overgang. Die hormonen zorgen voor verweking van spierbanden in mijn bekken. 'Eigenlijk wat je ook tijdens je zwangerschap hebt.' ' 'Ja', knik ik, 'dat herken ik! Bij de zwangerschappen had ik precies dezelfde klachten.' 'Gaat dus vanzelf over, mevrouw.' 'Oooh, gelukkig maar.'  'Maar daarna, daarna,  mevrouw, na de overgang, wordt alles om de botten stijf. Het enige dat helpt is blijven bewegen. En dingen als dit blijven doen, he. Lekker zo af en toe een sportmassage nemen.' Geen slecht advies, vind ik, heel geen slecht advies. Maar of het beter voor mijn portemonnee is....




donderdag 24 september 2015

SAMMIE

Vanmorgen vroeg had ik Sam nog.
Kwart voor zeven werd ik wakker; Sam gepakt en wat gescrold en geliked op Instagram en Pinterest. Een Wordfeudje gelegd. Daarna gedoucht en daarna... kleren aangetrokken. Naar zolder gerend omdat daar mijn schone shirtje nog aan het droogrek hing. Meteen maar een wasje uit de machine gehaald en opgehangen en er eentje in gedaan. En daarna....? Verder aangekleed, tanden gepoetst, opgetut, haren geborsteld. Naar beneden voor 'n ontbijtje waar ik nog ruimschoots, echt ruimschoots de tijd voor had: drie minuten. Bij het ontbijt was ik Sam blijkbaar al kwijt want ik heb het Wordfeuden onbewust voortgezet op de Ipad. Daarna deed ik mijn jas aan, gaf Snorro een knuf, pakte mijn tas en toen merkte ik het: Sam is weg! Nog een rondje gerend van beneden naar boven en vice versa, op zoek naar Sam. Een zoektocht waar ik nog nog net 1 minuut voor had maar: noppes!
'Ach, komt vanavond wel weer, als ik thuis kom na mijn werk.'
En zover is het nu en inmiddels heb ik al mijn gangen van vanochtend vroeg nog eens nagegaan. Stap stap stap door het huis. Met een oud Nokia'tje Sam gebeld en gebeld en gebeld. Silence. Stilte. Stiller dan stil. Doodstil.
'Sam! Sam! Sammie! Sammie toch? Waar ben je, Sam?'

woensdag 16 september 2015

STOET

Het is elke doordeweekse dag werkelijk waar een machtig gezicht, die honderden scholieren twee aan twee op de fiets in een stoet van - naar ik schat - een kleine vijfhonderd meter.
Maar steeds als ik over moet steken - precies daar waar zij rechtsaf slaan - gebeurt er iets wonderbaarlijks. Ze stoppen niet. Die pubers. Ze fietsen gewoon door. Ze zien me helemaal niet. Ik ben lucht voor ze. En ik begrijp het ook wel, want stoppen kan eigenlijk niet, want dan stagneert de voortbewegende stoet en ontstaat er een kettingbotsing.
Toch moet ik over en voel me alsof ik in China een drukke weg over moet steken. Er zijn daar geen oversteekplaatsen voor voetgangers. Ik doe hier wat ik daar ook deed: gaan met die banaan. Klein verschilletje is dat de chinezen toch allemaal een heel klein stukje voor je op zij gaan zodat je  je in een mini-pul van omringende leegte temidden van het drukke verkeer toch heel aardig naar de overkant kunt bewegen.
Ik werp mijn lichaam ondanks de immer voortbewegende stoet naar voren. Zoals meestal valt er een puber van zijn fiets. Hinkelend strompelt hij verder met zijn fiets tussen zijn benen. Dat liever dan dat hij afstapt.
En dan nu op weg naar de volgende hindernis. Die is bij een afslag over een olifantenpad dwars over het trottoir en een grasstrook.  Hier slaat een deel van de stoet alvast rechts af: dan zijn ze sneller op school. Ook hier pas ik de Nederlandse variant op de Chinese methode toe.
Als ik hindernis 2 heb genomen, wacht mij daar die plek onder het viaduct waar tientallen jongens dicht bij elkaar staan te praten. Ik manoeuvreer me omzichtig om de groep heen, als een acrobaat wiebel ik op mijn tenen over de trottoirband. Armen in de lucht zodat ik in balans blijf. Pffff, weer gelukt! Weer net niet in de stoet op het fietspad beland, weer net niet verpletterd onder die honderden fietswielen.
Dan wacht mij nog 1 hindernis: de kluft, zoals we dat hier noemen. De roetsjbaan naar beneden, een afdaling van 35 - 40% schuinte. Links van mij schieten pubers op de fiets met een noodvaart het trottoir op: die plek is tevens oversteekplaats voor voetgangers als ik. Ze stoppen niet. Zou ik ook niet doen als ik met zo'n hoge snelheid naar beneden zou rijden en dan ook meteen naar rechts zou moeten draaien. Ik hink-stap-sprong. Gelukt! Jippie, ik ga mijn trein van kwart over acht toch redden!
Op het perron en in de trein wachten mij andere hindernissen. Daarover een andere keer maar weer.

donderdag 10 september 2015

PORTRETFOTO

'Waarom heb je het aan je man laten lezen, Venus?' 'Nou, kijk, tja, nou...' 'Ja ja, zeker om te zien hoe jaloers hij keek?' 'Ja, ook wel 'n beetje, haha.' Ik doe overdreven na hoe hij met een van jaloezie vertrokken gezicht de uitnodiging voor een date - aan mij gericht -  leest. Met zijn leesbrilletje op het puntje van zijn neus. Mijn collega's lachen en ik voel me geroepen om er nog snel aan toe te voegen: 'Neeeee, jaaaah, kijk, het zit zo: hij had mooie portretfoto's van me gemaakt, mijn man, en 1 daarvan heb ik gebruikt voor mijn profiel op LinkedIn. Dus ik zei: nou man, je hebt snel resultaat geboekt hoor, met die foto! Meteen de eerste dag al een uitnodiging voor een afspraakje.'
'Toch wel een beetje raar he, dat LinkedIn tegenwoordig ook al gebruikt wordt als een verkapte datingsite', meutel ik wat na. Maar in schijnheilig gemoraliseer zijn mijn collega's niet geïnteresseerd.

zaterdag 5 september 2015

KRAKKRAK

In het midden van de praktijkruimte staat een tafel die bestaat uit allerlei onderling verbonden elementen. Hij staat rechtop als een opgeklapte strijkplank. Ik moet er tegen aan gaan staan - voeten op 't treeplankje -  en hoplaaaa, daar duikel ik voorover in ligstand. De kraker onderzoekt met zijn sterke handen mijn rug en duwt op mijn onderste ruggenwervels. Zet er zijn gewicht op. Het lukt niet direct. 'Je moet al heel lang klachten hebben, het is erg stijf'. 'Yup, klopt als 'n bus.'
De tafel wordt razendsnel in sta-stand terug gedraaid. Ik word naar de sofa gebracht. Op mijn rechterzij moet ik liggen, de benen iets opgeschoven. De kraker - hij heeft 'n body-builder-postuur -leunt met zijn knie op mijn heup, zet er zijn volle gewicht op, draait aan mijn arm mijn bovenlichaam opzij en ....:  'Krak'. 'Mooi, omdraaien graag.' Weer een krak.
Tevreden kijkend loodst hij me weer terug naar de tafel en word ik in minder dan 2 seconden in ligstand gebracht. Nu lukt het kraken beter. Zowel onderin als bovenin. 'Phuuugh' doe ik bij elke krak en ben verbaasd over mijn overgave. Geen tijd voor weerstand, blijkbaar.
'Nu op de stoel zitten, hoofd een beetje schuin houden, ja zo,' en.... weer 'n krak. Rechts het zelfde laken 'n pak. 'Krak.'
'Dat ging goed, Venus.' We schudden elkaar de hand. 'Dankjewel. Tot de volgende week!' 'You'r welcome. Tot de volgende week!'

