woensdag 15 februari 2017

25

Elke ochtend, als ik de trap af kom, zie ik  haar zitten door het glas van de kamerdeur. Daar wacht ze op me. Reikhalzend kijkt ze naar me uit, zittend op haar wollige witten dekentje, dat dekentje dat ik speciaal voor haar kocht.
Ik open de kamerdeur en hopla,  daar is ze al, kopjes gevend tegen mijn voeten. Babbelend, miauwend, blij. Staartje 'up'. Alvast trippelend richting etensbakjes. Maar ik wil eerst even lekker kroelen met die ouwe. Ik masseer haar stramme ruggengraat, wrijf door haar nog prachtige grijs gestreepte pelsje. Dat vindt ze zo fijn dat ze zich even af laat houden van haar exercitie richting etensbakjes.
Nog voordat ik zelf ga ontbijten, verzorg ik mijn ouwe dibbes. Een klein beetje zacht voer, een schoteltje melk. Niet teveel, ze mag niet dik worden. Tevreden spinnend werkt ze haar maaltje weg. Daarna wil ze altijd heel eventjes naar buiten, want er moet gepoept en geplast worden. Hup, de kou in. Snel staat ze echter alweer voor de schuifpui en kijkt me indringend aan: 'Miauw! Snel, naar binnen graag.'
Gehoorzaam sta ik op en laat haar er weer in. Ik drink nog even 'n kop thee en daarna gaan we samen naar boven. Zij voor me uit, ze weet al precies wat er gaat gebeuren. Terwijl ik mijn badjas aan het haakje hang en m'n sloffen uitschop,  inspecteert zij de badkamervloer. Plasjes water van vorige badderbeurtjes lebbert ze gretig op. Ouwe poezenbeestjes hebben vaak dorst, namelijk. Ik draai de douche alvast aan en ze schiet de cabine in. Ze geniet eventjes van de vochtige warmte, maar als ik binnen stap, trippelt ze snel weer naar buiten en wacht voor de glazen deur tot ik klaar ben. Volgens mij geniet ze elke ochtend weer van de liedjes die ik sta te schallen. Ze blijft in elk geval braaf zitten luisteren.
Na het baddergebeuren kuiert ze met me mee, van kamer naar kamer. Ze kijkt toe hoe ik me aankleed, het bed opmaak, kleding opruim. Ik onderwijl houd hele verhalen tegen haar. Als al deze ritueeltjes achter de rug zijn, lopen we samen naar beneden. Ik ga koffie zetten. Snorro gaat alvast op haar dekentje liggen. Muziekje aan, kachel ietsje hoger, sfeertje bouwen. Dan slaapt ze zo'n beetje de hele dag, in de warme, zonnige huiskamer.
Dit jaar wordt ze 25, mensen, maar ze geniet nog zo van haar leventje, ik denk dat ze er nog wel een jaartje of wat aan vast plakt.

donderdag 9 februari 2017

ZEGELTJES

Ik heb reuze zin in weer een opdracht, ook voor het sociale aspect, zeg maar. Lekker weer onder de mensen, werken kan heel gezellig zijn. Maar het lukt nog niet zo. Na een paar vruchteloze pogingen raak ik helemaal een beetje down. Sipjes sjokte ik zojuist dan ook weer eens over de stoep richting het winkelcentrum, piekerend en wel. Mijn postzak-boodschappen-karretje rammelend achter me aan. 'Dit gaat 'm niet meer worden met deze oude dame. Niemand wil mij meer hebben. Ben tenslotte al vijf-en-vijftig, reuze-oud. Snap 't wel, wie wil er nu zo'n oude taart etc. etc. Dan maar bezuinigen...'
De Appie wordt vandaag dus niet rijk van me, ik zet alvast maar de tering naar de nering en doe uiterst sobere boodschapjes. Edoch, mijn gratis zegeltje neem ik vandaag weer glimlachend in ontvangst, want in zegeltjes sparen ben ik inmiddels een ster geworden, niet alleen bij de Appie, ook bij de andere supermarkten in het dorp spaar ik driftig mee.
'Nog drie', zeg ik tegen het meisje achter de kassa, 'dan is m'n boekje vol en kan  ik weer zo'n mooie VBK-pan kopen. Voor 'n prikkie'. In de hoop dat ze haar hand over haar hart haalt, net als de kassajuffrouw gisteren. Die stak mij wel vier extra zegeltjes toe. En tracteerde me op 'n vette knipoog. Forget it, geen succes vandaag. Deemoedig gooi ik de boerenkool en gehaktballen in m'n karretje en sjok weer huiswaarts.
Dan, als ik bijna thuis bent tringelt mijn phone in mijn jaszak. Aha, het bedrijf waar ik gisteren op gesprek ging. Was een erg leuk gesprek maar ja.... oud... 55... ze zullen wel niet... Tot mijn stomme verbazing blijkt het tegendeel. Ze willen me hebben!  Yes! Ze willen graag met mij verder. Nog wel een rondje 'praten met de bazen' begin volgende week,  maar dat blijkt een formaliteit. Whoot! Mijn hart maakt tien sprongetjes!  Enthousiast parkeer ik mijn karretje in de gang en app de man. 'Gedaan met de rust, vanaf volgende week weer aan de bak.'  Het zegelboekje leg ik op tafel. Okay, nog een paar dagen de tijd, ik mag wel opschieten anders zijn straks de pannetjes nog op!

vrijdag 3 februari 2017

ULLEVELLETJE

'Wat zit daar nu voor mijn rechterooghoek? Aan de binnenkant, naast mijn neus. Een vleeskleurig vlekje?' Met mijn vingers vergroot ik het beeld op het schermpje van mijn phone. En nog meer tot ik bijna alleen mijn oog en het vlekje in beeld heb. 'OMG! Dit is niet waaaaaaar! Dat is helemaal geen vlekje, dat is... dat is... dat is een overhangend ooglid!!'
Verstomd staar ik naar het beeld,  gedachten razen door mijn hoofd. Dan laat ik de phone voor wat het is en ren naar boven. Naar de badkamer. Daar houd ik mijn hoofd tot vlak voor de spiegel en draai en draai. Licht voluit. Fel wit-geel schijnsel nu op mijn hoofd, ik draai naar links, kantel, draai heel langzaam mijn hoofd naar rechts. Kantel terug. 'Nee, zo zie ik helemaal niks. Geen overhangend ullevelletje te zien.' Een test! Ogen even helemaal opengesperd en daarna met kracht dicht knijpen. En weer open en... oh la laaaa. Tja. Ja, beide oogleden reageren wat traag met liften. Als luxaflexgordijntjes die heel langzaam opgetrokken worden.
'Het is begonnen, Venus. Het. Is. Be-gonnen. Je oogleden gaan hangen. Vind je het gek. Familiekwaaltje tenslotte.'
Beneden gekomen zet ik een flinke bak troost en klik de PC aan. Even googlen dan maar op: ooglid, hangend, correctieve ingreep, kosten.