woensdag 25 februari 2015

KEERZIJDE

Het is Krokusvakantie en dat betekent kinders in de trein. Kinders met vaders en moeders. Op weg naar  de grote stad waar ze leuke dingen gaan doen. Er worden veel gesprekjes gevoerd.
Achter mij steekt de vader met de lage stem weer van wal. 'Kijk', zegt hij, 'zoals je weet heeft alles een andere kant. Een keerzijde. Als er geen keerzijde is, klopt er iets niet. De slappe lach bestaat niet. Denk maar eens na. Je hebt de slappe lach en daar staat tegenover de stijve lach. Heb jij ooit wel eens van de stijve lach gehoord?' 'Nee. Maar pappa. Laatst in de klas hadden we de slappe lach en.... ' Door een voorbijrazende trein hoor ik niet wat ze verder zegt. Als de trein voorbij is, merk ik op dat pappa niet in is gegaan op het verhaal van zijn dochter. Hij heeft alweer een ander onderwerp gevonden. Over het aantal gezichtsspiertjes dat je aanspant als je sjagerijnig kijkt. Dat zijn er heel veel en je kunt maar beter zoals hij kijken, zegt hij. 'Altijd zo'n beetje hetzelfde. Dan krijg je nooit een oud vermoeid hanghoofd.' Het meisje humt. Daarna valt het stil achter mij.

maandag 23 februari 2015

LANGZAMER

'Ja', vertelt ze, 'op een gegeven moment komen mensen in een fase, dan denken ze: is dit alles wat er is? Ik moet nog een jaar of vijftien en ik heb nog andere kwaliteiten waar ik niks mee heb gedaan. Dan gaan ze kijken of daar nog ruimte voor is.' Herkennen wij, knikken we en ze vertelt verder. Dat ze als loopbaancoach vaak vijftigers begeleidde. En opeens bij zichzelf merkte dat ze ook die behoefte had. Om naast haar werk haar andere talent in te zetten. Weer knikken wij. 'Ja', vervolgt ze, 'je merkt toch: ik word een beetje ouder. De jonge mensen gaan zo snel en ze houden zich met dingen bezig, die herken je niet meer. En je merkt dat je toch een beetje langzamer gaat denken.' 'Oh....'  'Dat je toch merkt dat je er meer moeite mee krijgt.' 'Ja,ja....'
'Uhm', denk ik, 'en dan begin je een duur ingerichte koffietent als dit? Voor erbij? Een paar daagjes in de week? Dan moet je toch flink wat geld hebben...'
We drinken onze koffie, eten onze koek en verlaten het koffietentje.
'Zeg', vraag ik buiten, 'ben jij het daarmee eens? Dat je op onze leeftijd 'een beetje langzamer gaat denken'?' 'Beslist niet.' 'Precies, beslist niet.'

zondag 22 februari 2015

KLANTCONTACT

Net als zovelen van u zet ik af en toe wat spulletjes online te koop. Dat leert mij veel over klantcontact. Veel gaat goed. Soms gaat het wat minder. Een greep uit het mailverkeer:
Check even of de saxofoon in Germany is gemaakt. Staat er misschien een serienummer van 12 getalletjes aan de binnenkant van de kelk? Zoek even uit wat de nieuwwaarde is. Verkoop hem maar voor de helft van de prijs, snel graag want ik ga morgen naar Turkije en geef de sax cadeau aan mijn kinderen!
Die panelen zijn veel te duur, elders zijn ze veeeeeel goedkoper. In Thailand bijvoorbeeld. Bij Xenos!
U verkoopt het toch wel voor minder dan die prijs?! Nee, dat bedrag is de ondergrens, mevrouw. Daarboven bieden graag!
Ik woon erg ver weg, 30 km hiervandaan. Ik eis dat u de saxofoon naar mij opstuurt; schande dat u dat niet eventjes voor mij doet!
Het grootste leermoment was dat iemand mijn account hackte om namens 'mij' te handelen in mijn spullen. Daar stak ik natuurlijk direct een stokje voor, maar toch.
Leerzaam. Nietwaar?


zaterdag 21 februari 2015

WANHOOP

Al veertig dagen houd ik het bij op een App genaamd Fitplan. Alles wat ik tot mij neem voer ik in  behalve water en thee. Ik mag slechts 1200 calorieen per dag tot mij nemen. Als ik pittig sport of stevig wandel, voer ik dat ook in.  Fitplan verrekent de verbruikte calorietjes.
De weegschaal werd mijn vriend. Drie kilo raakte ik kwijt en daar was ik trots op. Maar het oude bakje was wel wat roestig en smoezelig geworden. Ik kocht een nieuwe.
Enthousiast stapte ik gisteren op dat mooie nieuwe glazen ding met hippe display. En toen.... Wanhopig greep ik naar mijn hoofd en ik slaakte een kreet van frustratie. Ik bleek aangekomen in plaats van afgevallen! Ik zat weer op mijn startgewicht van veertig dagen geleden!
Het heeft mij honderden calorieen aan denkkracht gekost om hier weer bovenop te komen, maar mijn besluit staat vast. Ik ga door!

donderdag 19 februari 2015

BEELDIG

Het staat haar beeldig. Beeldig, echt. Een beter woord om te beschrijven hoe de konijnenoortjes haar staan, is er niet.
Eerst dacht ik dat er een kind naast mij stond. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een meisje, dacht ik, met twee puntjes op haar hoofd. Maar toen ze een paar stappen naar voren deed om te kijken of de 53 er al aankwam, zag ik dat het een vrouw was. Een jonge vrouw, dat wel. Eind twintig, begin dertig. Maar toch: een vrouw. Met een mutsje met konijnenoortjes op haar hoofd. Parmantig wapperen ze in de wind, die oortjes.
Ze zegt iets in het Pools tegen een andere vrouw in een rode jas. Zo'n jas met een uitwaaierende klokrok en een strakke taille. Het konijnenvrouwtje draagt een beige jas. Een beetje een plompe jas, van materiaal dat eruit ziet als een korte vacht.
De 53 arriveert. Het konijnenmutsje en de rode jas stappen verderop in. Ik ga zitten en kijk uit het raampje naar hoogbouw en kantoorgebouwen. Dan gaan we ondergronds.

dinsdag 17 februari 2015

PERSSINAASAPPELEN

Ik sta al enige tijd in de rij bij kassa 3 en daar jongt het aardig aan. Dan verschijnt bij kassa 2 een frisse jonge meid. In AH-schort. Ze beent richting de ketting die de toegang tot kassa 2 blokkeert en haalt hem los. 'De eerstvolgende mag bij mij komen.' Dat ben ik dus, ik ben de eerstvolgende. Ik twijfel even. Twijfel iets te lang. Achter mij beweegt het reeds. Ik kijk om. Drie klanten achter mij staat een lange, oudere man, met in zijn hand een zak perssinaasappelen. Hij doet een paar passen schuin naar voren en loopt naar kassa 2. In zijn kielzog volgt nog een aantal klanten.
De kassa-juffrouw van kassa 2 zit er klaar voor. De oude man legt snel zijn netje sinaasappelen op de band en haalt zijn knip uit zijn kontzak.
Elegant leg ik mijn waren op de band van kassa 3 en knipoog terug naar de klant voor mij.