woensdag 25 januari 2017

DWERGJE

Hoe het voelt om klein te zijn? Ik bedoel, zo klein als ik, 1.67 m. Smurfientje tussen al die mensen van zo'n twee meter zoveel? Nou, zo voelt dat:
'Oh ja, nog even een pak kokosmelk. Eens kijken, waar stond dat ook alweer.... oh ja, hier.' Mijn blik gaat langs alle planken omhoog, hoger, hoogst. 'Ai, de kokosmelk staat achter op de bovenste plank en daar kan ik niet bij. Wat nu? Komaan, ik probeer het gewoon maar even.'  Als een ballerina balanceer ik op een been, mijn rechterbeen. De linker schalks gebogen met bungelende voet. Zo houd ik mezelf in evenwicht, wiebelig, dat wel want onderwijl grabbel ik tevergeefs naar de pakken kokosmelk helemaal achterop het schap. Zweet op mijn rug, een rooie kop. Trillend want verzuurd standbeen. 'Snotvergeme nogantoe!' Ik geef het op. Geen langbenig personeel in de buurt dat mij kan helpen. Op naar de man die wat verderop staat en die vind het niet zo nodig, die kokosmelk. 'Andere keer maar weer, he Venus. Er is ook nog amandelmelk in huis. Genoeg te drinken.' Deze kabouter voegt zich dan maar.
Thuisgekomen berg ik de boodschapjes netjes op. Niet te hoog natuurlijk, maar op die planken in de kast waar ik bij kan. Het wordt inmiddels gezellig schemerig. 'Tijd voor kaarsjes', denk ik. 'Lekker een kop thee, straks. Waar zijn de lucifers. Even zoeken.' En zoeken... en zoeken. Nergens te vinden. 'Man, waar liggen de lucifers?!' 'Ja, Lisa Kabouter, gewoon hier natuurlijk,' en hij pakt met het grootste gemak van de wereld het pakje lucifers van de rand van de afzuigkap. 'Die hoogte, man, alles wat daar staat, beste kerel, kan ik niet eens zien, laat staan dat ik weet wat er ligt. En dat ik erbij kan.' Een minachtend lachje valt mij ten deel.
Kaarsjes aan gestoken, thee opgedronken. Tijd om een lekker appeltaartje te bakken. Ik zoek in de pannenkast, want daar staat de springvorm altijd. Rommelderommel, pannen vallen er uit en zet ik er weer in. Die ... pannenkast ook. Anyway: geen springvorm te bekennen op het ronddraaiend plateau. 'Man, waar is de springvorm gebleven?' 'Tjeetje Venus, blijf je aan de gang?! Hier natuurlijk.' Met een elegant gebaar opent hij het kastdeurtje ver boven de ijskast, echt op twee meter hoogte en haalt daar de springvorm uit. 'Lieve schat! Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je dagelijkse spullen niet op die hoogte moet opruimen. Daar kan deze mini echt niet bij! Hoe had ik die springvorm ooit moeten vinden zonder jouw hulp?' 'En een dankjewel kan er weer eens niet van af, dwergje!' Mopperend ga ik verder met het voorbereiden voor de appeltaart. Eigenlijk verdient 'ie het niet, die lange!

dinsdag 17 januari 2017

OPLICHTEN

Kwart voor acht, de phone gaat. Huh, alweer? Een half uurtje eerder, kwart over zeven, belde de man vanuit een bus ergens in de polder: 'Tjezus, echt balen Venus, stroomstoring in de stad en omgeving, dus geen trein dus verder met de bus. En nu al een half uur in de file. Schiet geen reet op. Echt balen.' 'Oei, sneu. Keep me posted man, succes daar! Ik ga weer lekker verder knorren.'
Dit keer belt het Grote Zweedse Woonwarenhuis. De bezorger meldt met onvervalst Rotterdamse tongval dat hij 'eg ovegj ongeveej tien minuutjes is, mevgjouw.' 'Wat! Zo! Oei, ik lig nog in mijn bed, ik ga er maar snel uit!' Razendsnel schiet ik in mijn kloffie van de dag ervoor, washand over mijn slaperige hoofd. Ik trek een borstel door mijn kuif - no make up, geen tijd voor - en kijk aan, daar stopt de grote transportwagen met piepende remmen voor mijn deur.
Als een tornado wervel ik door mijn gang die snotvergeme helemaal vol ligt met volgepropte zakken voor de Kringloop. Ouwe kleren, schoenen, tassen. Oud strijkijzer er bovenop. Ik pleur alles snel onder de trap. Voordeur open, ijskoude Noord-Oosten wind waait naar binnen.
Daar komen de mannen aan gestampt met enorme pakken in het karton onder hun arm. Een paar zware rollen in het plastic. 'Alles mag in de huiskamer, heren. We tillen het vanavond zelf wel naar boven.' Na pak nummer 15 zijn ze klaar. Bezorger 1 maakt 'Even gebjuik van het toilet, mevgjouw.' Bezorger 2 zet onderwijl de hele Bibelebontse berg in mijn huiskamer op de foto. 'He, zet je al die pakken op de foto, waarom is dat?' 'Is bewijs, mevrouw. Er zijn namelijk mensen die beweren dat we niet alles afleverden en daarna eisen dat ze die spullen alsnog bezorgd krijgen. Laatst nog iemand met een ijskast. Maar die had ik gelukkig op de foto gezet, dus dat feest ging niet door.' Hoofdschuddend laat ik de mannen uit. Acht uur in de morgen en wat een input alweer in mijn slaperige hoofd: stroomstoring waardoor de hele stad en omstreken inclusief NS en GVB plat liggen, okay, da's erg maar dat er mensen zijn die dat leuke Grote Zweedse Woonwarenhuis zo onbeschaamd oplichten.... ' Ik ga maar snel een bakje koffie zetten.

woensdag 11 januari 2017

VERMENGING

De zoon gaat naar Portugal, vertelt hij onder het eten. Even naar een vriend, even naar de zon.
We eten alvast met zijn tweetjes, want vader de man is laat vandaag.
'Lissabon, mooie stad joh, ben er ooit heel eventjes geweest, was wel vaak in Porto. Veel moois te zien, in Portugal. En te horen! De Fado.' Omdat hij niet direct weet wat dat is laat ik het horen. We luisteren aandachtig naar een paar nummers. Wat Fado nu precies fado maakt, vraagt hij. Waarin verschilt het van de Flamenco bijvoorbeeld? We luisteren even naar Flamenco. Bespreken wat er zo kenmerkend aan deze muziek is, zo op gehoor. En relateren het aan de volksaard. De Portugezen zo anders van natuur dan de Spanjaarden. De duende! Saudade. De invloed van volkeren uit Afrika, de Moren en uit India, de zigeuners. Ik laat ook nog muziek van Cabo Verde horen, heerlijke muziek waar ik dol op ben. Die mooie taal, het Portugees van daar, die vermenging met het Afrikaanse, dat wiegend ritmische. Melancholisch en swingend tegelijk. 'En Cuba', vraagt de zoon. 'Wat vind je van die muziek?' 'Prachtig', roep ik enthousiast uit en zoek Cubaanse muziek op. We luisteren weer aandachtig naar het ritme. De percussie. De taal. Hebben het over de mix van volken en culturen in Latin America. The Caribbean. Daarna draai ik een paar nummers van de Bahama Soul Club, waarin heel veel verweven is. Afrikaans, Latin, Caribbean, Tango en Jazz vast nog veel meer. Weer luisteren. Ik wieg op mijn stoel.
Vertel over mijn muziekles die middag, gitaarles. Belangrijke reden om gitaarles te volgen was dat ik - jarenlang 'eendimensionaal' blazer - eindelijk eens zou leren over al die accoorden. Vertel dat het ging over accoorden die 'schreeuwen om een oplossing.'  Accoorden die elkaar nodig hebben. 'Je hoort het zo: er moet nog iets komen, een volgend accoord dat het wringend gevoel oplost.'  We peinzen over de wetmatigheden die er bestaan in de muziek. Harmonieleer. Dat het haast mathematisch is en ik denk aan de prachtige geometrische patronen die ontstaan als je muziek hard afspeelt onder een blad waarop zand ligt. Afwisselend vormen zich sterren, cirkels, achthoeken...
Maar muziek is ook 'oer'. Elk mens hoort en voelt wat klopt in de muziek, daar hoef je die kennis niet voor te hebben, stellen we. Dat hitmakers precies weten waarvoor elk mens gevoelig is. Ik laat het horen. 'Because I'm happy.' 'Iedereen voelt zich okay bij dit liedje. Er zit zoveel in aan wetmatigheden. Hier, een bridge. Even een wijziging in ritme.' 'Precies' lacht de zoon 'anders voel je ergernis omdat het te lang hetzelfde blijft. Dat moet doorbroken worden, maar dan wil je weer terug naar hoe het was.' 'Yes! En ze doen het precies op dat juiste moment, die bridge inzetten. En hoor je, wat ze ook doen is dat ze er 'iconische'  geluiden invoegen. Van die dingetjes die iedereen wel in zijn muzikaal geheugen heeft zitten. Die backingvocals! Iets uit de seventies. Memphis-sound! En die harmonieen in de achtergrondzang, precies goed en....'
We raken aan de praat over DJ's, hoe die het publiek opzwepen door de ritmische muziek te stapelen totdat iedereen gek wordt van de spanning en dan: hop, bridge en dan weer opbouwen, stapelen net zolang totdat iedereen voelt dat er weer een ontlading moet komen. Erotisch. We kijken naar Youtube filmpjes.  'Zijn DJ's manipulators?' Vast wel', vinden we. 'Maar heerlijk toch, je zo te laten manipuleren?'
De man komt binnen en schept zijn eten op. Ook hij raakt bevangen en in no time buigen we ons over de harmonieleer. Weer dat mathematische. 'Staat allemaal gewoon in Wikipedia vandaag de dag', roept hij enthousiast. De zoon gaat naar boven. Zijn koffer pakken.

zondag 8 januari 2017

BEHANDELING

Helemaal een beetje opgewonden betreed ik de zaak en meld me bij de verkoopster. 'Ik heb een afspraak om half tien met de schoonheidsspecialiste!' 'Even kijken of ze er al is. Candy! Je klant is er!' Nieuwsgierig draai ik me om en zie Candy opstaan bij het schap met  maandverbanden. Ze trekt haar schortjurk glad. Ik schat haar niet ouder dan 19, nee, nou, zeg 20.  In elk geval een stuk jonger dan de mollig-rijpe schoonheidsspecialiste die hier gewoonlijk werkt maar er nu klaarblijkelijk niet is. Vakantie? Griepje misschien?
Als Candy vlak bij me staat, zie ik dat ze haar gladde jonge huid bedekt heeft met een laagje foundation. Gezicht en hals zijn beduidend bruiner dan haar handen. Ze laat me plaatsnemen op de in hoogte verstelbare stoel. Als ik al lig vraag ik me af of het wel de bedoeling is dat ik mijn jasje aanhoud. 'Nee, beter dat u die uit doet, ik ga u zo masseren.' Mijn shirtje moet ook uit en mijn halsketting mag af. Daarna neem ik weer plaats op de onderwijl flink opgewarmde stoel.  Of ik weet wat me te wachten staat. Braaf benoem ik de hele riedel,  inclusief het epileren van de wenkbrauwen. Epileren heb ik apart bijgeboekt. Best prijzig allemaal, vond ik, maar ik kreeg 'm cadeau van mijn liefje, deze schoonheidsbehandeling. Toen ik mijn enveloppe opende aan de kerst-dis, steeg een gejuich op uit mijn mond. 'Yes. Blij mee! Thanks man.' Drie dikke kussen.
Gaandeweg de behandeling vertelt Candy me dat ze gewoonlijk verkoopster in de winkel is, nee niet fulltime want ze zit ook nog op school. Op het Regiocollege naar blijkt. Schoonheidspecialiste is ze nog niet echt, ze moet haar diploma nog halen. Later, als ze groot is, wil ze thuis een salonnetje beginnen. Dan gaat ze er ook bij kappen, want die opleiding volgt ze ook nog. 'Uhm... ' denk ik, 'is ze nog niet eens gediplomeerd? En dan toch het volle bedrag rekenen? Wat raar, maar goed, ik mag een gegeven paard natuurlijk niet in de bek kijken.'
Na het stomen begint het plukken. Ai. Ai. Ai... tranen biggelen over mijn wangen. Maar ja, wie mooi wil zijn moet pijn lijden, denk ik dan maar.
Daarna een maskertje en terwijl dat opdroogt knik ik bevestigend op Candy's vraag of ze me mag optutten zo meteen. Blij als een kind gaat ze de winkel in, make upjes halen.
Na een kleine vijf kwartier is ze wel klaar, maar om het anderhalf uur vol te maken draalt ze nog eventjes. Kletst wat en geeft me een glas water. Daarna mag ik in de spiegel kijken en... schrik me wild! Opgezwollen ogen! Mijn oogleden zijn met donkergrijze oogschaduw besmeerd waardoor ze nog dikker lijken. Heb ook enorme wallen onder mijn ogen, vermoedelijk door het stomen en epileren! Mijn gezicht en hals zijn beduidend bruiner dan mijn handen! En dan mijn haar! Anderhalf uur achtereen werd het bedwongen door een strakke haarband, daarna in een klap losgelaten et voila: ik kan zo bij de film. De lachfilm wel te verstaan. 'Hoe vindt u het?' 'Uhm, nou, lekker opgefrist wel', jok ik, want hoe moeilijk vind ik het weer eens om kritiek te leveren. Mijn zwakke punt. 'Uhm, heb je misschien een kammetje ofzo? Mijn haar... uhm...' en ik haal driftig mijn handen door mijn coupe chaos.  Nee, heeft ze niet. Betekent dat ik zo de deur uitmoet, met opgezette ogen, een bruin masker en met Laurel & Hardy haar.
Bij de kassa vraag ik Candy mijn stempelkaartje bij te werken. Ik had nog een betaalbewijsje voor de behandeling en die moet omgezet worden in stempeltjes. Vindt ze leuk, zie ik, stempelen. 'Bijna twee spaarkaarten vol, nou nou, daar ga ik volgende keer iets leuks voor kopen.' 'Wilt u het bonnetje weer terug?' Even, heel even overweeg ik het kassa-bonnetje terug te stoppen in mijn knip. Kan ik er volgende week weer twee kaarten mee laten bestempelen. 'Nee hoor, houd maar', zeg ik netjes en vlucht over straat richting auto. Op naar huis! Op naar de badkamer!

