dinsdag 26 april 2016

HOLLANDS

Bij binnenkomst valt 't me direct op: wat een drukte! Tientallen mensen lopen - op hun Paasbest gekleed - door de kantine. De muren van de raadzaal zijn voor de gelegenheid weggeschoven, waardoor de twee ruimtes in elkaar overlopen. De bodes zijn druk, schenken koffie en thee. Op de tafels oranje kleedjes en vaasjes tulpen. Zo Hollands!
Aan de grote ronde vergadertafel zit een ouder stel, achter hun stoel 'n rollator waar weer 'n wandelstok tegen aan leunt. De secretaresse van de burgemeester schuift aan en begint een gesprekje met het paar.
Ik loop door en bereik mijn werkkamer. Daar plof ik neer, onderwijl pratend met mijn collega's. 'Wat grappig, dit heb ik nog nooit meegemaakt, dat je er haast middenin zit.' Want de feestelijkheid vindt nog geen tien meter plaats van mijn bureau. Als ik een beetje scheef ga hangen, zie ik de mensen zo zitten. Het is ondertussen nog drukker geworden. Cameramannen en geluidstechnici staan klaar: straks gaat het beginnen, ze moeten aan de bak. In het publiek een vrouw in klederdracht uit Marken. Prachtig!
Ik start mijn computer, haal mijn stapeltjes uit de kast en begin te werken. In de raadzaal gonst het van de mensen. Klokslag tienen wordt het ineens stil en begint de burgemeester haar speech. Daarna vinden de formaliteiten plaats. Nog meer speeches. Als iedereen aan de beurt is geweest, barst de dorpsfanfare los. Ik schrik ervan! Wat is dit nu? Mijn collega's hikken noch verschrikken, die zijn dit blijkbaar al jaren zo gewend. De salarisadministrateur neuriet mee en probeert te raden welk lied er nu ten gehore wordt gebracht. Mijn aandacht verlegt zich na een tijdje toch naar mijn werk en ik doe de dingen waarvoor ik betaald word. Beetje schrijven, mailen, regelen, bellen enzo.
Rond 12 uur is het over. De zaal stroomt leeg. Ik kijk naar buiten en zie precies wie er een lintje kregen, want die mensen lopen met een grote bos bloemen in de armen. Rode blossen. De fanfare-leden stappen ook weer in hun auto's. De vrouw in klederdracht loopt gearmd met haar man, naar de parkeerplaats aan de overkant.
Daar komt de bode binnen, met een grote doos petitfours. Die zijn over. Ik kies er eentje uit: een oranje gebakje met een rood-wit-blauw-vlaggetje van marsepein.

vrijdag 15 april 2016

SCHAKELEN

Buiten regent het. De regendruppels! Ik hoor ze! Zachte plens-geluidjes op de nabijgelegen vijver.  Het is hier zo stil, zo stil... Mijn collega's werken zachtjes tikkerdetikkend achter hun PC. Af en toe een kuchje. Meditatieve rust. En ik denk aan mijn andere werkplek!
Collega's in alle kleuren en geuren. De secretaresse met haar paars-roze haarlok. Op haar hoge gouden sandalen. We maken koffie voor elkaar in een hip apparaat in de hippe keuken.  Als ware barristo's prepareren we zelf allerlei heerlijke mengsels. Achter ons Carre en daar weer achter de Amstel. Streetwise kids beneden in het speeltuintje op hun skateboards halen stoere toeren uit. Machtig mooi om even naar te kijken, samen met een paar anderen,  terwijl je in de hippe keuken moet wachten.
Ben weer in het hier en nu. In het kleine kantoor grenzend aan de vijver. Kijk even op. Hoor nu meerkoetjes door het water zwemmen. Echt, ik hoor ze zwemmen. En piepen! Piep. Piep. Pieppieppiep...  Aan de overkant fietst een grote vent langs, zijn voeten gestoken in klompen. 'Iemand wat te drinken?' 'Uhm, nee, we hebben zelf.' Door de stille gang loop ik naar de doodstille kantine. Zet mijn papieren bekertje in de automaat en maak mijn keuze. Cappuccino dit keer. Bekertje driekwart gevuld, beetje waterig, eigenlijk wel.
Het is altijd even schakelen, even wennen, toch wel, twee banen. Van de een naar de ander. De een in de grote stad. De ander in een dorp.

