Aangeslagen, verward verlaat ik de metro. Wandel snel door de ondergrondse hal richting trap, ga omhoog. Weg van hier! Wat er zojuist gebeurd is, wil ik zo snel mogelijk vergeten.
Nog geen vijf minuten daarvoor gebeurde het. Nog wat slaperig stond ik in de 54, tas tussen mijn voeten.
'U kunt daar zitten hoor, mevrouw', hoor ik ineens rechts van mij. Een jonge vrouw knikt met haar hoofd naar een plek achter mij. Ik kijk om. Zie een leeggekomen zitplaats.
'Wat zegt ze nou? Moet ik daar gaan zitten? Waarom?' Ik draai mijn hoofd terug richting de vrouw. 'Hoeft niet hoor, ga jij daar maar zitten.' 'Nee', glimlacht ze. Zij blijft ook wel staan. Ik glimlach terug, handel gewoon door maar onderwijl gieren de gedachten door mijn hoofd. 'Ze vindt dat ik daar moet gaan zitten omdat ik..... het is gebeurd, Venus. 53 jaar! Een keer moet de eerste keer zijn! Oooooh, wat erg!' Bij de volgende halte ben ik er. Ik spurt naar buiten. Kijk naar mezelf in de weerspiegeling van de raampjes van de wegrijdende metro en loop snel naar de hal.
Buiten haal ik opgelucht adem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten