Weet je wat me zo moeilijk lijkt aan dood gaan?
Nou?
Afscheid nemen.
Je bedoelt, van al die mensen waar je zo van houdt?
Ja, dat en...
En van alle mooie dingen om je heen?
Ja, ook...
Zoals de aarde, de zon, de maan, het prachtige licht, de wolken, de wind, de zee, kabbelend water, stilte en geluid, muziek ...
Inderdaad, dat maar ook...
Lieve kindertjes die spelen en lachen, oude lieve wijze mensen, schatten van honden, eigenwijze stoute katjes ...
Oh ja, dat zeker, ja...
Sterren, vallende sterren en... een vogeltje dat zingt.... oh ja, eten, lekker eten, vers fruit, een visje, warm brood, een taartje maar ook drinken, Chinese thee, pittige koffie of een glas rode wijn... kaasje erbij...
Ja, dat lijkt me ook moeilijk om te missen ja, maar weet je wat of nee, wie ik het meest zou missen?
Mij?
Ja, jou, van jou zou ik vol aandacht afscheid nemen, wat zal me dat verdrietig maken, dat jij alleen verder leeft, dat ik niet meer zie hoe het met je gaat. Dat ik er niet meer voor je ben.
Wat lief, dankjewel.
Maar wat me zo ontzettend moeilijk lijkt is afscheid van mezelf nemen.
Tja...
Dat je zegt, zo, Venus, dat was het dan. Ik heb het leuk met mezelf gehad, ik was een leuk, lief mens en ik heb plezier gehad, genoten en ik was er voor mijn familie, voor mijn kinderen en vrienden en vriendinnen.
Ach...
Dat het over is met mezelf, dat lijkt me zo moeilijk. Want je bent toch helemaal alleen met jezelf als je gaat. Je moet jezelf losmaken. Van jezelf. Poef, dag geest, dag spirit. Het was mooi met mezelf. En dan gaat het licht uit. Dat lijkt me zo raar. Dat dat moment komt, dat je afscheid van jezelf neemt.
Gelukkig duurt dat nog wel even, Venus, toch?
Ja, dat klopt, maar toch...
vrijdag 28 september 2018
woensdag 5 september 2018
X1
Als Alice in Wonderland betreed ik X1, een helverlichte ruimte vol apparaten. Kijk verwonderd om me heen. Vier witte jassen zijn druk doende met knopjes, draadjes, een scherm, waterpompjes en de stoel.
De Stoel. Hoog torent hij boven alles uit. Boven op een soort van toneelvloertje staat hij daar op mij te wachten. 'Moet ik hierop?' 'Ja, daar mag u gaan liggen.' In mijn blote kont, slechts gekleed in een verwassen hemdje met daarboven dat keurige rode jasje, beklim ik het trapje. Twee treden, draaien, zitten, liggen. Zo.
De witte jas gaat tussen mijn benen zitten en vraagt me naar beneden te schuiven. En nog een beetje. Gaat weer weg en overlegt over een waterpompje. De andere witte jas staat zo'n beetje een halve meter van mijn ontblote onderlichaam - right in front of my ass - een telefoon-gesprekje te voeren met een collega. 'Bel me om vier uur maar terug, lukt dat? Okay, tot ziens. ' De witte jas rechts van mij, de leerlinge, reageert niet als ik naar haar glimlach. Ze kijkt naar iets in de ruimte en slaat daarna haar ogen neer.
Dan ineens is alles gereed en begint het onderzoek. Gefascineerd kijk ik mee op het scherm en denk aan kabouter Prikkeprak. Johooo, johooo! 'Even wat weg knippen hoor, hier zit iets. 'Knip.' Het geluid van een nagelknippertje. Verwarrend, ik zie het op het scherm maar vergeet helemaal dat het in mij gebeurt, dit geknip. Ik wrijf over mijn arme buikje.
Als ik weer op het scherm kijk, zie ik witte waterplantjes heen en weer wuiven op de waterstroom. Een soort roze aquarium. Blub blub, en daar gaat kabouter Prikkeprak weer verder op onderzoek uit. 'Oei, kijk eens aan, hier weer eentje! Het zijn er twee. En.... Knip! He, mis.' Twee witte jassen nu tussen mijn benen. Onderling beraad. ' Ietsje meer naar rechts. Oooh ja, bij de ingang naar de eileider, kijk, zie je. Ja! Knip! Zo!' Ik zucht en draai met mijn hoofd.