zondag 30 augustus 2015

SUCCES

'Zullen we lekker 'n ijsje nemen?' 'Is goed', zegt mijn man en gaat op de ronde stenen bank bij de stranduitgang zitten. Ik onderwijl haal twee oubliehoorns met een toeter softijs.
In de tien stappen terug naar mijn man, begint het ijs al een beetje te smelten. 'Snel hoor, goed doorlikken.'
We voegen de daad bij het woord en likken eerst het smeltende ijs van de bovenkant van de oubliehoorn. Krijgen ijs op onze wangen en vegen het weg.
Dan komen er kindertjes in zicht; twee jongetjes aan de hand van hun moeder, lekker landerig na 'n dagje strand. Ze ogen warm en dorstig. Ik neem grote likken van de toeter ijs en heb direct succes. Ze lopen meteen te likkebaarden en kijken met grote ogen naar mij en mijn man. Of eerder: naar onze ijsjes. 'Mmmm', ik neem nog een paar likken en smikkelsmek 'n beetje na. Kijk schuinsweg vanachter mijn ijsje naar de jongetjes die nu omgedraaid lopen om mijn ijsje maar goed te zien. Ik glimlach liefjes, zo van: 'lekker ijsje he?'
'Mam, maaaaam, mag ik 'n ijsje? Ja mam, mogen we 'n ijsjeeeeeh?' 'Jongens! Doorrrrlopen! Nu!
Ik draai me naar mijn man en giechel.

woensdag 26 augustus 2015

HUFTERIG

We tuffen door het zonovergoten West-Friesland. Stoppen dan weer hier, dan weer daar. Wandelen een uurtje langs akkers en weilanden,  spreken een paar wandelaars, scharrelen over een kleine oeroude begraafplaats achter een even oud kerkje, lezen de namen op de stenen - 'Echt namen van hier, he?'  -  en bekijken de wonderschone huizen in de dorpjes zelf. En zetten veel, heel veel op de kiek.
Eind van de middag strijken we neer in Nibbixwoud, bij een bakkerij met een terras voor de deur. We bestellen en nemen plaats aan een van de twee tafels, in het zonnetje, met uitzicht op alweer zo'n prachtig kerkje. Er passeert een jongen met een hond. 'Hallo', zegt hij. 'Hallo', groeten we terug. We verwonderen ons over de vriendelijkheid van de mensen hier.
De bakkersvrouw - een kloeke dame - brengt ons koek, taart en thee. Voorzichtig manoeuvreert ze om ons heen. Eerst de thee voor mijn man, daarna die voor mij. Bijna op haar tenen balanceert ze om maar niet te morsen. 'Dankjewel', zeggen wij, ''t is even een gedoetje he?' 'Ja, voor die thee ben ik altijd 'n beetje hufterig. 't Is zo heet, dat kokende water.'
Er stopt een Mercedes, de bestuurster stapt uit. Dure jurk, glinsterende sieraden; een rijke boerenvrouw. 'Zo ho, een lekkere moorkop', roept ze als ze ons passeert. De bakkersvrouw loopt achter haar naar binnen. Ik zet de moorkop aan mijn mond.

maandag 24 augustus 2015

PLUS SIZE

Nou had ik al een aardige snoeptafel maar door de overgangsjaren heen is die uitgedijd tot een soort van, tja hoe zal ik het eens zeggen: een dinerbuffet, zoiets?
Geen ontkomen aan: er moest nieuwe lingerie aangeschaft worden. Ter inspiratie zocht ik op Pinterest naar mooie lingerie voor 'n maatje meer. Lingerie Plus Size, zo heet dat. Ik vond gelukkig prachtige voorbeelden; fijne lingerie getoond door modellen waarvan ik dacht: is dit nu Plus Size? Zo zien alle rijpe vrouwen er toch uit?
Afijn, ik legde een Pinterest-mapje aan dat ik inmiddels bijna dagelijks aanvul met nieuwe foto's. En bijna dagelijks melden zich volgers zoals : David, Thomas, John, Ernst, Henk, Guillermo, Li Hui, Gerard, Ludwig... Juist: allemaal mannen.
'Het is toch ook prachtig, Venus', antwoordde mijn man toen ik hier mijn verbazing over uitsprak.
Ik knikte en dacht er het mijne van.

zaterdag 15 augustus 2015

SUKKEL

Struikelend zeult hij zijn zwaarbepakte fiets naar binnen. Anderen op het balkon van de Sprinter stappen achteruit om hem door te laten; de dikke man in driekwart korte broek met halfhoge kousen en sandalen.
De man draait zijn fiets naar rechts en knikt met zijn hoofd naar iets boven twee vrouwen tegenover mij.  Net als ik zitten zij op een klapstoeltje. De vrouwen kijken verbaasd: wat bedoelt die vent? Nogmaals knikt de man naar iets boven hen. Daar hangt een plaatje waarop staat dat die hoek van het balkon bestemd is voor het plaatsen van fietsen. 'Zal best', denk ik, 'maar iedere sukkel weet dat je in de spits niet met je fiets mag reizen in de Sprinter. Alleen met een vouwfietsje die je dan ook daadwerkelijk op vouwt.'
De vrouwen staan op. De een loopt het gangpad van de coupe op en blijft daar noodgedwongen staan. De ander komt pal naast mij zitten. De dikke man kijkt tevreden. Als hij zijn fiets tegen de drie klapstoeltjes plaatst, ruik ik zijn ongewassen-T-shirt-zweet.

zondag 9 augustus 2015

WORK OUT

Slijtage! Och, jeetje, mijn lijf verslijt. In alle hevigheid dringt het tot mij door als ik lees wat er op de foto van mijn rug is te zien. Een paar versleten tussenwervelschijven en Ischias. Vandaar die pijn en stijfheid en die gevoelloze grote teen links. En oh ja, ik hang ook nog een beetje naar links, vanwege een lichte vergroeiing in mijn wervelkolom. Tenslotte lees ik ook nog iets over facetartrose. Dat woord moet ik drie, vier keer herlezen. Fa-cetartrose... face-tartrose... facetart-rose... wat staat daar toch? Ach: artrose maar dan met facet ervoor.
Wikipedia helpt mij verder bij de vertaling van al die medische termen. Daarna klik ik door en bestel een Hometrainer. En een Crosstrainer. De zolder wordt definitief ingericht tot mini-sportschool. Ik pak mijn knip en koop een map bij de Hema. Thuis gekomen schrijf ik daar op: Work Out 2015 - 2016. Ik werk de pijn er uit!

