MANNENTAAL

Als mensen in de bubbel zitten, denken ze dat niemand ze hoort praten. Maar het tegendeel is waar. Doordat ze tegen het lawaai van de bubbels in praten, zetten ze zonder erg hun volumeknop voluit. Je kunt ze  daardoor twintig meter verderop nog woord voor woord volgen.
Ook deze twee sauna-bezoekers denken dat ze onhoorbaar zijn. De jongen, slank, strak, gespierd, met een sikje en heel kort geschoren haar, praat tegen een meisje. Zijn meisje, denk ik. Ze is voluptueus, heeft lang donker haar en rozerode wangen. Ze zitten samen te bubbelen en hebben het over wenkbrauwen.
'Tegenwoordig zijn heel dikke, grote, brede wenkbrauwen in. Iedereen neemt grote, donkere wenkbrauwen.' 'Dat vind ik lelijk', zegt de jongen. 'Heel lelijk. Bij een vrouw moeten wenkbrauwen niet dik en breed zijn.' 'Ja', zegt het meisje, 'het is zelfs zo dat schoonheidsspecialistes er haren tussen plakken in plaats van haren weg te halen. Als het maar dik wordt, die wenkbrauwen.' Dat vind ik echt niet mooi', zegt de jongen. 'Bij vrouwen moet het zo zijn,' en hij tekent met zijn handen twee denkbeeldige wenkbrauwen boven zijn eigen ogen. Ik zie precies wat hij bedoelt. Keurige, geëpileerde wenkbrauwen.  'Ik wil dat het bij vrouwen zo is'. Ik verbaas me over zijn mannelijke en dominante manier van praten tegen het meisje.  Over zijn mannentaal. Zij echter humt alleen maar en kijkt dromerig voor zich uit.  'Want 1: zulke wenkbrauwen staan verzorgd en 2: het staat netjes.'  Zelfvoldaan kijkt hij naar het meisje. 'Huhuh', zegt ze en haalt een natte lok lang bruin haar uit haar gezicht en duwt 'm achter haar oor.
Daarna doen ze er het zwijgen toe.

ZAANKANTERS

Ademloos keken we naar de film. Wat een beelden, wat een sfeer, wat een muziek, wat een spiritualiteit. Wat een prachtig tijdsbeeld ook. Heimwee naar de jaren zeventig kreeg ik. Wat waren wij mensen toen mooi! Wat waren we slank, hip, leuk gekleed en vrijgevochten! Mannen en vrouwen met afro-kapsels, zo cool! Nu zie je ze gelukkig weer vaker, die grote koppen wuivende krulletjes.
Het rommelige camera-werk - een lens die niet snel genoeg op scherp sprong als er werd gefocused -  maakte het alleen maar mooier. En dat de opnames even gestopt werden omdat iemand een glas water had omgestoten, waardoor de snoeren nat werden... fantastisch
Het gospelkoor, zittend, geleid door een gepassioneerde dirigent, zong met recht de sterren van de hemel. Twee vrouwelijke koorleden met stemmen zo helder als kerkklokken, deden af en toe backing-vocals en gaven Aretha's stem een hemelse touch mee.
De Stones en als ik me niet vergis David Crosby op de kerkbankjes. Aretha's vader, dominee, die prachtige woorden over zijn dochter sprak daar in de Baptistische Kerk.
Aretha zelf, zo geconcentreerd en nog zo jong.  Zweetdruppeltjes als pareltjes glinsterden op haar gezicht.
Mijn man moest soms huilen, zo geraakt was hij door de film. Ik  danste in gedachten uitgelaten mee. Echt opstaan en dansen had niet gekund; de bioscoopzaal was zo afgeladen vol, dat er extra stoelen bij gezet moesten worden.  Een uitzondering in dit filmhuis. Er zijn dagen dat je daar met zijn viertjes in een verder lege zaal zit. Hoe goed de films ook zijn, er komen altijd veel te weinig mensen. Wat iets zegt over de Zaankanters. Vind ik, hoor.
Na ruim anderhalf uur was de film over. Lichten aan, jassen weer dicht. Schuifelend achter elkaar aan naar buiten, de donkerte en de kou in. Buiten gekomen mengden we ons tussen andere vertrekkende bezoekers. We liepen langs een iets ouder stel, zestigers zo te zien. De vrouw had haar fiets al van het slot gehaald, de man was er nog mee bezig. Klik, daar schoot 'ie los. Met de fiets aan zijn hand liep hij naar zijn vrouw en sprak de legendarisch woorden:
'Tjezus, wat een zootje was het in die kerk. Wat een kolere-bende, man.  Maar de muziek was wel goed!' En ze fietsten weg richting de Oostzijde.
Ik gaf mijn man een hand. 'Hoorde je dat?' 'Ja Venus.  Zaankanters....

