donderdag 31 december 2015

KUT-CD

'Heeft u geen andere muziek, een andere CD of zoiets', vraagt mijn man.
We logeren hier nu drie dagen in dit Spaanse hotel en al die tijd horen we de hele dag door dezelfde muziek. Zodra we de eetzaal naderen, schallen de klanken van de wereldberoemde Amerikaanse zangeres ons al tegemoet. We worden er echt radeloos van, dat gekweel, gekwinkeleer, die nep soul-fulle uithalen. Van die hyperblanke zangeres die zich muzikaal laat ondersteunen door geweldige gospelzangers. Muzikale kanjers die haar slechts als backing-vocals mogen dienen. Op deze Kerst-CD althans. Die CD die ze echt elke dag aan een stuk door lijken te draaien. Waar we al drie dagen vol ongeloof naar luisteren, onderwijl sissend: 'Weer die kut-CD??!!'
Mijn man vindt het genoeg nu en loopt na het ontbijt straight ahead door naar de receptioniste. 'Is dit echt de enige CD die jullie nu in huis hebben?'  'Nee hoor, we hebben er nog eentje. Van dezelfde zangeres met een Italiaanse operazanger. Duetten.'
'Zucht.'

donderdag 24 december 2015

VOORBEREIDING

Het vuur laaide weer flink op in onze huurauto, een Opel Corsa dit keer. Net als altijd ging het bijna goed. Bijna, maar net niet helemaal. Vermoeidheid door slaaptekort, het reizen per trein, drie uur vliegen en het rijden in een onwennige huurauto breekt ons toch weer op. Stress! Gekift! En altijd gaat het over hetzelfde! We vinden ons hotel niet in een grote stad. En rijden steeds woester rondjes en rondjes en rondjes, wetende dat we er vlakbij zijn. De TomTom helpt ons niet. Juist niet. Want waarom verdomme kent hij Calle  Mondago in Sevilla niet maar wel in Mexico, BraziliĆ« en op Tenerife?! Nou!?
'Verdomme man! Dat had je thuis uit moeten zoeken. Ik ben er helemaal klaar mee! Stop! Zet die auto maar even hier neer! Ja, mag niet, weet ik. Maar hoe moet het anders! Ik Ga Wel Lopen!!' 'Okay. Ik Ook!' We knallen de autodeuren dicht en gaan elk ons weegs. Ik links af, de man rechtsaf, met onze Smartphones in de hand. 'Venus! Kom! Ik heb de route naar het hotel gevonden op Google Maps!!' 'Okay.' Ik voeg me en innerlijk na-grommend lopen we van calle naar calle, het pijltje op de iPhone volgend. En zowaar: daar is het hotel!
Na het inchecken keren we met gezwinde spoed terug naar onze auto, die moet nu toch maar even snel legaal geparkeerd worden. Hij staat in Calle la Luz. We zijn er en..... oh nee! De Auto Is Verdwenen!! 'Conjo!! Een lege plek! Gosh! Ook dat nog! Weggesleept! Of... gejat?!'
We spurten door naar het nabijgelegen politiebureau, vertellen in ons beste Spaans wat er is gebeurd. De agent belt en belt en gelukkig, onze auto blijkt inderdaad weggesleept. Staat op een depot ergens buiten de stad. We schudden hem de hand, wensen hem een Feliz Navidad, stappen in de taxi en scheuren naar het depot, deponeren een flink bedrag bij een onaangedane senor achter kogelvrij glas en vinden onze Corsa op het stoffige, met onkruid overwoekerde terrein. Mijn gele plastic tasje met dwarsliggers en tijdschriften ligt gelukkig nog op de achterbank!
En ja, terwijl we terug tuffen langs de Guadelaquivire, beloven we onszelf nu echt, echt beterschap. Volgende Keer Doen We Aan Een Goede Voorbereiding!

