donderdag 23 juni 2016

TROMMELCLUB

Ik had het al gedacht maar het bewijs was er nu echt. Zichtbaar! Trommelen, Afrikaans trommelen is de nieuwe hobby voor vrouwen van 50+.
Terwijl ik terug reed van mijn zangles, 's avonds, iets na tien uur, passeerde ik de voormalige MAVO bij mij in de buurt. Het gebouw is tegenwoordig in gebruik als oefenruimte voor bandjes en... de trommelclub. Nee, niet die trommelclub, maar de Afrikaanse Trommelclub. Een paar keer week hoor ik ze op hun Djembe's tekeer gaan. Klinkt goed, vind ik altijd. Opzwepend. Ik hoor op afstand hoe het zweet ervan af spat, gewoon. Naarmate het eind van de les nadert, wordt het ritmische gebonk harder en harder.
Ik kon het nooit geloven als mensen zeiden dat er alleen maar oude vrouwtjes op Afrikaans Trommelen zitten. Maar het is dus echt waar. Ik heb 't zelf gezien net.
Drie vrouwen van naar schatting eind 50, begin zestig, met keurige grijze permanentjes en bob-lijn-coupes, namen namelijk innig afscheid van hun trommeljuf, althans, zo schatte ik de boho-hippe vrouw van eind 50 in. Met haar lange paarse jurk en kralenketting. Zij moest wel de docente zijn.
Terwijl ze terugliep naar de entree van het gebouw, verliet er net weer een groepje grijze dames het pand. Hun trommels in geel-rood-groene hoezen gestoken, op de rug. En ook zij omhelsden hun docente. Veel geknuffel voor die deur. Eind van het seizoen natuurlijk. 'Tot na de zomer, tot in september', ik zag het ze zeggen. Precies wat ik zojuist ook tegen mijn zanglerares zei. Laatste zanglesje voor de zomerstop, had ik net. 'Doeg Jerney! Tot in september!'
Zou zingen ook echt iets voor 50 plus ladies zijn? Geen idee, eigenlijk.

donderdag 16 juni 2016

DONDERDAG

Ze heeft de stoeltjes keurig naast elkaar gezet. Prachtig staat het! Wat heerlijk thuiskomen zo! Alles zo lekker opgeruimd en een vloer die me tegemoet glimt. Ik snuif en ruik schoonmaakmiddel. Verrukkelijk! Het ruikt weer fris en rein.
Ook de keuken glanst, het aanrecht is helemaal schoon en opgeruimd. De WC oogt super-clean, het ruikt er lekker naar WC-Eend. De traptreden zijn stofvrij en geboend! En boven is ook alles strak gepoetst. De badkamer spiegelt me tegemoet! Alle vloeren in huis zijn schoon, glanzend schoon, ook op zolder.
Zuchtend van genot trippel ik door mijn huis. Elke week op donderdag herhaalt zich dit ritueel. Ik verheug me er al bij voorbaat op, op de thuiskomst. Trek ik rond vijf uur mijn jas aan om kantoor te verlaten, dan denk ik: 'Ooooh jaaaah, lekker, donderdag, de schoonmaakster is geweest!'
Wie had dat ooit gedacht, dat ik zo'n luxe beestje zou worden wiens huis wordt gekuist door iemand anders. In mijn jongere jaren was ik daar altijd fel op tegen, vond ik iets voor uhm... VVD-ers. Rechtse snobs. Uitbuiters. Vroeger.
En dan nu: wat is het heerlijk, als je zoals ik, fulltime werkt en je huis zo lekker schoongemaakt en opgeruimd wordt. Door een ander. Elke week weer. Zodat ik in het weekend gewoon leuke dingen kan doen in plaats van poetsen en boenen? Wat ik toch al nooit deed, maar daarover 'n andere keer maar weer.

donderdag 9 juni 2016

ROOD

Hooooo. Stoppen! Ik minder vaart. Stop. Sta stil voor rood. Even wachten, nu. Als vanzelf richt ik mijn blik op mijn achteruitkijkspiegel.
Twee personen achter mij in een grijze Peugeot. Een man en een vrouw. De man achter het stuur, de vrouw op de passagariersstoel. Hij friemelt met zijn handen, wrijft ze daarna lichtjes over het stuur, van onder naar beneden en zegt iets. Tegen haar. Kijkt haar niet aan. Ze humt, althans, daar ga ik vanuit want ik zie haar hoofd heel licht knikken. Hij slaat zijn ogen neer en zwijgt.  Geen succes, zegt zijn gezicht. Zij draait haar hoofd van hem weg. Kijkt naar buiten. Met zo'n diva-blik. Zonnebril ietsje van haar neusje afzakkend. Haar wijsvinger van haar linkerrand streelt de poot van haar bril.  Van voor naar achter. Ze wekt de indruk dat ze naar contact buiten de auto verlangt. Haar houding is flirtend. De man onderwijl kijkt naar beneden, sip. Zijn handen onderaan het stuur, nu. Losjes. Vlak voordat hij weer iets tegen haar zegt, draait hij heel snel, een honderdste seconde zijn ogen naar rechts en kijkt uit het raam van de deur aan de bestuurderskant. Alsof hij intrinsiek een aanloopje neemt. Hij waagt weer een kansje tot contact met de vrouw. Zegt iets met een lach. Nu reageert ze energiek. Ze draait haar hoofd ietsje naar de man, schuift haar zonnebril hoger op haar neus en praat terug. Lacht. De man kijkt opgelucht en praat door. Contact. Dan zwijgt hij weer en lijkt opnieuw naar woorden te zoeken, kijkt naar beneden alsof hij ze onder het dashboard zoekt, die woorden. Haar blik dwaalt af naar buiten.
Groen. Rijden. Ik geef gas en schakel van zijn 1 naar zijn 2. Als ik naar zijn 3 schakel kijk ik nog even achter me. Hun knipperlicht geeft aan dat zij naar links moeten. Ze slaan af. Ik rijd nog een stukje rechtdoor. Moet dan weer stoppen. Volgend rood licht.

dinsdag 7 juni 2016

THE BLUES

Elke ochtend weer klinkt de wekker en overvalt me dat gevoel. Mijn hart doet pijn. Dat is wat ik voel als ik dat deuntje hoor. Die zangerige zachte pianoklanken.
Ik weet precies hoe het komt. Want nadat ik thuis kwam 's nachts en je verdwenen bleek, klonken die zelfde klanken. 's Ochtends, om zeven uur. Half acht misschien.
Ondanks dat ik niet had kunnen slapen,  liet ik me door die klanken vertellen dat het goed was de dag te beginnen. Die dag die deed of alles gewoon was. En ik die deed of alles gewoon was.
Daarna sliep ik weer, de nacht erna bedoel ik. En de nachten daarna ook.
Vanochtend klonk hij weer, de wekker en ik dacht: 'Zo gaat het nu al een paar jaar, elke ochtend weer. Hoe lang houd ik dit nog vol?' En even, heel even waren daar tranen. Tranen die ik weg poetste met mijn vingers.
Ik stond toch maar weer op en in de badkamer lachte ik toch maar weer naar mezelf in de spiegel. En vlak voordat die lach begon zag ik weer heel even, een halve seconde misschien, hoe het werkelijk, diep van binnen, met me gesteld is.
En net als elke ochtend troost het warme water me. Spoelt de weemoed weg en neemt mijn stem het over. Vandaag zing ik the blues, morgen zing ik the blues, gisteren zong ik the blues.......
'Without a word of warning, blues walked in this morning, and circled round my lonely room.... '