zondag 29 november 2015

LIPLEZEN

Met enige moeite sluit ik het lange zware gordijn van mijn pasruimte en ontkleed mij tot aan mijn shapewear. Jurkjes aan de haak. Ik pas er een; die staat me goed. De ander niet. Die zit te krap. Terwijl ik me daar uit wurm krijg ik erg in het gesprek voor mijn gordijn. Daar zitten twee vrouwen van eind veertig, begin vijftig Twee zusters, zag ik, beiden met kort, zwartgeverfd haar en eenzelfde stevige bouw. Ze praten tegen een andere vrouw, een jonge vrouw zo aan haar stem te horen.  Ik hoor haar voor mijn hokje heen en weer lopen.  'Meid, die staat je goed. Sexy. Net Kim. Kim Kardashian, hahaha. ' 'Nou! Mam! ' 'Ja, je hebt mijn billen, ze zijn net zoals de mijne. Ik heb dikke billen. En dikke borsten.' 'Dikke borsten, mam? Grote borsten!' Moeder lacht. Haar lach gaat over in een rokershoestje. Haar zuster lacht en hoest mee.
Na een kleine minuut hoor ik het gordijn naast mij weer openschuiven. De Kim Look-a-like draait voor haar moeder en tante.  'En?' 'Ja, die moet je nemen! Staat je perfect en helemaal geen liplezen, deze broek.'
Ik giechel en zie mezelf weerspiegeld, draag nu een rood jurkje met wijde rok. 'Gelukkig', denk ik, 'in zo'n jurkje is het zeker geen liplezen. '

vrijdag 27 november 2015

SOULDIVA

Ze stapt het toneel op en neemt plaats in de spotlights. Zingt haar eerste nummer. Een 'Aretha Franklin'. Het publiek reageert opgetogen en joelt.
Bij het tweede nummer ga ik aan de kant staan. Kijk naar haar, naar haar gouden gympies. Naar haar grote gouden jas. Haar dikke bril zakt een beetje naar beneden. Ze spreekt het publiek aan. En vergist zich, ze denkt dat ze voor ambtenaren staat. Dat zijn we niet. Niemand corrigeert haar.
Ze zet lied nummer drie in. En vier. Vijf. Het publiek blijft onverminderd enthousiast. Ik sta en kijk en drink mijn wijn. Haar bereik is weergaloos, merk ik op. Toch wil ik niet dansen, ik wil naar haar kijken. Zoals ze daar staat. Alleen. In dat licht.
Vlak voor het eind van het vijfde nummer seint ze geroutineerd naar de twee DJ's die direct naar hun draaitafels lopen. Zodra het nummer afloopt beginnen zij met draaien. De soulzangeres is al verdwenen. Ik baal. Voor haar kwam ik naar dit feest! Vijf liedjes! Is dit alles?!
Ik vertrek en loop over een donker terrein naar het station. Als ik er nog maar net sta, komt ook zij aangelopen. De souldiva. Zwarte plastic regenjas aan. Aan haar voeten stevige stappers. Ze draagt een grote,  volgepropte sporttas aan haar arm. Ze loopt te appen.
De trein naar Rotterdam komt er aan, stopt en neemt haar mee.

donderdag 19 november 2015

AANVAARDEN

'Tja, het leven gaat door,' hoor ik mezelf zeggen. En weer zie ik tranen, bij de ander. Mijn eigen tranen toon ik niet. Die zijn voor thuis. Als ik zing en luister naar muziek. Dan wellen ze op vanuit mijn borst. Vanuit mijn buik. Vanuit mijn hele lijf.
Ik hoor mezelf vertellen hoe het zit, waarom ik ervoor kies het te aanvaarden. Want: het leven gaat door. De ander begint te praten, te troosten en spreekt hoop uit. Dat het goed komt, dat hij heus wel tot bezinning komt. Ik zie mezelf reageren, vriendelijk, netjes, een beetje afgemeten misschien. 'Dankjewel, dat is lief van je. Ik hoop dat ook natuurlijk.'
Zo gaat het steeds, zonder uitzondering. Als ik vertel over het aanvaarden. Nu ook. En net als altijd troost ik de ander met mijn verdriet.

zondag 15 november 2015

FRANKRIJK JAPAN FRANKRIJK JAPAN

De open haard brandde, buiten regen en wind, binnen knus, samen op de bank. De dag was leuk geweest, met bezoek en muziek en een lekker zonnetje buiten. Inmiddels was het avond. We keken naar een franse film, niet echt goed, niet echt slecht, gewoon onderhoudend.
Terwijl op het scherm de held zich uit netelige situaties knokte, keek ik even op mijn mobieltje: een berichtje van NU.NL: 'Schietpartijen in Parijs, 18 doden.'
Geschrokken opende ik de pagina en las het nieuws voor aan mijn man. Onze aandacht voor de film, die toch al niet zo zo groot was, verslapte nu helemaal. We openden allerlei online nieuwspagina's en zagen wat er in Parijs gebeurde. Verschrikkelijk nieuws. Het dodental liep maar op, filmpjes en foto's en extra nieuwsuitzendingen onderstreepten wat er voor gruwelijks gaande was.
Mijn zoon kwam de kamer binnen. Ook hij had nieuws: een aardbeving in Zuid-Japan, 7 op de schaal van Richter. Nog meer schrik want daar woont zijn vriendin. Even later stelde hij ons gerust: hij had haar gebeld. Er waren geen bevingen meer en naar het zich liet aanzien was er geen tsunami-gevaar.
We bleven lang op, volgden het nieuws op de voet. Frankrijk. Japan. Frankrijk. Japan. De impact van het nieuws uit Japan nam af. Dat over Frankrijk werd groter en groter. Zo groot dat ik 's ochtends, na 5 uurtjes onrustige slaap, met angst in mijn donder wakker werd.
De nieuwe dag werd een dag waarop we deden alsof alles normaal was.