donderdag 30 juli 2015

H A L L O

Ingespannen tuurt hij op de display van het poortje. Houdt zijn GVB-kaart er nog eens voor. En nog eens. Ik hoor gebliep en gepiep maar de deurtjes blijven hermetisch gesloten. De jongeman in zijn afgezakte spijkerbroek, op zijn dure, nonchalant afgetrapte gympen in zijn te ruime en afhangende skaters-jack sist: 'Shhhhit.'
Een medewerker van het GVB kijkt gespannen naar de jongen en bast: 'H A L L O !!' De jongen keert zich net om, gooit zijn skateboard een stuk van zich af met de bedoeling er op te springen. Maar er gaat iets mis. Het skateboard valt ondersteboven, met de wieltjes in de lucht. Onderwijl springt de jongen hoog op, Hij wil op het skateboard landen en weg zoeven. Mislukte actie. Tijdens zijn sprong raakt hij uit balans en valt met zijn reet op de grond. Razendsnel staat hij op. Beschaamd. Pakt zijn skateboard,  stapt er op en stept zo snel mogelijk weg.
Ik houd mijn GVB-kaart voor de display en passeer zonder problemen. achter de poortjes staat nog zo'n GVB-er.  'H A L L O !!' roept ook hij tegen de rug van de weg skatende jongen.
'Stoere vertoning zeg', denk ik en loop van de trap af naar de metro.

zondag 26 juli 2015

JOKKEBROK

Als ze naast me gaat zitten, zie ik het meteen: die ken ik ergens van. Ze is vast iemand die in een winkel werkt; op zo'n manier ken ik haar. Ze begint een praatje met de oudere dame schuin tegenover ons, die even moet wachten op verdere behandeling.
De oudere dame vertelt, over haar familie en hoe het met haar schoondochter gaat. Want die kent de vrouw. Een heel verhaal met veel namen en verwikkelingen. Dan vraagt ze aan de vrouw of ze nog steeds bij de apotheek is blijven werken na de overname. 'Jazeker.' Of ze het nog steeds naar haar zin heeft. 'Ja, het is erg leuk.' De vrouw schuift helemaal naar achteren op de bank. Slaat haar armen over elkaar. 'Je werkt er al heel lang he?' 'Ja, ja, en het is erg leuk', zegt de vrouw terwijl ze driftig aan het puntje van haar neus krabt.
'Jokkebrok', denk ik. 'Je vindt er geen reet meer aan.' Als de oudere dame opgehaald is door de dokters-assistente, zit ik alleen met de vrouw. Samen op de steigerhouten bank.  In zichzelf gekeerd kijkt ze voor zich uit. Ik blader door een tijdschrift.

zondag 19 juli 2015

KNETTEREN

Al een paar keer heb ik er een gelaten, zonder dat er ook maar ene sterveling erg in had. Ze landden netjes in de zitting van de stoel met de fluwelig blauwe stof.
Maar nu gaat er iets mis. Mijn achterwerk zit te hoog waardoor de scheet als een trompetsolo de Eerste Klasse in knettert. Ik sla mijn hand voor mijn mond, kijk naar mijn man en samen barsten we in lachen uit.
' Amsterrrrdam - Sloterrrdijk', klinkt het ineens. Een overstap. We hebben nog steeds de slappe lach, als twee pubers. Ik moet heel nodig plassen en zoek, met mijn bovenbenen tegen elkaar geklemd,  mijn spullen bij elkaar. Als mijn man op staat, valt er een euro uit zijn jas. Gehaast bukt hij en kruipt op zijn knietjes rond.  'Ach joh, laat toch liggen. Leuk voor degene die 'm vindt. Kom, we gaan', jut ik hem op. Snel staat hij op en knalt met zijn kop tegen het tafeltje. Echt knetter knetter hard.
Net op tijd rollen we gierend van het lachen uit de trein. Als hij weg rijdt, laat ik er lekker nog eentje knetteren. Niemand die het hoort.

zondag 12 juli 2015

VOORVOELD

Hardop lachend lees ik mijn blog China Dali (2010). Over de bijzonder pijnlijke massage in de kapsalon. Ik kruip erin, zit helemaal in het verhaal en voel weer die sterke kleine vingers van de masseuse. De gloeiende pijn.
Ik blader door het blog, herlees alle logjes dwars door elkaar. Over de ontmoeting met mijn oudste zoon, die we - ik, mijn man en mijn jongste zoon - drie jaar niet hadden gezien. Wat een spannende reis was het toch. Vanwege het weerzien, maar ook door China. Betoverd waren we. Door de mensen, de cultuur, de geuren, de kleuren, de muziek, de taal. Door het leven op straat. Elke dag was een feest! Maar daar was ook de onderstroom van onrust en bezorgdheid. Iets waar ik geen greep op kreeg, niet begreep destijds. Verward raakte ik erdoor.
Ik eindig bij het logje over het bezoek aan Shuang Lang, lees over de neerslachtige uitstraling van mijn zoon en voel weer mijn stille verdriet van toen. Ik had het goed voorvoeld.

dinsdag 7 juli 2015

JIPPIE

De zon piept door een kier in het gordijn, buiten fluiten de vogels. Ik word wakker. Eerst een oogje open, dan weer dicht. Zuchtend draai ik me op mijn rug. Wiebel wat met mijn lijf om verder wakker te worden.
Ineens dringt het tot mij door! Wat voel ik daar? Of eerder: wat voel ik daar niet? Ik draai mijn heupen van links naar rechts, zet mijn voeten op het matras en hol mijn onderrug. Duw mezelf iets omhoog. Geen! Pijn!
Voorzichtig slinger ik mijn benen over de rand en sta op. Swing van links naar rechts. 'Het is weg! Man, ik heb geen pijn meer! Dit hadden we veel eerder moeten doen! Thanks to the Boxspring!'
De hele dag voel ik hoe licht het leven weer is zonder die rottige rugpijn! En de dag erna, en daarna en... jippie!


vrijdag 3 juli 2015

JOUW STEM

Ik legde een roos op je graf, een roze roos. Mijn man een witte. We zegden je gedag, zachtjes, stilletjes.
Daarna liepen we terug, hand in hand, over het grind dat knarste onder onze schoenen. Steeds verder weg van jou daar onder die grote, oude beukenboom.
We praatten na over hoe terloops vriendschappen lijken. En dat we, nu je er niet meer bent, in alle hevigheid voelen hoe belangrijk je vriendschap voor ons was.
Al dagenlang hoor ik in elk lied jouw stem. Ik luister goed naar wat je me nog te vertellen had.

vrijdag 26 juni 2015

KEUKENBLAD

High five. Vette hugs. Vreugdekreten! Hij past!! Dat prachtige, tamelijk dure berkenhouten keukenblad sluit naadloos aan! De timmerman heeft 'm helemaal juist op maat gezaagd. 'Dit was even een spannend momentje', bekennen we elkaar lacherig!
Een tijdje kijken we zwijgend naar het resultaat. Armen over elkaar. 'Nu is het echt!' 'Ja he? Het ziet er meteen uit als een keuken!'
Daarna gaan we weer over tot de orde van de dag. De timmerman gaat weer timmeren. Of eigenlijk: nog wat dingetjes zagen. Mijn man helpt waar hij kan. Ik zet maar weer 'ns een potje koffie en ga boodschapjes doen. Even weg van het zaagsel, de verpakkingen, platen en plinten!
Door het keukenraam kijk ik vergenoegd naar binnen. Het ziet er prachtig uit, onze nieuwe keuken die nu bijna af is.