zaterdag 9 april 2016

GRACIEUS

Na de voorstelling stromen we de Stopera uit. Onder ons veel, heel veel ouderen, homo-stelletjes en ballerina's in de dop.
Wij willen naar de parkeergarage beneden met de lift. Voor ons drie dames op leeftijd. Twee grijze ladies en een donkerharige. Ingespannen turen ze op de display - 'geen toegang' staat daar - en ze proberen het nog een keer.  Steken nogmaals de parkeerkaart in de gleuf van het apparaat. En nog eens. Nog een keer... Het apparaat heeft er geen zin in en de lift blijft hermetisch gesloten. Het duurt ons te lang. We nemen de uitgang die leidt naar een wenteltrap.
Beneden gekomen zie ik de dames weer rondlopen, althans, twee van hen overduidelijk zoekend naar de derde. De donkerharige blijft wachten.
De grijze lady - haar haar in een prachtige bob-lijn gesneden - begint haar zoektocht en rent een beetje zigzaggend, door de ruimte. Ik ben direct bevangen want: 'Wat beweegt ze mooi! Hoe kan een vrouw van rond de 65 - 70 nog zo gracieus bewegen? Wauw! Zo wil ik ook zijn op haar leeftijd!' Zij raakt uit beeld. Wij vinden onze auto en vertrekken.
Thuis, drie dagen later. Ik sta te dansen en zing mee: 'Because I'm happyyyyyy...'  Ineens zie ik de soepele grijze dame weer voor me en het kwartje valt: zij is voormalig ballerina! Hoe kan het anders dat ze nog zo mooi beweegt op haar leeftijd? Een voormalig prima ballerina die - net als wij - een voorstelling van het Nationaal Ballet bezocht!
Zit maar een ding voor mij op als ik ook zo mooi oud wil worden: veel, heel veel blijven dansen!

vrijdag 1 april 2016

PRESENTATIE

Twaalf knoestige kerels en een tanig vrouwtje. Stuk voor stuk in overall of werkbroek met grote schoenen eronder. Verweerde koppen, woeste verwaaide haardossen.
Twaalf, nee, dertien paar ogen kijken mij aan als ik binnen stap in de schaft- annex vergaderruimte. Grote broodtrommels, bekers koffie en pakken melk op tafel. Malende kaken. De baas zegt wie ik ben en wat ik kom doen. Ik zeg vriendelijk gedag en wens iedereen smakelijk eten. Direct staat er een man op om me te helpen. Hij slingert een grote haspel op tafel, zo eentje die je gewoonlijk gebruikt bij verbouwingen. Het zand zit er nog op. Nog een paar mannen die komen helpen. De beamer wordt op een doos gezet, midden tussen de broodtrommels. Snoeren worden aangekoppeld. Beamer aan, beetje schuiven, hoger, lager.... ja, goed zo! Ik hoef niks te doen, de mannen doen het werk voor mij. Ik start mijn presentatie op en begin te vertellen. Twaalf knoestige kerels en een tanig vrouwtje horen mijn verhaal aan, knikken zo nu en dan, kaken malen verder en dan - tot mijn grote plezier - beginnen ze met me te praten. Ontstaat er een discussie. Terwijl vooraf was gezegd, dat het niet zulke praters waren.
Als ik klaar ben, helpen ze weer alles op te ruimen. De baas wil nog even werkoverleg over iets voeren. Over iets waar ze allemaal een beetje narrig van worden.  Ze praten keihard door elkaar heen, in een streektaal nu waar ik geen woord van versta. Ik geniet, blijf even staan en aanschouw het tafereel. Een van de mannen ziet wat ik zie en glimlacht naar me. Een blik van verstandhouding. Dan pak ik mijn tassen, bedank voor alle hulp en aandacht en verlaat de schaft- annex vergaderruimte.