'Zoooo, gaat het allemaal nog een beetje met u mevrouw.' 'Ja', zeg ik en probeer mijn benen te ontspannen. 'In principe zou u ze haast moeten kunnen laten hangen in de beugels, mevrouw. Ze zijn vastgesnoerd.' 'Ja', zeg ik maar weer en wrijf over mijn bovenbenen. Ben er inmiddels wel een beetje klaar mee. Is het kwartier al om? In de brochure stond dat het ongeveer vijftien minuten zou duren. Ik vind het mooi geweest zo. Stel me voor hoe het zou zijn om nu op te staan en zo weg te lopen, met die kniptang aan een slang in mijn binnenste. Ik zucht maar weer even.
'Zoooo, nou, er zaten er drie en die hebben we allemaal weggeknipt. Die gaan voor onderzoek naar de patholoog.' 'Okay, mag ik er nu af.' 'Ja hoor, en kijkt u eens wat we voor u hebben.' Lachend overhandigt de witte jas mij een luiertje. En een gazen broekje. Die trek ik meteen maar aan. Daarna ga ik naar de kleedkamer. Rokje weer aan, schoentjes aan. Nog even babbelen, handje schudden en klaar. Opgelucht verlaat ik kamer X1.
De Stoel. Hoog torent hij boven alles uit. Boven op een soort van toneelvloertje staat hij daar op mij te wachten. 'Moet ik hierop?' 'Ja, daar mag u gaan liggen.' In mijn blote kont, slechts gekleed in een verwassen hemdje met daarboven dat keurige rode jasje, beklim ik het trapje. Twee treden, draaien, zitten, liggen. Zo.
De witte jas gaat tussen mijn benen zitten en vraagt me naar beneden te schuiven. En nog een beetje. Gaat weer weg en overlegt over een waterpompje. De andere witte jas staat zo'n beetje een halve meter van mijn ontblote onderlichaam - right in front of my ass - een telefoon-gesprekje te voeren met een collega. 'Bel me om vier uur maar terug, lukt dat? Okay, tot ziens. ' De witte jas rechts van mij, de leerlinge, reageert niet als ik naar haar glimlach. Ze kijkt naar iets in de ruimte en slaat daarna haar ogen neer.
Dan ineens is alles gereed en begint het onderzoek. Gefascineerd kijk ik mee op het scherm en denk aan kabouter Prikkeprak. Johooo, johooo! 'Even wat weg knippen hoor, hier zit iets. 'Knip.' Het geluid van een nagelknippertje. Verwarrend, ik zie het op het scherm maar vergeet helemaal dat het in mij gebeurt, dit geknip. Ik wrijf over mijn arme buikje.
Als ik weer op het scherm kijk, zie ik witte waterplantjes heen en weer wuiven op de waterstroom. Een soort roze aquarium. Blub blub, en daar gaat kabouter Prikkeprak weer verder op onderzoek uit. 'Oei, kijk eens aan, hier weer eentje! Het zijn er twee. En.... Knip! He, mis.' Twee witte jassen nu tussen mijn benen. Onderling beraad. ' Ietsje meer naar rechts. Oooh ja, bij de ingang naar de eileider, kijk, zie je. Ja! Knip! Zo!' Ik zucht en draai met mijn hoofd.
'Zoooo, gaat het allemaal nog een beetje met u mevrouw.' 'Ja', zeg ik en probeer mijn benen te ontspannen. 'In principe zou u ze haast moeten kunnen laten hangen in de beugels, mevrouw. Ze zijn vastgesnoerd.' 'Ja', zeg ik maar weer en wrijf over mijn bovenbenen. Ben er inmiddels wel een beetje klaar mee. Is het kwartier al om? In de brochure stond dat het ongeveer vijftien minuten zou duren. Ik vind het mooi geweest zo. Stel me voor hoe het zou zijn om nu op te staan en zo weg te lopen, met die kniptang aan een slang in mijn binnenste. Ik zucht maar weer even.
'Zoooo, nou, er zaten er drie en die hebben we allemaal weggeknipt. Die gaan voor onderzoek naar de patholoog.' 'Okay, mag ik er nu af.' 'Ja hoor, en kijkt u eens wat we voor u hebben.' Lachend overhandigt de witte jas mij een luiertje. En een gazen broekje. Die trek ik meteen maar aan. Daarna ga ik naar de kleedkamer. Rokje weer aan, schoentjes aan. Nog even babbelen, handje schudden en klaar. Opgelucht verlaat ik kamer X1.
Abonneren op:
Posts (Atom)