woensdag 17 juni 2015

VETSCHORT

Een beer van een vent loopt voorbij. Breed geschouderd. Stoere passen ook al is hij naakt. Of misschien juist vanwege het feit dat hij naakt is.
'Echt een vijftiger', zegt mijn man. 'Je bedoelt', opper ik, 'vanwege dat vetschort aan de voorkant dat behoorlijk uit begint te zakken?' 'Yup', antwoordt mijn man, 'en dan zo opgepompt lopen, alsof je een bonk spieren bent. Maar het is toch echt een vetschort.' 'Uh huh', zeg ik en we genieten nog even verder van een rondje bubbelen. Daarna trekken we ons aan de stangen van het trappetje uit het bubbelbad, slaan onze handdoeken om ons heen en lopen naar de meditatie-sauna.

donderdag 11 juni 2015

ZITPLAATS

Aangeslagen, verward verlaat ik de metro. Wandel snel door de ondergrondse hal richting trap, ga omhoog. Weg van hier! Wat er zojuist gebeurd is, wil ik zo snel mogelijk vergeten.
Nog geen vijf minuten daarvoor gebeurde het. Nog wat slaperig stond ik in de 54, tas tussen mijn voeten.
'U kunt daar zitten hoor, mevrouw', hoor ik ineens rechts van mij. Een jonge vrouw knikt met haar hoofd naar een plek achter mij. Ik kijk om. Zie een leeggekomen zitplaats.
'Wat zegt ze nou? Moet ik daar gaan zitten? Waarom?' Ik draai mijn hoofd terug richting de vrouw. 'Hoeft niet hoor, ga jij daar maar zitten.' 'Nee', glimlacht ze. Zij blijft ook wel staan. Ik glimlach terug, handel gewoon door maar onderwijl gieren de gedachten door mijn hoofd. 'Ze vindt dat ik daar moet gaan zitten omdat ik..... het is gebeurd, Venus. 53 jaar! Een keer moet de eerste keer zijn! Oooooh, wat erg!' Bij de volgende halte ben ik er. Ik spurt naar buiten. Kijk naar mezelf in de weerspiegeling van de raampjes van de wegrijdende metro en loop snel naar de hal.
Buiten haal ik opgelucht adem.

donderdag 4 juni 2015

3-D

'Daar dan de kast met de ijskast en het vriesvak. Daarnaast die met oven en magnetron.' 'Okay, past.' 'Daarnaast de kookplaat en uhm... daaronder de vaatwasser.' 'Ja hooooor, dat kan helemaal niet. Een vaatwasser onder een kookplaat.' 'Echt wel, dat kan best.' 'Goed, voeg ik toe. Verder.'
'Hoek om. Kraan en gootsteen. Kraan weer voor het raam?' 'Liever niet, geeft zo'n gespetter op het raam. Meer naar rechts?' 'Nee, past niet.' 'Weer naar links.' 'Oh, op precies dezelfde plek als nu. Vooruit dan maar. Sla maar op zo.'
'Nu nog het keukenblad.' 'Uhm, ik wil dat het blad helemaal doorloopt naar links, tot aan de schuine wand.' 'Kan niet!' 'Waarom niet?' 'Te lang, die maat hebben ze niet.' 'Ja, echt wel. Heb ik zelf gezien. Die schuinte maken ze er wel in.'
'Mmm, okay. Even erin zetten.' 'Gaaf he, zo'n 3-D-ontwerp?' 'We zijn best al lang bezig hoor, al bijna een uur! Alleen nog even zo'n smal ladenblok er inschuiven, zoooo en dan nu omzetten in 3D.' 'Cool.' 'He... Wat?? Waar is het ontwerp gebleven! Nee, niet te geloven! Verdwenen! We moeten weer helemaal overnieuw beginnen!'

zaterdag 30 mei 2015

VERGISSING

Schielijk heeft ze haar vriendschapsvoorstel ingetrokken, zie ik op het schermpje van mijn mobiel. Een paar minuten nadat ze het stuurde, heeft ze het alweer geannuleerd. En mij direct geblokt, zodat ik haar profiel niet meer kan zien.
Ze heeft duidelijk naar hem gezocht op internet - net zoals ik dat vaak doe - en vond mij, omdat ik sinds kort online dezelfde achternaam gebruik als hij. 'He, familie,' zal ze ze gedacht hebben. Enthousiast stuurde ze een vriendschapsvoorstel  maar trok dat net zo snel weer in. Omdat ze ineens zag dat ik het was.  Zijn moeder! De moeder van haar vriend. Van de zoon die ging. Van de vriend die ging. Wat zal ze geschrokken zijn dat ze zich zo vergist had.
Ik wis de melding van mijn scherm.

vrijdag 22 mei 2015

TSUNAMI

Net als ik 'Imagine' inzet, begint het onder in het gebouw te dreunen. DONG. DONG. DONG! 'Drums!' Klooing! Kloing! 'Met dubbele hi-hets', zegt de docent.
Ik ben zijn laatste leerling voor vandaag. Als ik klaar ben met mijn les, pakken we onze instrumenten in en vertrekken. Lopen door de donkere krochten van het gebouw naar de trappen. Beneden ons vallen de gitaren in. Voelt als een tsunami, een vloedgolf van geluid die elke vezel en molecuul in het gebouw vult.
Als we de deur boven de zaal openen staan we er ineens middenin. We lopen naar beneden.
Geluidstechnici schuiven aan de knoppen, intens gefocust op de band. Op het podium zie ik vijf mannen met lang zwart haar tot op hun kont, zwarte broeken, hoge zwarte laarzen, zwarte leren jassen. De zanger drukt zijn mond tegen de microfoon: 'WGAAAAAAAAH. GWAAAAAAH. GWUUUUUUUUH!!'
Wanneer ik de voordeur uitstap, passeert er een Turks bruidje in een zalmroze suikerspinnenjurk.

donderdag 21 mei 2015

HONDENOGEN

Voordat ik weet te bedenken wie het precies is, merk ik op: 'He, daar loopt een hoogwaardigheidsbekleder.' Zijn lange, slanke, bijna magere lijf in een lichtgrijs pak gestoken. In zijn smalle gezicht die kenmerkende hondenogen. Echt zo'n mens waar je toch net even langer naar kijkt vanwege zoiets als charisma.
Voor mij lopen twee echtparen op leeftijd die een dagje Amsterdam doen. Ze praten met een sappig Zuid-Nederlands accent, inclusief een oor-strelende zachte g. Ze hebben 'm ook gezien. 'Hij is in het echt veel dunner, he?' merken de vrouwen op. 'Ja, tv maakt dik, dat zie je maar weer.' 'Precies.' De mannen maken opgewonden grappen. Ze vinden het merkbaar plezant dat zij de lange, dunne man opvallend onopvallend uit de City-hall zagen vertrekken.
Voorbij het cafe om de hoek sla ik rechtsaf. De twee echtparen achter mij latend.