vrijdag 13 november 2015

NIKKI

De wind waaide zo hard, de bladeren wervelden om het huis. Toen mijn vriendin mijn huis verliet, vond ze een opgerold vel papier tussen de bladeren. Ze gaf het aan me. Het was een brief, in tweeën gevouwen. Voorop stond:

voor Noa                                                      
van Floortje                                               
                                                                                
'Aaaah', zei ik, 'kijk eens, wat lief! Een kinderbriefje!' Ik opende de brief. Binnenin stond dit:


lieve Noa                                               
wil je graag                                                    

met mij en Nikki en Aimee , 
zijn asjeblieft                            
ik zorg ervoor dat we
geen ruzie krijgen


O JA  O NEE

schrijf hier   ->          ja alleen    ik vind Nikki
als je nog                   niet zo liev want ze doet
wat te zeggen heb         heel raar                                                                                  



Er stond ook een groot hart bij getekend, in het grijs, met daarin de namen van Noa, Floor en Aimee. Nikki stond er niet bij. 

Ik vouwde de brief dicht, sloot de deur, liep naar binnen en zwaaide door het voorraam naar mijn vriendin die door de wervelende bladeren naar haar auto liep. 







zondag 8 november 2015

LIEDJE

Fluitend laat hij het mandje met Kwekkeboompjes in het vet zakken. Ik besluit me te gaan verdiepen in De Libelle.
De snackbar-eigenaar onderwijl fluit door. Het klinkt prachtig. Lang is het lied ook, alsof het iets uit een opera is. Wat kan die man dat mooi! Ik doe alsof ik lees, maar ondertussen luister ik met gespitste oren. En een hart dat steeds meer open gaat. Want wat de man fluit is een chinees lied. Met die zo kenmerkende toonsafstanden: de zwarte toetsen van de piano, als je die bespeelt, hoor je wat ik bedoel. Het fluiten gaat nu over in zang. Ook dat doet hij prachtig. Ik zie dat de vrouw van de eigenaar naar hem glimlacht.
Ik zweef weg, ben met mijn gevoel in China. Loop met mijn man en zoons door Dali en Kun Ming. Zie de lage houten huizen, ruik de specerijen, kruiden en stoombroodjes. En ik praat in gedachten weer met mijn voormalig schoondochter, de schat met haar mooie lange zwarte haar en haar lieve gezicht. Liefde voel ik. Mijn ogen prikken. Mijn handen rusten op het damesblaadje: ik lees niet meer.
'Zes kroketjes!' De eigenaar houdt het tasje met daarin de ingepakte kroketten omhoog. 'Nee, het was geen opera', vertelt hij. 'Het is een liedje dat je zingt met Chinees Nieuwjaar.' Hij lacht verlegen als ik zeg hoe mooi ik het vond. Hij bloost ervan. Zijn vrouw glimlacht naar ons. 'Tot de volgende keer.' 'Tot ziens, tot de volgende keer.'

vrijdag 6 november 2015

LASER OGEN

'Shit, onvoldoende saldo op m'n GVB-kaart! Dat wordt opladen, bij dat apparaat dat nooit doet wat ik wil.'
Vol innerlijke tegenzin doe ik de tien stappen van het toegangspoortje naar de oplaad-automaat. Daar staat al een paar mannen. Twee oudere hippe mannen, die in een  mengeling van deftig Amsterdams en een Koos Koets-taaltje met elkaar spreken.
De oudste, grijs warrig haar en een bril, drukt op de knoppen, althans, duwt op het weerbarstige schermpje. De jongste, donkergrijs dunnend haar in een nonchalant peperdure bergbeklimmers-jas, geeft aanwijzingen. 'Nu moet je dat indrukken. Nee, niet dat! Dat!'
'Shit, die metro ga ik niet meer halen, ergo, die trein net zomin. Deze twee Koos Koets-mannen moeten straks vast alles nog eens dunnetjes overdoen.' Ik zie rood opflikkerende aanduidingen op het schermpje. Mijn vermoeden blijkt juist: het lukt ze niet. Er klinken bliep-geluiden.
De oudere man wil overnieuw beginnen. Ik zet mijn laser-ogen op. Staar, zonder met mijn ogen te knipperen, zonder een spier te vertrekken, aanhoudend naar de kruin van de grijze man. Zijn vriend kijkt niet naar mij, maar vangt desalniettemin precies op wat ik uit sta te stralen: 'Opzouten jullie! Dit Doe Je Niet In De Spits!'  'Kom', zegt hij en hij trekt de grijze man bij de automaat vandaan. Die sputtert hevig tegen: 'Maar, zo kunnen we niet reizen! Man!' 'Nee, nee, dit kun je niet doen, nu. Joh. Het Is Nu Spits. He.' Ze sluiten hevig discussiërend achter aan in de rij.
Ik begin mijn exercitie, druk met alle kracht op het schermpje alles in de juiste volgorde in, betaal digitaal en zowaar: het lukt mij. Mijn saldo wordt opgeladen. Haast heb ik niet meer. De metro is al vertrokken.