donderdag 30 juli 2015

H A L L O

Ingespannen tuurt hij op de display van het poortje. Houdt zijn GVB-kaart er nog eens voor. En nog eens. Ik hoor gebliep en gepiep maar de deurtjes blijven hermetisch gesloten. De jongeman in zijn afgezakte spijkerbroek, op zijn dure, nonchalant afgetrapte gympen in zijn te ruime en afhangende skaters-jack sist: 'Shhhhit.'
Een medewerker van het GVB kijkt gespannen naar de jongen en bast: 'H A L L O !!' De jongen keert zich net om, gooit zijn skateboard een stuk van zich af met de bedoeling er op te springen. Maar er gaat iets mis. Het skateboard valt ondersteboven, met de wieltjes in de lucht. Onderwijl springt de jongen hoog op, Hij wil op het skateboard landen en weg zoeven. Mislukte actie. Tijdens zijn sprong raakt hij uit balans en valt met zijn reet op de grond. Razendsnel staat hij op. Beschaamd. Pakt zijn skateboard,  stapt er op en stept zo snel mogelijk weg.
Ik houd mijn GVB-kaart voor de display en passeer zonder problemen. achter de poortjes staat nog zo'n GVB-er.  'H A L L O !!' roept ook hij tegen de rug van de weg skatende jongen.
'Stoere vertoning zeg', denk ik en loop van de trap af naar de metro.

zondag 26 juli 2015

JOKKEBROK

Als ze naast me gaat zitten, zie ik het meteen: die ken ik ergens van. Ze is vast iemand die in een winkel werkt; op zo'n manier ken ik haar. Ze begint een praatje met de oudere dame schuin tegenover ons, die even moet wachten op verdere behandeling.
De oudere dame vertelt, over haar familie en hoe het met haar schoondochter gaat. Want die kent de vrouw. Een heel verhaal met veel namen en verwikkelingen. Dan vraagt ze aan de vrouw of ze nog steeds bij de apotheek is blijven werken na de overname. 'Jazeker.' Of ze het nog steeds naar haar zin heeft. 'Ja, het is erg leuk.' De vrouw schuift helemaal naar achteren op de bank. Slaat haar armen over elkaar. 'Je werkt er al heel lang he?' 'Ja, ja, en het is erg leuk', zegt de vrouw terwijl ze driftig aan het puntje van haar neus krabt.
'Jokkebrok', denk ik. 'Je vindt er geen reet meer aan.' Als de oudere dame opgehaald is door de dokters-assistente, zit ik alleen met de vrouw. Samen op de steigerhouten bank.  In zichzelf gekeerd kijkt ze voor zich uit. Ik blader door een tijdschrift.

zondag 19 juli 2015

KNETTEREN

Al een paar keer heb ik er een gelaten, zonder dat er ook maar ene sterveling erg in had. Ze landden netjes in de zitting van de stoel met de fluwelig blauwe stof.
Maar nu gaat er iets mis. Mijn achterwerk zit te hoog waardoor de scheet als een trompetsolo de Eerste Klasse in knettert. Ik sla mijn hand voor mijn mond, kijk naar mijn man en samen barsten we in lachen uit.
' Amsterrrrdam - Sloterrrdijk', klinkt het ineens. Een overstap. We hebben nog steeds de slappe lach, als twee pubers. Ik moet heel nodig plassen en zoek, met mijn bovenbenen tegen elkaar geklemd,  mijn spullen bij elkaar. Als mijn man op staat, valt er een euro uit zijn jas. Gehaast bukt hij en kruipt op zijn knietjes rond.  'Ach joh, laat toch liggen. Leuk voor degene die 'm vindt. Kom, we gaan', jut ik hem op. Snel staat hij op en knalt met zijn kop tegen het tafeltje. Echt knetter knetter hard.
Net op tijd rollen we gierend van het lachen uit de trein. Als hij weg rijdt, laat ik er lekker nog eentje knetteren. Niemand die het hoort.

zondag 12 juli 2015

VOORVOELD

Hardop lachend lees ik mijn blog China Dali (2010). Over de bijzonder pijnlijke massage in de kapsalon. Ik kruip erin, zit helemaal in het verhaal en voel weer die sterke kleine vingers van de masseuse. De gloeiende pijn.
Ik blader door het blog, herlees alle logjes dwars door elkaar. Over de ontmoeting met mijn oudste zoon, die we - ik, mijn man en mijn jongste zoon - drie jaar niet hadden gezien. Wat een spannende reis was het toch. Vanwege het weerzien, maar ook door China. Betoverd waren we. Door de mensen, de cultuur, de geuren, de kleuren, de muziek, de taal. Door het leven op straat. Elke dag was een feest! Maar daar was ook de onderstroom van onrust en bezorgdheid. Iets waar ik geen greep op kreeg, niet begreep destijds. Verward raakte ik erdoor.
Ik eindig bij het logje over het bezoek aan Shuang Lang, lees over de neerslachtige uitstraling van mijn zoon en voel weer mijn stille verdriet van toen. Ik had het goed voorvoeld.

dinsdag 7 juli 2015

JIPPIE

De zon piept door een kier in het gordijn, buiten fluiten de vogels. Ik word wakker. Eerst een oogje open, dan weer dicht. Zuchtend draai ik me op mijn rug. Wiebel wat met mijn lijf om verder wakker te worden.
Ineens dringt het tot mij door! Wat voel ik daar? Of eerder: wat voel ik daar niet? Ik draai mijn heupen van links naar rechts, zet mijn voeten op het matras en hol mijn onderrug. Duw mezelf iets omhoog. Geen! Pijn!
Voorzichtig slinger ik mijn benen over de rand en sta op. Swing van links naar rechts. 'Het is weg! Man, ik heb geen pijn meer! Dit hadden we veel eerder moeten doen! Thanks to the Boxspring!'
De hele dag voel ik hoe licht het leven weer is zonder die rottige rugpijn! En de dag erna, en daarna en... jippie!


vrijdag 3 juli 2015

JOUW STEM

Ik legde een roos op je graf, een roze roos. Mijn man een witte. We zegden je gedag, zachtjes, stilletjes.
Daarna liepen we terug, hand in hand, over het grind dat knarste onder onze schoenen. Steeds verder weg van jou daar onder die grote, oude beukenboom.
We praatten na over hoe terloops vriendschappen lijken. En dat we, nu je er niet meer bent, in alle hevigheid voelen hoe belangrijk je vriendschap voor ons was.
Al dagenlang hoor ik in elk lied jouw stem. Ik luister goed naar wat je me nog te vertellen had.