donderdag 14 mei 2015

BB

De oude man op het podium speelt 'n intro op zijn Gibson. De bandleden achter hem kijken elkaar aan. De drummer stopt. De man kijkt schuinsweg naar achteren: waarom speelt de band niet mee? Dan verschijnt er een smile op zijn face. Hij trekt zijn schouders op, duikt gespeeld beschaamd weg en kijkt naar het publiek. Ik begrijp wat er gebeurt: het nummer dat hij inzette, was niet het nummer dat hij aangekondigd had te gaan spelen.
' Geeft niks hoor, begin gewoon maar opnieuw, we houden van je, ouwe reus' 'denkt' de zaal. De informeel bandleider lacht liefdevol en legt zijn hand op de schouder van de oude zwarte man in zijn mooie pak. Daarna draait hij zich om, telt af. Opluchting is voelbaar. De band speelt het intro, spetterende blazers zetten in bij tel 1 van het eerste couplet.
BB ontspant, keert zich in zichzelf en speelt de blues. Zijn blues, op zijn Lucille.
#GentJazz2011 #MrBBKing

GRIMAS

Een paar meter naast hem staan een paar tanige junks tegen de muur geleund. Ze slaan geen acht op de grote negerman die daar ligt. Aanvankelijk spurt ik er ook zomaar langs; ik zie de man wel liggen maar ach...  Toch prikkelt iets mij: hij ligt er wel erg stil bij. En dan die linkerarm zo raar geknakt. Die hand zo slapjes. 'Zou hij.... zou hij dood zijn? '
Achterwaarts stappend ga ik naar hem toe. Houd mij vast aan een spijl van het hekje bovenaan het stenen trappetje waar hij op ligt en buig iets door mijn knieën. Ik speur tussen de spijlen door. Wat ligt hij daar stil! 'Ademt hij nu  wel of niet....'
Dan trekken zijn mondhoeken heel licht omhoog: zijn gezicht vertoont een gelukzalige grimas. 'He is still alive', roep ik naar een echtpaar dat net als ik de wandeling had onderbroken. 'Oooh, okay, thank you', zegt de man van het stel. En we vervolgen elk ons weegs.

zaterdag 9 mei 2015

PIOENROZEN

Steeds als ik er voorbij loop denk ik: 'Wooooh, te gek man! Je kunt er hier gewoon tegen leunen, tegen de lucht. Het bezoek bestaat voornamelijk uit toeristen. Jongemannen met petjes, T-shirts met opdruk, openhangende jacks, hippe schoenen. Na het roken staren ze wat voor zich uit, leunend tegen de pui of binnen op de banken. Rustig volkje wel.
Heel wat anders dan het volkje om de hoek. Marktlui. Wat kunnen die een ruzie maken. Om een metertje ruimte of om scooters die in de weg staan. In plat Amsterdams.
Of anders wel die gastjes op hun scooters die expres heel hard gas geven als ze weer een paar van die slome duikelaars het fietspad op zien lopen. Ze van achteren met een grote boog inhalen, toeterend en scheldend in het Amsterdams-Marokkaans.
'Pfoeh', denk ik terwijl ik een leeg bordeel inkijk - het is nog te vroeg voor de dames om de hoge barkrukken achter het raam te bestijgen -  'hoe zal het in mijn tuintje zijn? Zouden de Pioenrozen al bloeien?'

vrijdag 1 mei 2015

BETEKENIS

Je draagt een crème-kleurig gewaad en een hoofddeksel als was je een tovenaar. Tenger ben je. Op je gezicht een ondoorgrondelijke uitdrukking. Je zweeft, je vliegt. Omhoog. Kantelend naar links. Bijna uit beeld.
'Niet van me weg vliegen. Blijf hier, dicht bij mij.'
Ik zie je overal en nu ook al op deze muur. Het is geen toeval dat mijn achternaam naast je staat geschreven. Dit betekent iets. Jij bent het!
'He! Mam',  riep je naar me toen ik net aan kwam lopen. Ik hoorde het in mijn hart.
Ik doe een paar stappen achteruit en zet je op de foto. Loop naar de overkant en neem van daaruit nog een paar foto's.
'Dag, tot morgen. Dan zie ik je weer.'  Dan loop ik verder naar het station.

vrijdag 24 april 2015

S'EVEILLE

'Paris.... s'eveille', neurie ik terwijl ik pittig voort stap.  Ik loop door ontwakend Amsterdam naar mijn werk. Aan de overkant van de kade zie ik een stroom fietsers; iets verderop beklimmen zij een ophaalbruggetje en zoeven daarna verder de stad in.
Vroege zonnestralen kietelen de stad, kussen de ontluikende blaadjes aan de bomen. De eerste bloesem.
En ik denk aan 'Een weeffout in onze sterren', het boek waarin de hoofdpersoon, een amerikaanse zieke, jonge vrouw met haar vriend Amsterdam bezoekt. Hoe ze onder de indruk zijn van de terrasjes aan de grachten waar de bloesem van de bomen als sneeuw over hen heen dwarrelt.
Ik steek schuin over, richting het ophaalbruggetje. Achter mij hoor ik plotseling klaaglijke geluiden. Een boom van een vent haalt mij in op zijn grote zwarte fiets. Een poes schreeuwt vanuit een bak voor op de bagage-drager. 'Mwoah, mwoaaah, baasje, ik wil er uit! En snel!' De man lispelt zoete woordjes tegen zijn poezenkind.
Ik geniet.

donderdag 16 april 2015

STREAKEN

Pffff, het lijkt wel of er een kachel aan staat onder mijn jas. Ik heb het bloedheet. En niet alleen omdat de zon schijnt. En het zo'n 18 graden is buiten en het binnen benauwd was. Het komt door de hormoontjes. En door het spannende gesprek van zojuist.
Ik bespeurde niet dat mijn gesprekspartners mijn vurige blosjes opmerkten, althans, het kon ook zijn dat het ze niet deerde. Het waren tenslotte vrouwen van mijn leeftijd: die kennen het klappen van dit hormonale zweepje vast wel.
Na het gesprek, schudde ik handen, zegde mensen gedag en trok mijn jas aan, voor de vorm, want liever nog had ik alles uitgetrokken en was ik streakend naar de trein gelopen. Gewoon, om 'n beetje af te koelen onderweg. Maar dat is ook weer zo wat. Zelfs voor een Vido als ik.

dinsdag 7 april 2015

GJUUKKUUUKUUBLABLADAAABADAAAGHK

'Moet je ook niet doen, he, met de Paasdagen', zeggen we tegen elkaar als we hemeltjesblij het terrein verlaten als waren we een hommel die urenlang in de gordijnen vast zat, een openstaand bovenluikje ontdekt en via die uitweg de vrije wereld weer in schiet. De uren ervoor kwamen we er gewoon niet meer af: al het verkeer stond muurvast! Iedereen wilde keukens en bedden en meubels en tuinspullen kijken, blijkbaar. De verkeersstroom op het terrein raakte danig geblokkeerd.
Opgelucht lachend rijden we door de polder en passeren een kinderboerderij. 'Daar was ik laatst', zeg ik, 'en daar zat zo'n..... GjuuukuuukuuuuBlabladaaabaadaghhkk...'  'Uhm, zeg mijn man, ja ja, Flipper de Flapper?' 'Neeeee, Flipper op een kinderboerderij? Nee, joh, het was een GjuukkuuukuuuBlabladaaaabadaaaghkk bladaaghuuukuubla. Da's toch heel wat anders?' 'Oooooh, ja, zo een, een uhm... ', zegt mijn man. Dit keer ondersteun ik mijn imitatie door mijn onderkinnetje flink heen weer te schudden en  een snaveltje van mijn mond te maken. En door een heel klein beetje met mijn onderarmen te fladderen.
Hij raadt het.