donderdag 5 januari 2017

GENE

Kordaat en onzeker tegelijk loopt ze op me af. Jazeker, dat kan, kordaat en onzeker tegelijk. Ze is een kordate vrouw, dat zie ik meteen, maar ze loopt onzeker. Haar stappen gaan zowel richting mij als richting het trappetje naar de parkeerplaats.  Een beetje zigzaggend.
Ze steekt haar hand op en roept me. 'Mevrouw'. Ik loop naar haar toe. Naar de bejaarde vrouw met het grijsblonde haar dat ze mooi heeft opgestoken. Met haar keurige regenjas. Haar voeten gestoken in makkelijke stappers. Wel mooie makkelijke stappers, Ecco's schat ik in, in een hippe kleur. Aquamarijn. Als ik vlak voor haar sta, zie ik vertwijfeling in haar ogen. Of gene. Of allebei. Ze vindt het duidelijk vervelend dat ze niet goed weet wat te doen, hier, op het perron van het station.
'Hoe kom ik nou in het dorp? Moet ik er hier af of daar?' En ze wijst eerst naar de parkeerplaats en daarna naar de trap richting troittoir en fietspad. Ik vraag waar ze precies naar toe moet. Naar het verzorgingshuis, blijkt. Ik ben op mijn hoede. Misschien is ze wel vergeetachtig en verdwaald...
'Ik loop wel een stukje met u mee, mevrouw. U moet eerst de trap af en dan rechtsaf, daarna is het simpel: steeds rechtdoor.' Temporiserend aan haar langzame tred daal ik de trap af. Beneden wacht ik haar op, ze moet nog drie treden. 'Ik ben niet meer zo snel hoor.'
We lopen samen een stukje op. Of ze op visite gaat. 'Nee, ik woon in het verzorgingshuis. 'Oeps', denk ik wederom gealarmeerd, 'dan kan ik beter het hele eind meelopen.' Ze voegt er echter snel aan toe dat ze in een aanleunwoning woont en vervolgt: 'Zeg mevrouw, ik weet nu wel hoe het verder moet, hoor. Ik zie waar ik nu naar toe moet. Gaat u maar, u loopt zo'n stuk sneller dan ik.' 'Echt waar?' 'Ja hoor, gaat u maar.' Weer die gene in haar ogen. 'Okay, fijne dag mevrouw.' Ze groet terug en ik versnel mijn pas. Op naar huis. Als ik een paar honderd meter verder oversteek, zie ik haar lopen. Best nog wel kwiek voor een oude dame.