zaterdag 19 december 2015

DUIFJE

Alleen, helemaal alleen zit ze daar. Op die tak van de Japanse Kers. Die tak waar ze eergisteren nog samen met haar liefje op zat.
Ze scharrelt wat van links naar rechts en fladdert naar beneden, neemt plaats op de rand van de schutting en kijkt mijn tuin in. Zo zat ze daar al die jaren met haar liefje. Nu zit ze er alleen.
Mijn hart breekt als ik haar zo zie. Gisterochtend kwam er een einde aan hun samenzijn. Of misschien wel de nacht ervoor. Het fijne weet ik er niet van. Wel dat er gisterochtend honderden fijne veertjes in mijn voortuin lagen. En een half opgevreten vleugel. En nog iets dat deed denken aan een vleugel. Of... ik kon het niet goed zien. Was het een stukje romp? Terwijl ik de veertjes en de restanten in de kliko gooide, zag ik nog een lichaamsdeel liggen. Van hem. Van haar liefje. De andere vleugel. Ook die pakte ik voorzichtig op en gooide ik weg.
Ze fladdert nu naar de Berk in de tuin hiernaast. Onwennig neemt ze plaats, in die hoge boom waar ze voorheen nooit zat. Ik hoop dat ze snel een nieuw liefje vindt.

vrijdag 18 december 2015

RITUELE DANS

'Oei, de buurman! Laat 'm eerst maar voorbij gaan, even wachten nog en dan: de pas erin.'
Terwijl Lex voor mij uit kuiert, temporiseer ik mijn tred. Wat niet meevalt, want ik heb eigenlijk haast. Veel haast. Ik moet nog een treinkaartje kopen. Hij niet, weet ik, hij heeft een OV-jaarkaart. Want daar hebben we het een keer over gehad toen ik hem pardoes inhaalde en ik wel gedwongen was een praatje aan te knopen. Dan heb je het over zulke dingen.
In slakkengang loop ik achter hem aan naar het station. Op het perron verlies ik Lex uit het oog.
Dan, 's avond, wederom deze rituele dans. Voor mij uit kuiert Lex op zijn gemakje naar huis. Ik loop in aangepast tempo zo'n tien meter achter hem. Als ik ietsje voorbij de rotonde over moet steken, minder ik nog meer vaart. Er komen een paar auto's aan en je weet maar nooit of ze echt wel voor je willen stoppen. Vlak voordat ik oversteek kijk ik om me heen, ook naar achteren want daar vandaan kunnen fietsers aankomen. Zo'n tien meter achter mij ontwaar ik Carolien, mijn buurvrouw van vier huizen verderop. Ook op weg van het station naar huis. Als ze ziet dat ik haar zie, maakt ze een rare ingehouden slingerbeweging met haar lange lijf. Ze groet me niet. Kijkt zogenaamd naar iets in de verte.
Ik stap de weg op en zie vanuit mijn ooghoek dat zij als een tai chi beoefenaar over ingebeeld rijstpapier loopt. Heeeel voorzichtig en ingehouden, zodat zij voldoende afstand tot mij houdt.
Ik vervolg mijn weg. Ben bijna thuis nu, net als Lex. Net als Carolien.

vrijdag 11 december 2015

HORRORLIJN

'Ik wil eruit! Dit wil ik niet! Ik vind dit eng! Laat me eruit!!  Ik krijg een paniekaanval zo!'
Angstig kijk ik om me heen, voorzover dat gaat. Grote, warme lijven tegen me aangedrukt. Kan me amper nog bewegen. 'Kunnen we niet doorlopen naar het gangpad?!' 'Nee', wordt er om mij heen gemompeld. Een enkeling draait met zijn hoofd naar het overvolle gangpad om aan te duiden hoe het daar zit. De deur ernaar toe blijkt gebarricadeerd door de opeen gedrukte mensenmassa op het balkon. Geen mogelijkheid om die kant op te bewegen. Mijn angst neemt toe!
Een grote dikke man duwt zich nu naar binnen, terwijl dat niet meer mogelijk is. Ik word nog meer platgedrukt. 'Laat me eruit! Ik wil dit niet!  Ik vind dit doodeng!!' 'Laat die mevrouw eruit, ze krijgt een paniekaanval',  roept iemand. Om mij heen draaien mijn medereizigers hun hoofd weg. Geen zin in mijn angstige geroep. Veel te blij dat ze na drie kwartier wachten en drie niet verschenen Sprinters, eindelijk in kunnen stappen.
Angst geeft me de kracht om me door de opeen gedrukte mensenmassa naar de deuropening te persen. Met een grote sprong beland ik op het perron. Net op tijd! De deuren sluiten achter mij. Als ik om kijk,  zie ik mensen tegen de raampjes gedrukt staan in de wegrijdende Sprinter.
Ik heb aan den lijve mogen ervaren waarom men dit (Uitgeest - Amsterdam) tegenwoordig de Horror-lijn noemt.