donderdag 2 april 2015

LADDERS

Ik woel in mijn lade, grijp een zwarte panty uit de hoop. Houd 'm met links vast en duw met rechts door de pijpjes. 'Tjees, wat 'n halen. Deze kan echt niet. Weg met dat ding.' Ik grabbel nogmaals. Weer 'n zwarte. 'Laat maar zitten: een gaatje bij de teen in de linkervoet. Dat wordt geheid een ladder in de loop van de middag.' Weer 'n greep. Weer 'n zwarte. 'Pffff, nee, dat ik die heb bewaard, de draadjes hangen er aan!' En ik pak de glanzende met een figuurcorrigerend broekje erin verwerkt. 'Mooi! Looks good. Die doe ik aan.' Check check in de spiegel. 'Ooooh, nee, een gaatje achterin het broekje. Uit!' Weer 'n exemplaar gevonden, een soortgelijke, wel doffer. Maar: zonder halen, ladders en gaatjes. Die wordt het. Keurig.
Snel de trap af, mijn tas vullen met alles wat een vrouw zoal meeneemt op sollicitatiegesprek. Mijn OV kaart valt uit mijn handen door de haast. Op de grond. Ik buk om 'm te pakken en..... zes ladders schieten er in het achterbovenbeen. Met drie stappen ben ik weer boven, bij de lade met de grote hoop.
Dan toch maar die voetloze. Smokkel ik er wel sokjes onder, zie je toch niet in die laarzen.

dinsdag 31 maart 2015

RUCKWARTS

Al enige tijd rijdt de auto met een gangetje van 30 voor mij uit en slaat dan rechtsaf. Ik hang erachter. Stapvoets rijden we richting de Grote Rotonde. Zo'n ingewikkelde rotonde waar je met je rij-lessen altijd over moet.
De auto wacht voor mij en als het licht op groen springt, schuift hij voorzichtig de rotonde op. Ik schuif er achteraan. Om ons heen raast in- en uitvoegend verkeer. De auto kiest dezelfde uitrit als ik.
We moeten wachten voor rood licht. Ik zie dat het een Duitser is. Als het groen is trekt hij tergend langzaam op en rijdt in slakkengang de weg op. Ik hang er noodgedwongen achter, kan niet inhalen want dat doen anderen al.
Na zo'n 20 meter stopt de auto. Nu ben ik wel gedwongen hem ook links in te halen. Terwijl ik dat doe, zie ik hoe de automobilist zijn auto in z'n achteruit zet en doodgemoedereerd achterwaarts terug rijdt naar de rotonde. 'Oh Mein Gott, hij rijdt gewoon rückwärts over de autobahn', mompel ik en geef gas richting de A7.

maandag 30 maart 2015

TUMBLEWEEDS

In gedachten steek ik de drukke weg over. Ik moet met spoed een verklaring voor mijn onderneming bij de fiscus regelen.
Enkele meters voor de ingang van het kantoor merk ik dat er allerlei straatvuil rondzwerft. De stormachtige wind doet folders en plastic zakken rond rollen als tumbleweeds in 'n steppengebied.
Als ik voor de draaideur sta merk dat die niet open gaat. Ik doe een pas naar achteren, opzij en nog een naar links, kijk door het raam naar binnen en zie een spookachtig interieur: donker, verlaten en stoffig. 'Ahaaaa, de tent is dicht hier!' Voor het raam hangt een handbeschreven A-viertje. Een boodschap voor de postbezorger. Of hij de post hier niet meer in wil gooien.
Er hangt geen briefje waar bezoekers als ik nu naar toe moeten. Ik vermoed dat ik naar Hoorn moet. Dat vermoeden blijkt juist. Gelukkig maar, het is drie kwartier rijden van hier. Ik word er vriendelijk en efficient geholpen. De sluiting van het Zaanse kantoor blijkt een bezuinigingsmaatregel.

maandag 23 maart 2015

LARS

Kwiek stap ik door het stadscentrum. Af en toe spiek in naar mezelf, weerspiegeld in etalageruiten. Het ziet er best leuk uit, dat vrouwtje met die gitaar op haar rug. Oogt jeugdig.
Ik ben op weg naar mijn eerste gitaarles en ik heb er zin in. Het voelt als een nieuw begin en daar ben ik aan toe, na een jaar vol van verdriet en zorgen. Lekker iets nieuws leren en dan ook nog iets nieuws waar ik bij voorbaat best wel een beetje goed in ben. Muziek maken!
Mijn saxofoon waar ik jarenlang op speelde, ligt in haar koffertje. Conny heet ze. Zij wacht geduldig en echt, Conny, ik zal je heus nog wel een keertje oppakken en bespelen. Maar Lars, mijn nieuwe vriend, heeft nu mijn volle aandacht. Niet alleen leer ik de snaren van Lars beroeren, ook leer ik mijn stem goed te gebruiken. Op zangles.
Ik spiek weer in de etalageruit. Het zonlicht weerkaatst.

zaterdag 21 maart 2015

GELD TERUG

Plotseling staat ze daar. In het gangpad van de coupe boven in de dubbeldekker. Wie er allemaal naar Alkmaar, nee uhm, Uitgeest gaat, vraagt ze. Haar stem is luid, haar blik licht verwilderd. Terwijl ze zich vasthoudt aan de stoelleuningen, herhaalt ze haar vraag. Verbaasd kijk ik op vanachter mijn krantje en denk: 'Is this real.... of is dit een actrice?'
'Ik heb mijn tas net in de metro laten liggen', vervolgt ze,. 'Ik moet met de trein terug naar huis. Ik heb maar drie euro zeventig nodig. Mijn vriend wacht op mij in uuuhm, Uitgeest en u krijgt daar gegarandeerd uw geld terug.'
Gesprekjes vallen stil, mijn medereizigers kijken elkaar verwonderd aan. Wat te doen met dit verzoek, is de onuitgesproken vraag. 'Ik snap niet helemaal wat u bedoelt', zeg ik. De vrouw kijkt geergerd en wil net beginnen aan het nogmaals uitleggen van haar verzoek, als ik achter mij hoor: 'Kijk eens, mevrouw.'  Ze stapt naar voren en van rechts achter me komt een arm in zicht. Van een man die het gehele bedrag ineens aan de vrouw overhandigt. 'Kijk eens aan', roept de vrouw, 'we zijn er al' en ze beent zo snel mogelijk weg. 'Fijne dag nog verder, mevrouw' , zegt de man.
De vrouw hoort hem al niet meer, ze snelt over het perron. Op naar de volgende trein.