BINDWEEFSELVERKLONTERING

Ik zelf had er aanvankelijk niet eens zo'n erg in. Pas toen ik al ergens in de vijftig was, begreep ik dat al die klachten en pijntjes in de voorgaande 10 a 12 jaar overgangs- en slijtageklachten waren.

Ik had gewoon doorgeleefd en er onderwijl amper aandacht besteed en dat lichaam maar aftakelen en signalen geven.... ik deed er niks mee, totdat artsen het gewoon onomwonden zeiden. Zo van, ja, de overgang he... Ouderdom komt met gebreken... En het waren er ook eigenlijk best veel, die gebreken, lees maar. Lees en huiverrrrr: 

Stijve heupgewrichten na het sporten; 

Gewichtstoename terwijl ik steeds minder at; 

Verhoogde bloeddruk, een tia en periodes waarin ik bij vermoeidheid kortdurende geheugenproblemen (tga) had; 

Steeds meer grote dikke wrattige moedervlekken met zo'n dikke haar erin; 

Dikke haren op mijn kin, een snor en donshaartjes op mijn wangen; 

Hangerige oogleden;

Geler wordende tanden en andere gebitsproblemen zoals een stevige zenuwontsteking of afbrokkelende kiezen; 

Hartkloppingen en zweterigheid, slecht slapen; 

Regelmatig enorme rugpijn door verslapte spierbanden; 

Doorgezakte voeten, vreselijke voet- en kuitkrampen (vooral 's nachts) en op zijn tijd een akelig pijnlijke hielslag; 

Plasproblemen want nimmer aflatende urineweginfecties; 

Beursitis in mijn heup; beursitis in mijn schouder (oooh fuck, wat deed dat zeer); 

Bindweefsel-vorming rond mijn knie-schijf;

Opgezette enkels doordat ik vocht vasthoud bij warm weer; 

Grijzige vlekken zien(gelukkig niets ernstigs);

Knalharde teennagels en bonken eelt onder mijn voeten;

Daarnaast natuurlijk die steeds droger wordende huid, vlekken op mijn handen, verzakkende borsten en buikwand, bindweefselverklontering op mijn bovenbenen en een halslijn die steeds meer overeenkomsten begint te vertonen met die van een kalkoen. 

Dat ik nog leven wil! 

Jazeker, beste lezertjes, dat wil ik! En graag zelfs! Ergens wordt het leven alleen maar leuker namelijk, want: rustiger en vrediger. Tja, want dan maar niet sporten maar lekker chillen en een beetje wandelen en kuieren. Dan maar geen slank lijfje meer, maar een voluptueus lichaam, ook best sexy. En dan maar goed voor mijn tandjes en kiesjes zorgen, lekker werkje wel, dat flossen. Ook dat dagelijks haartjes verwijderen van wangen en kaaklijn is een fijn klusje. Evenals het dagelijks onderhoud en beheer van die steeds looiiger huid. Lekker smeeeeeren.

Ik leg gewoon een laag kussens op mijn matras als de beursitis weer opspeelt, dan is het net of ik campeer in een tent - een soort vakantiegevoel - en die krampen puf ik gewoon weg en daarna dommel ik weer in. Ach, vijf uurtjes slapen per nacht, er valt mee te leven. Af en toe slaap ik gewoon een uur of wat bij of doe ik een lekker tukje op de bank. 

En er is echt heeeeel mooie ondermode te koop voor 50 plus ladies met een maatje meer. Ook leuk hoor, die hippe Ecco-schoenen met een hakje, daar kun je best een paar uurtjes op lopen ondanks je doorgezakte voeten.  Een korte broek of minirokje draag ik al jaren niet meer, dus die verklontering op mijn benen ziet geen mens en anders maar wel. Wie kijkt er nog naar mij? Niemand meer, ja toch?!  

En ik meen het, dat is wel zo rustig hoor, dat er niemand meer kijkt. Als vrouw van bijna 60 heb je echt geen bekijks meer en dat past zo helemaal bij deze levensfase van het bijna oma zijn  en richting pensioen enzo.