zondag 15 maart 2015

DISCRETIE

'Niet bij de buren afleveren.' Als dat erop stond, was het kaasie voor mijn collega's bij de PTT. Tijdens het post sorteren werd zo'n pakje of dikke enveloppe terzijde gelegd. 'Ik heb er weer een', werd er dan geroepen.
Als het tijd was voor een broodje en een bakje koffie, namen ze zo'n poststuk mee naar het keukentje, tegenwoordig heet dat 'n pantry, om het daar los te stomen. Boven de fluitketel, waarin water kookte bestemd voor mijn kopje thee. De inhoud van het pakje werd eruit gehaald, een blad of boekje vol blote dames in sexy poses. Soms een speeltje erbij. Of een lingeriesetje.
Opgewonden lachend bladerden de mannen - om de koffietafel gezeten -  door het blad of boekje om het na de pauze weer voorzichtig terug te stoppen in de verpakking en die weer dicht te sealen.
Tijdens het bezorgen werd het poststuk persoonlijk overhandigd of - indien mogelijk - door de gleuf naar binnen geduwd. Het werd zeer zeker nooit bij de buren afgeleverd. Jazeker, discretie ten top!

woensdag 11 maart 2015

INTERNET

'En u heeft geen tv', vraagt hij terwijl hij om zich heen kijkt. 'Nee, al heel lang niet meer. We vonden tv niks meer aan. We kijken wel graag films, series en documentaires hoor. Via internet.' Hij knikt om aan te geven dat hij dit herkent en zegt: 'Ik heb nog wel tv maar kijk eigenlijk nooit meer. Gebruik mijn tv om Netflix over te kijken.' 'Netflix, precies', antwoord ik enthousiast. 'Wij kijken elke avond wel een mooie serie tegenwoordig. Sinds kort ook via de Amerikaanse versie. En via Popcorn snorren we ook wel mooie dingen op. Eigenlijk heb je geen tv meer nodig, toch? Je volgt het nieuws op internet, zoekt mooie dingen op die je graag wilt zien en kunt altijd nog kijken naar Uitzending Gemist! Wat dacht je van You Tube. Er is zoveel te vinden!'
Hij besluit het gesprek te beeindigen, merk ik, pakt zijn tablet en papieren erbij. Mag natuurlijk niet te lang met de klanten praten. Maar ik zie hem denken: 'die mevrouw heeft geloof ik best wel een beetje gelijk.' Ik bevestig met een digitale handtekening dat ik een tevreden klant ben: de installatie door de nieuwe provider is vlekkeloos verlopen. De jongeman bedankt voor de koffie, geeft mij een hand en vertrekt naar zijn volgende klant.

maandag 9 maart 2015

WEEMOED

 Ik rijd door hun oude buurtje. Ik kijk het straatje in, zie de plekjes waar we altijd parkeerden en waar we dan zagen of 'de anderen' er ook al waren.  Ik zie de conifeer op de patio bij hun huis, het lage hek eromheen. Daar zaten we graag met ze. Lekker thee drinken onder de parasol. Beetje kletsen. Over ons werk, de kinderen, familie en vrienden. Onze vakanties. Kijkend naar de musjes die vanuit de dakgoot ons weer bekeken. Luisterend naar het verhaal over de 'aanlooppoes', die een paar jaar dagelijks haar buikje vol at bij ze. Om daarna weer te verdwijnen naar haar echte thuis.
Het is niet meer. De poes kreeg een zwerfverbod van haar baasje. De buurt-Chinees waar we steevast hun verjaardag en trouwdag vierden, is verdwenen vlak nadat mijn schoonouders verhuisden naar een verzorgingshuis. Alsof het geen zin meer had er te zijn nu hun meest trouwe klanten waren verdwenen. Mijn schoonvader overleed vlak na de verhuizing....
Weemoedig tuf ik het buurtje uit.

zaterdag 7 maart 2015

BLIKSEM

'Heeee, bliksem?' Automatisch kijk ik naar de lucht. Die ziet er niet uit als een onweerslucht. De maan houdt zich schuil achter nevelige bewolking. 'Vreemd, zeg.'
Ik tuf verder over de Provinciale weg, op naar huis. Dan: weer flitsen! Ergens vlakbij! 'Nou ja, wat is dit?' Een auto rijdt heel dicht achter mij, zie ik in mijn achteruitkijkspiegel. Met groot licht aan. De bestuurder seint. 'Aaaaaaah ach, shit!' Beschaamd schakel ik mijn licht aan. 'Oei oei oei', zeg ik tegen mijn zoon. 'Wat een domme doos ben ik toch, ik reed zonder licht. Zat zo te kletsen toen ik die parkeergarage verliet.... '
Naast mij rijdt ineens een motor. Die blijft daar maar rijden. Schielijk kijk ik naar links. 'Oooooh nee, shit shit shit! Een motor-agent. Dat wordt een dikke boete, man! Ik zal zo wel naar de kant moeten, zoon! Ooooh, balen zeg! ' De agent blijft een kleine kilometer naast mij rijden, geeft gas en verdwijnt uit zicht. Ik zet de airco ook maar even aan.

vrijdag 6 maart 2015

DEKENTJE

Ooooh nee, daar komt er weer een! En nog een. En nog een.... achter elkaar door gaat het. Niet te stuiten, dit! 'Laat maar gaan, niks aan te doen', denk ik en ren niezend en wel naar boven. Daar liggen papieren zakdoekjes. Snel scheur ik een pakje open, trek er een zakdoek uit en snuit mijn neus. Waterig snot! Na een paar tellen zit mijn neus alweer vol: het stroomt er zelfs uit. Weer snuiten. Door het gekriebel in mijn neusholtes moet ik alweer niezen. En weer. Weer. Nog een! Whaaaaatsjoe! Whaa Haaaa Haaaatsjoe!! Het moet tot aan de buren te horen zijn. Die zullen wel denken: 'Zoooo, de buurvrouw heeft het zwaar te pakken.' En zo is het maar net. Ik heb het zwaar te pakken.
Ik pak nog een paar pakjes zakdoeken, snor de Otrivin en aspirientjes op en ga een kopje kruidenthee zetten. Allemaal voor strakjes, als ik met een dekentje op de bank ga liggen.

zondag 1 maart 2015

DE KUS

Vanuit mijn keuken kan ik ze net aan zien, daarbuiten, aan de overkant van de straat. Een jongeman en een jongevrouw. Naast elkaar lopend, allebei met donker haar. De vrouw, of het meisje, ze zal niet ouder dan 18 zijn, heeft haar dikke krullende lange haar in een staart gebonden. Ze draagt een wit jasje met een capuchon met bontkraag. Een zwart rokje met een dikke panty en gehakte halfhoge laarsjes. De jongen draagt een spijkerbroek met een zwart jack erboven. Het zijn mooie mensen, zie ik. Het meisje is een beetje mollig.
Opeens houden ze halt, tenminste, het meisje stopt en houdt de jongen vast aan zijn arm zodat hij niet verder kan. Ze zegt iets en keert zich naar hem. Hij keert zich naar haar. Zij gaat op haar tenen staan, tilt koket haar linkervoet op en slaat haar armen om de nek van de jongen. Ze kijken elkaar aan en dan kust zij hem. De jongen pakt haar gezicht vast en kust terug. Zo staan ze daar even.
Daarna stopt de kus en lopen ze samen verder. Arm in arm. Het meisje lacht terwijl ze praat. De jongen wrijft even over zijn haar. Ik zie een blos in zijn hals.

woensdag 25 februari 2015

KEERZIJDE

Het is Krokusvakantie en dat betekent kinders in de trein. Kinders met vaders en moeders. Op weg naar  de grote stad waar ze leuke dingen gaan doen. Er worden veel gesprekjes gevoerd.
Achter mij steekt de vader met de lage stem weer van wal. 'Kijk', zegt hij, 'zoals je weet heeft alles een andere kant. Een keerzijde. Als er geen keerzijde is, klopt er iets niet. De slappe lach bestaat niet. Denk maar eens na. Je hebt de slappe lach en daar staat tegenover de stijve lach. Heb jij ooit wel eens van de stijve lach gehoord?' 'Nee. Maar pappa. Laatst in de klas hadden we de slappe lach en.... ' Door een voorbijrazende trein hoor ik niet wat ze verder zegt. Als de trein voorbij is, merk ik op dat pappa niet in is gegaan op het verhaal van zijn dochter. Hij heeft alweer een ander onderwerp gevonden. Over het aantal gezichtsspiertjes dat je aanspant als je sjagerijnig kijkt. Dat zijn er heel veel en je kunt maar beter zoals hij kijken, zegt hij. 'Altijd zo'n beetje hetzelfde. Dan krijg je nooit een oud vermoeid hanghoofd.' Het meisje humt. Daarna valt het stil achter mij.

maandag 23 februari 2015

LANGZAMER

'Ja', vertelt ze, 'op een gegeven moment komen mensen in een fase, dan denken ze: is dit alles wat er is? Ik moet nog een jaar of vijftien en ik heb nog andere kwaliteiten waar ik niks mee heb gedaan. Dan gaan ze kijken of daar nog ruimte voor is.' Herkennen wij, knikken we en ze vertelt verder. Dat ze als loopbaancoach vaak vijftigers begeleidde. En opeens bij zichzelf merkte dat ze ook die behoefte had. Om naast haar werk haar andere talent in te zetten. Weer knikken wij. 'Ja', vervolgt ze, 'je merkt toch: ik word een beetje ouder. De jonge mensen gaan zo snel en ze houden zich met dingen bezig, die herken je niet meer. En je merkt dat je toch een beetje langzamer gaat denken.' 'Oh....'  'Dat je toch merkt dat je er meer moeite mee krijgt.' 'Ja,ja....'
'Uhm', denk ik, 'en dan begin je een duur ingerichte koffietent als dit? Voor erbij? Een paar daagjes in de week? Dan moet je toch flink wat geld hebben...'
We drinken onze koffie, eten onze koek en verlaten het koffietentje.
'Zeg', vraag ik buiten, 'ben jij het daarmee eens? Dat je op onze leeftijd 'een beetje langzamer gaat denken'?' 'Beslist niet.' 'Precies, beslist niet.'

zondag 22 februari 2015

KLANTCONTACT

Net als zovelen van u zet ik af en toe wat spulletjes online te koop. Dat leert mij veel over klantcontact. Veel gaat goed. Soms gaat het wat minder. Een greep uit het mailverkeer:
Check even of de saxofoon in Germany is gemaakt. Staat er misschien een serienummer van 12 getalletjes aan de binnenkant van de kelk? Zoek even uit wat de nieuwwaarde is. Verkoop hem maar voor de helft van de prijs, snel graag want ik ga morgen naar Turkije en geef de sax cadeau aan mijn kinderen!
Die panelen zijn veel te duur, elders zijn ze veeeeeel goedkoper. In Thailand bijvoorbeeld. Bij Xenos!
U verkoopt het toch wel voor minder dan die prijs?! Nee, dat bedrag is de ondergrens, mevrouw. Daarboven bieden graag!
Ik woon erg ver weg, 30 km hiervandaan. Ik eis dat u de saxofoon naar mij opstuurt; schande dat u dat niet eventjes voor mij doet!
Het grootste leermoment was dat iemand mijn account hackte om namens 'mij' te handelen in mijn spullen. Daar stak ik natuurlijk direct een stokje voor, maar toch.
Leerzaam. Nietwaar?


zaterdag 21 februari 2015

WANHOOP

Al veertig dagen houd ik het bij op een App genaamd Fitplan. Alles wat ik tot mij neem voer ik in  behalve water en thee. Ik mag slechts 1200 calorieen per dag tot mij nemen. Als ik pittig sport of stevig wandel, voer ik dat ook in.  Fitplan verrekent de verbruikte calorietjes.
De weegschaal werd mijn vriend. Drie kilo raakte ik kwijt en daar was ik trots op. Maar het oude bakje was wel wat roestig en smoezelig geworden. Ik kocht een nieuwe.
Enthousiast stapte ik gisteren op dat mooie nieuwe glazen ding met hippe display. En toen.... Wanhopig greep ik naar mijn hoofd en ik slaakte een kreet van frustratie. Ik bleek aangekomen in plaats van afgevallen! Ik zat weer op mijn startgewicht van veertig dagen geleden!
Het heeft mij honderden calorieen aan denkkracht gekost om hier weer bovenop te komen, maar mijn besluit staat vast. Ik ga door!

donderdag 19 februari 2015

BEELDIG

Het staat haar beeldig. Beeldig, echt. Een beter woord om te beschrijven hoe de konijnenoortjes haar staan, is er niet.
Eerst dacht ik dat er een kind naast mij stond. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een meisje, dacht ik, met twee puntjes op haar hoofd. Maar toen ze een paar stappen naar voren deed om te kijken of de 53 er al aankwam, zag ik dat het een vrouw was. Een jonge vrouw, dat wel. Eind twintig, begin dertig. Maar toch: een vrouw. Met een mutsje met konijnenoortjes op haar hoofd. Parmantig wapperen ze in de wind, die oortjes.
Ze zegt iets in het Pools tegen een andere vrouw in een rode jas. Zo'n jas met een uitwaaierende klokrok en een strakke taille. Het konijnenvrouwtje draagt een beige jas. Een beetje een plompe jas, van materiaal dat eruit ziet als een korte vacht.
De 53 arriveert. Het konijnenmutsje en de rode jas stappen verderop in. Ik ga zitten en kijk uit het raampje naar hoogbouw en kantoorgebouwen. Dan gaan we ondergronds.

dinsdag 17 februari 2015

PERSSINAASAPPELEN

Ik sta al enige tijd in de rij bij kassa 3 en daar jongt het aardig aan. Dan verschijnt bij kassa 2 een frisse jonge meid. In AH-schort. Ze beent richting de ketting die de toegang tot kassa 2 blokkeert en haalt hem los. 'De eerstvolgende mag bij mij komen.' Dat ben ik dus, ik ben de eerstvolgende. Ik twijfel even. Twijfel iets te lang. Achter mij beweegt het reeds. Ik kijk om. Drie klanten achter mij staat een lange, oudere man, met in zijn hand een zak perssinaasappelen. Hij doet een paar passen schuin naar voren en loopt naar kassa 2. In zijn kielzog volgt nog een aantal klanten.
De kassa-juffrouw van kassa 2 zit er klaar voor. De oude man legt snel zijn netje sinaasappelen op de band en haalt zijn knip uit zijn kontzak.
Elegant leg ik mijn waren op de band van kassa 3 en knipoog terug naar de klant voor mij.